اگر اضطراب جدایی یا ترس از جدایی در کودکان و فرزندتان مانع مدرسه یا فعالیت‌های دیگر شود، این مقاله و تکنیک های آن می‌تواند به آسان‌تر کردن روند جدایی کمک کند. اگر ترس از جدایی در کودک شما شدید است شاید نیاز باشد از یک روانشناس کودک خوب کمک بگیرید.

اضطراب جدایی یا ترس از جدایی چیست؟

طبیعی است که فرزند خردسال شما هنگام خداحافظی و جدایی مضطرب شود. در اوایل کودکی، گریه کردن، عصبانیت، یا چسبیدن – که نشانه های اضطراب جدایی هستند – واکنش‌های سالم به جدایی و مرحله طبیعی رشد هستند. در حالی که شدت و زمان اضطراب جدایی از کودکی به کودک دیگر می‌تواند بسیار متفاوت باشد، مهم است که به یاد داشته باشید که کمی نگرانی در مورد ترک مادر یا پدر طبیعی است، حتی زمانی که کودک شما بزرگتر است. با درک و راهبردهای مقابله ای مناسب، ترس های فرزندتان را می توان تسکین داد. این ترس ها با بزرگتر شدن باید کاملا محو شوند.

با این حال، برخی از کودکان اضطرابی را تجربه می کنند که حتی با بهترین تلاش های والدین از بین نمی رود. این بچه‌ها در طول سال‌های دبستان یا بعد از آن، تداوم یا تکرار اضطراب جدایی شدید را تجربه می‌کنند. اگر اضطراب جدایی به اندازه‌ای زیاد باشد که در فعالیت‌های عادی مانند مدرسه و دوستی‌ها اختلال ایجاد کند و ماه‌ها طول بکشد تا چند روز، ممکن است نشانه‌ای از یک مشکل بزرگ‌تر باشد: یعنی اختلال اضطراب جدایی.

نیاز به صحبت با روانشناس آنلاین کودک دارید؟

مشاوره آنلاین مقرون به صرفه را از ذهن آرا دریافت کنید. متخصصین ذهن آرا با در اختیار داشتن بهترین متخصصین روانشناسی کودک قطعا از راه دور تکنیک هایی را به شما آموزش می دهند که می توانید بر اضطراب جدایی فرزندتان غلبه کنید.

چگونه اضطراب جدایی یا ترس از جدایی “نرمال” را کاهش دهیم؟

برای کودکانی که دارای اضطراب جدایی عادی و نرمال هستند، مراحلی وجود دارد که می توانید برای تسهیل روند اضطراب جدایی انجام دهید.

جدایی را تمرین کنید

در ابتدا کودک خود را برای دوره های کوتاه و مسافت های کوتاه نزد یک مراقب بگذارید. همانطور که کودک شما به جدایی عادت می کند، می توانید به تدریج مدت بیشتری را ترک کنید و بیشتر سفر کنید. جدایی هایی را بعد از چرت زدن یا شیر خوردن برنامه ریزی کنید. نوزادان زمانی که خسته یا گرسنه هستند بیشتر مستعد اضطراب جدایی هستند.

یک آیین “خداحافظی” سریع ایجاد کنید

تشریفات آرامش بخش هستند و می توانند به سادگی یک بوسه هنگام خداحافظی باشند. با این حال همه چیز را سریع کنید تا بتوانید: بدون هیاهو برو به فرزندتان بگویید که می‌روید و برمی‌گردید، سپس بروید – متوقف نشوید و آن را بزرگ‌تر از آنچه هست نکنید.

به وعده ها عمل کنید

برای اینکه کودک شما این اطمینان را داشته باشد که می تواند جدایی را تحمل کند، مهم است که در زمانی که قول داده اید برگردید. در صورت امکان محیط اطراف کودک را آشنا نگه دارید و محیط جدید را هم آشنا کنید. از پرستار بخواهید به خانه شما بیاید. وقتی فرزندتان از خانه دور است، او را تشویق کنید که یک شی آشنا بیاورد.

یک مراقب اولیه ثابت داشته باشید

اگر مراقب یا پرستاری را استخدام می کنید، سعی کنید او را طولانی مدت در کار نگه دارید تا از ناهماهنگی در زندگی فرزندتان جلوگیری کنید. تلویزیون و فیلم های ترسناک را به حداقل برسانید. اگر برنامه‌هایی که تماشا می‌کنید ترسناک نباشند، احتمال ترس فرزندتان کمتر است.

سعی کنید تسلیم نشوید. به فرزندتان اطمینان دهید که حالش خوب خواهد بود. تنظیم محدودیت‌های ثابت به سازگاری فرزندتان با جدایی کمک می‌کند.

اختلال اضطراب جدایی چیست؟

اختلال اضطراب جدایی برعکس اضطراب نرمال، یک مرحله طبیعی از رشد نیست، بلکه یک مشکل عاطفی جدی است که با پریشانی شدید زمانی که کودک از مراقب اصلی دور است، مشخص می شود. با این حال، از آنجایی که اضطراب جدایی عادی و اختلال اضطراب جدایی علائم مشابهی دارند، می‌تواند گیج‌کننده باشد که بفهمید آیا فرزندتان فقط به زمان و درک نیاز دارد یا مشکل جدی‌تری دارد.

تفاوت اصلی بین اضطراب جدایی عادی و اختلال اضطراب جدایی در شدت ترس کودک شما است و اینکه آیا این ترس ها او را از فعالیت های عادی دور می کند یا خیر. کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی ممکن است فقط از فکر دوری از مادر یا پدر برانگیخته شوند و ممکن است برای اجتناب از بازی با دوستان یا رفتن به مدرسه از بیماری شکایت کنند. وقتی علائم به اندازه کافی شدید باشد، این اضطراب ها می توانند به یک اختلال اضافه شوند. اما مهم نیست که فرزند شما در هنگام جدا شدن از شما چقدر مضطرب می شود، اختلال اضطراب جدایی قابل درمان است. کارهای زیادی وجود دارد که می توانید انجام دهید تا فرزندتان احساس امنیت بیشتری کند و اضطراب جدایی را کاهش دهد.

علائم اختلال اضطراب جدایی

کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی دائماً در مورد جدایی احساس نگرانی یا ترس می کنند. بسیاری از کودکان با علائمی از جمله:

ترس از اینکه اتفاق بدی برای یکی از عزیزانشان بیفتد

رایج‌ترین ترسی که کودک مبتلا به اختلال اضطراب جدایی تجربه می‌کند این است که در غیاب فرد آسیبی به یکی از عزیزانش وارد شود. به عنوان مثال، کودک ممکن است دائما نگران بیمار شدن یا آسیب دیدن والدین باشد.

نگران است که یک رویداد پیش بینی نشده منجر به جدایی دائمی شود

فرزند شما ممکن است ترس داشته باشد که پس از جدا شدن از شما، اتفاقی برای حفظ جدایی رخ دهد. برای مثال، ممکن است نگران ربوده شدن یا گم شدن باشند.

امتناع از رفتن به مدرسه

کودک مبتلا به اختلال اضطراب جدایی ممکن است ترس غیرمنطقی از مدرسه داشته باشد و تقریباً هر کاری را برای ماندن در خانه انجام دهد.

بی میلی به خوابیدن

اختلال اضطراب جدایی می تواند کودکان را بی خواب کند، چه به دلیل ترس از تنها ماندن و چه به دلیل کابوس های جدایی.

بیماری های جسمی مانند سردرد یا درد معده

در زمان جدایی یا قبل از آن، کودکان مبتلا به مشکلات اضطراب جدایی اغلب شکایت دارند که احساس بیماری می کنند.

چسبیدن به مراقب

اگر بخواهید از خانه بیرون بروید، ممکن است فرزندتان در اطراف خانه شما را تحت الشعاع قرار دهد یا به بازو یا پای شما بچسبد.

علل شایع اختلال اضطراب جدایی

اختلال اضطراب جدایی به این دلیل رخ می دهد که کودک به نوعی احساس ناامنی می کند. به هر چیزی که ممکن است دنیای کودک شما را از تعادل خارج کرده باشد، احساس خطر کند یا روال عادی زندگی او را بر هم زده است، نگاهی بیندازید. اگر بتوانید علت یا علل اصلی را مشخص کنید، یک قدم بیشتر به کمک به فرزندتان در طول درمان نزدیک می شوید.

علل شایع اختلال اضطراب جدایی در کودکان عبارتند از:

تغییر در محیط

تغییرات در محیط اطراف، مانند یک خانه جدید، مدرسه، یا وضعیت مراقبت روزانه، می تواند باعث اختلال اضطراب جدایی شود.

فشار

موقعیت های استرس زا مانند تغییر مدرسه، طلاق، یا از دست دادن یک عزیز – از جمله یک حیوان خانگی – می تواند باعث مشکلات اضطراب جدایی شود.

دلبستگی ناامن

پیوند دلبستگی پیوند عاطفی است که بین نوزاد و مراقب اصلی او شکل می گیرد. در حالی که یک پیوند دلبستگی ایمن تضمین می کند که کودک شما برای رشد مطلوب احساس امنیت، درک و آرامش کافی خواهد داشت، یک پیوند دلبستگی ناایمن می تواند به مشکلات دوران کودکی مانند اضطراب جدایی کمک کند.

والدین بیش از حد محافظ

در برخی موارد، اختلال اضطراب جدایی ممکن است مظهر استرس یا اضطراب خود شما باشد. والدین و فرزندان می توانند نگرانی های یکدیگر را تغذیه کنند.

اضطراب جدایی یا تروما؟

اگر به نظر می رسد که اختلال اضطراب جدایی فرزند شما یک شبه اتفاق افتاده است، دلیل آن ممکن است چیزی مربوط به یک تجربه آسیب زا باشد تا اضطراب جدایی. اگرچه این دو بیماری می توانند علائم مشترکی داشته باشند، اما به طور متفاوتی درمان می شوند. با درک تأثیرات استرس تروماتیک بر کودکان، می توانید به کودک خود کمک کنید از مناسب ترین درمان بهره مند شود.

کمک به کودک مبتلا به اختلال اضطراب جدایی

هیچ یک از ما دوست نداریم فرزندان خود را در پریشانی ببینیم، بنابراین کمک به فرزندتان برای اجتناب از چیزهایی که از آنها می ترسد می تواند وسوسه انگیز باشد. با این حال، این فقط در دراز مدت اضطراب کودک شما را تقویت می کند. به جای تلاش برای اجتناب از جدایی هر زمان که ممکن است، می توانید با انجام اقداماتی برای ایجاد احساس امنیت بیشتر به کودک خود کمک کنید تا با اختلال اضطراب جدایی مبارزه کند. فراهم کردن محیطی دلسوز در خانه می تواند به کودک شما احساس راحتی بیشتری بدهد. حتی اگر تلاش شما به طور کامل مشکل را حل نکند، همدلی شما فقط می تواند اوضاع را بهتر کند.همچنین می توانید راه های درمان استرس را در این مقاله بخوانید .

در مورد اختلال اضطراب جدایی آموزش ببینید

اگر در مورد چگونگی تجربه فرزندتان با این اختلال آشنا شوید، می توانید راحت تر با او همدردی کنید.

به احساسات فرزندتان گوش دهید و به آنها احترام بگذارید

برای کودکی که ممکن است قبلاً به دلیل اختلال خود احساس انزوا کند، تجربه گوش دادن به او می تواند تأثیر شفابخش قدرتمندی داشته باشد.

در مورد موضوع صحبت کنید

برای کودکان سالم‌تر است که در مورد احساسات خود صحبت کنند – آنها از «فکر نکردن به آن» سودی نمی‌برند. همدل باشید، اما به فرزندتان – به آرامی – یادآوری کنید که از آخرین جدایی جان سالم به در برده است.

پیش بینی دشواری جدایی برای نقاط انتقالی که می تواند باعث اضطراب فرزندتان شود، مانند رفتن به مدرسه یا ملاقات با دوستان برای بازی، آماده باشید. اگر فرزندتان راحت‌تر از یکی از والدینش جدا می‌شود، از آن والدین بخواهید که این انتقال را انجام دهد.

در هنگام جدایی آرامش خود را حفظ کنید

اگر فرزند شما ببیند که شما می توانید خونسرد بمانید، احتمالاً او نیز آرام است.

از مشارکت کودک در فعالیت ها حمایت کنید

فرزندتان را تشویق کنید تا در فعالیت های اجتماعی و فیزیکی سالم شرکت کند. آنها راه های عالی برای کاهش اضطراب و کمک به کودک شما برای ایجاد دوستی هستند.

تلاش های فرزندتان را تحسین کنید

از کوچکترین دستاوردها – رفتن به رختخواب بدون سر و صدا، گزارش خوب از مدرسه – به عنوان دلیلی برای تقویت مثبت فرزندتان استفاده کنید.

نکاتی برای کمک به فرزندتان در احساس امنیت و آرامش

یک الگوی ثابت برای روز ارائه دهید

روتین ها به کودکان احساس امنیت می دهند و به از بین بردن ترس از ناشناخته ها کمک می کنند. سعی کنید با وعده های غذایی، زمان خواب و موارد مشابه هماهنگ باشید. اگر قرار است برنامه خانواده‌تان تغییر کند، آن را از قبل با فرزندتان در میان بگذارید. اگر مورد انتظار باشد، تغییر برای بچه‌ها آسان‌تر است.

محدودیت هایی را تعیین کنید

بگذارید فرزندتان بداند که اگرچه شما احساسات او را درک می کنید، اما قوانینی در خانواده شما وجود دارد که باید رعایت شوند. مانند روال‌ها، تعیین و اجرای محدودیت‌ها به کودک شما کمک می‌کند تا بداند از هر موقعیتی چه انتظاری دارد.

در تعامل با شما، ممکن است احساس امنیت و آرامش بیشتری داشته باشند

برای مثال، می‌توانید به فرزندتان حق انتخاب بدهید که کجا در مدرسه می‌خواهد او را ترک کند یا کدام اسباب‌بازی را می‌خواهد به مهدکودک ببرد.

درمان اختلال اضطراب جدایی: نکاتی برای مدرسه

برای کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی، حضور در مدرسه می تواند طاقت فرسا به نظر برسد و امتناع از رفتن امری عادی است. اما با رسیدگی به هر دلیلی که باعث اجتناب فرزندتان از مدرسه می شود و با ایجاد تغییراتی در مدرسه، می توانید به کاهش علائم کودک خود کمک کنید.

به کودکی که از مدرسه غایب بوده کمک کنید تا در اسرع وقت بازگردد

حتی اگر در ابتدا یک روز مدرسه کوتاه‌تر لازم باشد، علائم کودکان زمانی که متوجه می‌شوند می‌توانند پس از جدایی جان سالم به در ببرند کاهش می‌یابد.

از مدرسه بخواهید تا دیر آمدن فرزندتان را در نظر بگیرد

اگر مدرسه در ابتدا نسبت به دیر رسیدن راحت رفتار کند، می‌تواند به شما و فرزندتان فضای کمی برای صحبت کردن و جدا شدن با سرعت کمتر کودکتان بدهد.

یک مکان امن را شناسایی کنید

مکانی را در مدرسه پیدا کنید که فرزندتان بتواند در آن برای کاهش اضطراب در دوره های استرس زا برود. دستورالعمل هایی برای استفاده مناسب از مکان امن ایجاد کنید.

اجازه دهید فرزندتان با خانه ارتباط برقرار کند

در مواقع استرس در مدرسه، یک تماس تلفنی کوتاه – یک یا دو دقیقه – با خانواده ممکن است اضطراب جدایی را کاهش دهد.

یادداشت هایی را برای خواندن فرزندتان بفرستید

می توانید یک یادداشت برای کودک خود در وقت ناهار یا کمد او بگذارید. یک “دوستت دارم!” روی یک دستمال سفره می تواند به کودک اطمینان دهد.

در هنگام تعامل با همسالان خود به کودک خود کمک کنید

کمک یک بزرگسال، خواه از جانب معلم یا مشاور باشد، ممکن است هم برای فرزند شما و هم برای سایر کودکانی که با آنها تعامل دارند مفید باشد.

به تلاش های فرزندتان پاداش دهید

درست مانند خانه، هر تلاش خوب – یا قدم کوچک در مسیر درست – شایسته ستایش است.

با کاهش استرس خود به فرزندتان کمک کنید

کودکانی که والدین مضطرب یا استرسی دارند ممکن است بیشتر در معرض اضطراب جدایی باشند. برای کمک به فرزندتان برای کاهش علائم اضطراب، ممکن است لازم باشد اقداماتی را انجام دهید تا آرام‌تر و متمرکزتر شوید.

در مورد احساسات خود صحبت کنید

بیان آنچه که از سر می گذرانید می تواند بسیار جذاب باشد، حتی اگر کاری برای تغییر وضعیت استرس زا وجود نداشته باشد.

به طور منظم ورزش کنید

فعالیت بدنی نقش کلیدی در کاهش و پیشگیری از اثرات استرس دارد.

درست بخور

بدنی که به خوبی تغذیه شده باشد، آمادگی بیشتری برای مقابله با استرس دارد، بنابراین مقدار زیادی میوه، سبزیجات و چربی های سالم مصرف کنید و سعی کنید از غذاهای ناسالم، میان وعده های شیرین و کربوهیدرات های تصفیه شده خودداری کنید.

تمدد اعصاب را تمرین کنید

شما می توانید سطح استرس خود را با تکنیک های آرام سازی مانند یوگا، تنفس عمیق یا مدیتیشن کنترل کنید.

به اندازه کافی خوابیدن

احساس خستگی فقط استرس شما را افزایش می‌دهد و باعث می‌شود که شما غیرمنطقی یا مه‌آلود فکر کنید، در حالی که خوب خوابیدن مستقیماً خلق و خوی شما و کیفیت زندگی بیداری شما را بهبود می‌بخشد.

حس شوخ طبعی خود را حفظ کنید

عمل خندیدن علاوه بر تقویت دید شما، به بدن شما کمک می کند تا به طرق مختلف با استرس مبارزه کند.

چه زمانی باید از روانشناس کمک گرفت

حوصله و دانش شما می تواند کمک زیادی به فرزندتان با اختلال اضطراب جدایی کند. اما برخی از کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی ممکن است نیاز به مداخله حرفه ای داشته باشند. برای تصمیم گیری در مورد اینکه آیا نیاز به کمک برای فرزندتان دارید، به دنبال «پرچم های قرمز» یا علائم شدیدی باشید که فراتر از علائم هشدار دهنده خفیف هستند. این شامل:

• چسبندگی یا عصبانیت نامناسب برای سن
• کناره گیری از دوستان، خانواده یا همسالان
• اشتغال به ترس یا احساس گناه شدید
• شکایت دائمی از بیماری جسمی
• هفته ها از رفتن به مدرسه امتناع می کند
• ترس بیش از حد از ترک خانه

اگر تلاش‌های شما برای کاهش این علائم مؤثر نبود، ممکن است زمان آن رسیده باشد که یک متخصص سلامت روان پیدا کنید. به یاد داشته باشید، اینها همچنین ممکن است علائم ضربه ای باشد که کودک شما تجربه کرده است. در این صورت، مراجعه به متخصص ترومای کودک ضروری است.

درمان اختلال اضطراب جدایی در کودکان

روانپزشکان کودک، روانشناس کودک یا متخصص مغز و اعصاب کودکان می توانند اختلال اضطراب جدایی را تشخیص داده و درمان کنند. این پزشکان آموزش دیده اطلاعات را از خانه، مدرسه و حداقل یک مصاحبه بالینی به منظور تشخیص یکپارچه می کنند. به خاطر داشته باشید که کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی اغلب شکایات فیزیکی دارند که ممکن است نیاز به ارزیابی پزشکی داشته باشند.

متخصصان می توانند علائم فیزیکی را بررسی کنند، افکار مضطرب را شناسایی کنند، به کودک شما کمک کنند تا راهبردهای مقابله ای را توسعه دهد و حل مسئله را تقویت کند. درمان حرفه ای برای اختلال اضطراب جدایی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

رواندرمانی یا بازی درمانی

رواندرمانی مکانی امن برای کودک شما فراهم می کند تا احساسات خود را بیان کند. داشتن کسی که همدلانه به او گوش دهد و کودک شما را به سمت درک اضطراب راهنمایی کند، می تواند بسیار مفید باشد.

بازی درمانی استفاده درمانی از بازی یک راه رایج و موثر برای ترغیب کودکان به صحبت درباره احساساتشان است.

مشاوره برای خانواده

مشاوره خانواده می تواند به کودک شما کمک کند تا با افکاری که به اضطراب او دامن می زند خنثی کند، در حالی که شما به عنوان والدین می توانید به فرزندتان در یادگیری کمک کنید.

مشاوره مدرسه محور

این می تواند به فرزند شما که دارای اختلال اضطراب جدایی است کمک کند تا نیازهای اجتماعی، رفتاری و تحصیلی مدرسه را بررسی کند.

دارودرمانی اضطراب جدایی کودکان

ممکن است از داروها برای درمان موارد شدید اختلال اضطراب جدایی استفاده شود. فقط باید همراه با سایر درمان ها استفاده شود.