اختلال نوروتیک و راه های درمان نوروتیک

نوروتیک چیست؟

روان رنجوری یا اختلال نوروتیک یک ویژگی شخصیتی محسوب می شود. روان رنجوری گرایشی طولانی مدت برای قرار گرفتن در یک حالت عاطفی منفی یا مضطرب است . این یک بیماری پزشکی نیست بلکه یک ویژگی شخصیتی است.

روان رنجوری یکی از صفاتی است در کنار برونگرایی، موافقت، وظیفه شناسی و گشودگی.

افراد مبتلا به اختلال روان رنجوری گرایش به افسردگی بیشتری دارند و بیشتر از سایر افراد از احساس گناه، حسادت، عصبانیت و اضطراب رنج می برند.

افراد مبتلا به اختلال نوروتیک می توانند نسبت به استرس محیطی حساس باشند. افراد مبتلا به روان رنجوری ممکن است موقعیت های روزمره را تهدیدآمیز ببینند. سرخوردگی هایی که ممکن است به عنوان چیزهای پیش پا افتاده توسط دیگران تجربه شود، ممکن است برای آن ها مشکل ساز شده و منجر به ناامیدی در آن ها شود.

فرد مبتلا به اختلال روان رنجوری ممکن است خودآگاه و خجالتی باشد. آن ها ممکن است تمایل به درونی سازی فوبیا و سایر صفات عصبی مانند اضطراب، وحشت، پرخاشگری، منفی نگری و افسردگی داشته باشند . روان رنجوری یک حالت عاطفی مداوم است که توسط این واکنش ها و احساسات منفی تعریف می شود.

تاریخچه اختلال نوروتیک یا روان رنجوری

کلمه نوروتیک در اصل در قرن هجدهم میلادی برای برچسب زدن به طیف وسیعی از اختلالات روانشناختی ابداع شد که معمولاً نمی تواند با یک علت فیزیکی مرتبط باشد. این اغلب برای روان رنجوری، یک ویژگی شخصیتی اشتباه گرفته می شود.

تعریف واحدی از روان رنجوری وجود ندارد. نوروتیک، تا همین اواخر، یک اختلال روانشناختی قابل تشخیص بود که کیفیت زندگی را مختل می کند بدون اینکه برداشت فرد از واقعیت را مختل کند.

برخی روانشناسان و روانپزشکان از اصطلاح روان رنجوری برای اشاره به علائم و رفتارهای مضطرب استفاده می کنند. پزشکان دیگر این اصطلاح را برای توصیف طیفی از بیماری های روانی خارج از اختلالات روان پریشی به کار می برند. روانکاوان، مانند زیگموند فروید و کارل یونگ، روند فکر را با استفاده از اصطلاح روان رنجوری توصیف کردند.

در سال 1980، سومین نشریه کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-III) انجمن روانپزشکان آمریکا اصطلاح روان رنجوری را حذف کرد.

در این مقاله چگونگی تفاوت روان رنجوری با اختلالات شخصیتی و همچنین نحوه شناخت علائم اختلال اضطرابی مشابه روان رنجوری ها مورد بحث قرار خواهد گرفت. همچنین برخی نکات در مورد کنترل برخی از تأثیرات روانشناختی روان رنجوری ارائه خواهد شد.

حقایقی درباره روان رنجوری

“نوروتیک” اصطلاحی است که برای روش های مختلف و مربوط به فرآیندهای روانشناختی غیرطبیعی استفاده می شود.

روان رنجوری برای توصیف یک ویژگی شخصیتی استفاده شده است که عملکرد روزمره را مختل نمی کند.

اختلال نوروتیک یکی از پنج ویژگی بزرگ شخصیتی است که در تست های شخصیت در طیف وسیعی از فرهنگ ها یافت می شود.

نوروتیک به عنوان اختلالات افسردگی یا اضطراب تشخیص داده می شود.

تشخیص نوروتیک برای درک چگونگی درمان اختلالات روانشناختی امروزه مهم است.

ویژگی های فرد مبتلا به اختلال نوروتیک

دانشمندان در مورد آنچه که روان رنجوری را تشکیل می دهد اتفاق نظر ندارند، اگرچه صفات مشترکی وجود دارد که طی قرن ها مورد بررسی قرار گرفته است.

بی ثباتی هیجانی

طبق گفته هانس یورگن آیزنک (1916-1997)، روانشناس آلمانی-انگلیسی، روان رنجوری با بی ثباتی عاطفی تعریف می شود .

عدم تداخل در اندیشه منطقی یا توانایی عملکرد

اخیراً، روان رنجوری به اختلالات روانی گفته می شود که با اندیشه منطقی یا توانایی عملکرد فرد تداخل نداشته باشد، حتی اگر باعث پریشانی شود.

ناشی از یک تجربه ناخوشایند

به گفته سیگموند فروید (1856-1939)، یک متخصص مغز و اعصاب اتریشی معروف که روانکاوی را پایه گذاری کرد، روان رنجوری یک استراتژی مقابله ای است که ناشی از سرکوب ناموفق احساسات و تجربیات گذشته است.

این احساسات تجربه فعلی را تحت فشار قرار می دهند یا با آن تداخل می کنند. او مثال ترس همراه با وحشتناک از سگ ها را بیان کرد که ممکن است ناشی از حمله سگ در اوایل زندگی فرد باشد.

تعارض بین دو واقعه روانی

کارل گوستاو یونگ (1875-1961) روانپزشک سوئیسی بود که روانشناسی تحلیلی را بنیان نهاد. وی معتقد بود که اختلال نوروتیک درگیری حوادث آگاهانه و ناخودآگاه در ذهن است.

این موضع گیری ها در مورد روان رنجوری تأیید می کند که به عنوان یک بیماری دیده می شود و به طور معمول با هدف یافتن علت و درمان این بیماری مورد بحث قرار می گیرد. در حالی که یک تست شخصیت می تواند تأیید کند که فرد روان رنجوری دارد، این یک بیماری یا بیماری نیست و نمی تواند به طور کامل “درمان شود”.

روان رنجوری یا روان پریشی؟

روان پریشی با روان رنجوری متفاوت است، اگرچه برخی اظهار داشتند که ممکن است به یکی از ویژگی های روان رنجوری تبدیل شود.

روان پریشی باعث می شود تا فرد آنچه را می بیند و تجربه می کند به روشی متفاوت با اطرافیان درک یا تفسیر کند. که به توانایی آن ها برای عملکرد در زمینه های اجتماعی تداخل وارد می کند.

علائم روان پریشی شامل توهم و هذیان است.

روان پریشی می تواند علامت اسکیزوفرنی، اختلال دو قطبی، افسردگی شدید یا تومور مغزی باشد.

همچنین می تواند در اثر مصرف برخی از مواد مانند الکل و دارو اعم از غیرقانونی یا تجویز شده باشد.

در سال 2002، محققان با بررسی داده های مربوط به حدود 4000 نفر به این نتیجه رسیدند که “روان رنجوری، خطر ابتلا به علائم روان پریشی را افزایش می دهد”.

انواع اختلال نوروتیک

روان رنجوری مضطرب

اضطراب و نگرانی شدید مشخصه این نوع روان رنجوری و همچنین حملات پانیک و علائم جسمی مانند لرزش و تعریق است.

روان رنجوری افسردگی

این غم و اندوه مداوم و عمیق است که غالباً همراه با از دست دادن علاقه به فعالیت هایی است که زمانی فرد به آن ها علاقه زیادی داشته است.

روان رنجوری وسواسی

این وضعیت شامل تکرار افکار، رفتارها یا اعمال ذهنی سرزده است. تکرار و محرومیت از این نشانه ها هم می تواند باعث پریشانی شود.

روان رنجوری جنگ یا مقابله

اکنون به عنوان اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) شناخته می شود، که شامل استرس بیش از حد و عدم توانایی در عملکرد در زندگی روزمره پس از تجربه حوادث عمیقا آسیب زا است.

از نوروتیک اغلب برای توصیف بیماری هایی استفاده می شود که سیستم عصبی به درستی کار نمی کند و هیچ ضایعه ای توضیح دهنده ای برای اختلال عملکرد نیست.

تشخیص اختلال نوروتیک

روانشناسان و روانپزشکان اکنون علائمی را که شبیه علائم روان رنجوری است در دسته اختلالات افسردگی یا اضطراب قرار می دهند. با این حال، برخی از روانکاوان هنوز از این اصطلاح استفاده می کنند. روان رنجوری را می توان با تست های شخصیتی تشخیص داد.

هنگام انجام تست شخصیت، یک فرد می تواند نمرات کم، متوسط یا بالایی را برای روان رنجوری کسب کند. افرادی که نمره کمی دارند از نظر عاطفی ثبات بیشتری دارند و موفق می شوند با استرس بیشتری نسبت به افرادی که نمره بالایی دارند کنار بیایند.

درمان اختلال نوروتیک

برای درمان روان رنجوری ممکن است از رفتار درمانی شناختی استفاده شود. نوروتیک با مراقبت استاندارد روانشناختی درمان می شود. شرایطی که اکنون به طور متفاوتی تشخیص داده می شود، مانند اختلال افسردگی، با همان روش هایی که امروزه در هنگام استفاده از نوروتیک به عنوان یک تشخیص فعال استفاده شده است، درمان می شود.

درمان می تواند شامل روان درمانی، داروهای ضد افسردگی و تمرینات آرام سازی، مانند تنفس عمیق باشد.

روش های دیگر شامل رفتار درمانی شناختی است که مکانیسم های روانشناختی معیوبی را که به محیط پاسخ می دهند تنظیم می کند تا آن طور که باید واکنش نشان دهند. از روش های درمانی خلاقانه مانند هنر درمانی یا موسیقی درمانی نیز برای مقابله با اختلالات ذهنی مشابه روان رنجوری استفاده شده است.