تیک عصبی در کودکان چرا بوجود می آید؟ تیک ها حرکات و یا صداهای ناگهانی و تکراری هستند که افراد به طور غیرارادی تولید می کنند. اختلال تیک‌ در کودکان معمولا کودکان مدرسه‌ای را تحت تأثیر قرار می‌دهند که اغلب از سنین ابتدایی ابتدایی شروع می‌شوند. از هر هشت کودک مدرسه‌ای یک نفر در یک مقطع زمانی کوتاه تحت تأثیر تیک قرار می‌گیرد (اختلال تیک موقت). حملات تیک بیش از یک سال (اختلال تیک مزمن) در حدود یک کودک از هر 100 کودک رخ می دهد. در این کودکان، تیک ها در حدود 10 تا 12 سالگی بیشتر دردسرساز هستند، اما معمولاً در سال های نوجوانی یا اوایل بزرگسالی بهبود می یابند. حدود 50 درصد از جوانان مبتلا به تیک های مزمن در بزرگسالی تیک ها را بیشتر می کنند و بیشتر آنها کمتر از دوران کودکی تجربه می کنند.

برای درک بهتر و آگاهی بیشتر از این که چطور تیک های عصبی دوران کودکی بررسی و درمان می شوند، ابتدا باید به آگاهی چگونگی بروز آن ها بپردازیم و به این سوال پاسخ دهیم که به طور معمول، یک کودک دقیقاً قبل از علامت تیک در چه شرایط احساسی قرار گرفته است. که در نهایت باعث بروز تیک عصبی در او شده است. طبق آمار و پژوهش های انجام شده؛ توسط مرکز علوم و اعصاب کشور آمریکا شایع ترین سن بروز و مشاهده تیک عصبی در کودکان قبل از شروع دبستان و در سال های اولیه تحصیل کودکان در مقاطع تحصیلی دبستان است. برای ارزیابی درست این کودکان باید توسط متخصص روانشناس کودک معاینه شوند. گاهی اوقات تشخیص سریع تیک عصبی و علت بروز آن،  و کمک به کاهش و کنترل آن در کودک در همان سال های اولیه امکان پذیر است.

تیک عصبی چیست؟

تیک ها اساساً سیگنالی از مغز هستند که یک حرکت یا صدا را می فرستند. تیک ها حرکات یا صداهای تکراری و سریع هستند. بیشتر آن‌ها تیک‌هایی هستند که «ساده» نامیده می‌شوند، یعنی تیک‌هایی که یک حرکت مانند چشمک زدن یا تکان دادن سریع سر هستند. برخی که تیک‌های پیچیده نامیده می‌شوند، ترکیبی بزرگ‌تر از حرکات یا صداها هستند، برای مثال بلند کردن و تکان دادن سر، یا پلک زدن به دنبال پاک کردن گلو.

برخی از تیک های ساده رایج عبارتند از:

• تیک های حرکتی (حرکات)
• شانه بالا انداختن
• چشمک زدن
• گاز گرفتن لب
• گریم صورت
• تیک های صوتی (صداها)
• پاک کردن گلو
• زمزمه کردن، خرخر کردن، خرخر کردن، یا جیغ کشیدن
• تکرار کلمات

حرکات و صداها چیزی است که دکتر نش آن را غیر ارادی می نامد. او توضیح می دهد: «آنها کاملاً داوطلبانه و کاملاً غیرارادی نیستند زیرا با آموزش صحیح می توان آنها را سرکوب کرد. بچه‌ها ممکن است قبل از تیک، احساسی را توصیف کنند که «نیاز پیش‌آگاهی» نامیده می‌شود، که یک احساس ناراحت‌کننده است که باعث می‌شود و با تیک تسکین می‌یابد. تیک ها می توانند در هر سنی رخ دهند – بسیاری از بزرگسالان نیز آن را دارند – اما بیشتر در دوران کودکی یا اوایل نوجوانی ظاهر می شوند.

تیک عصبی، به عنوان سندروم تورت (TS) و یا با نام تکانه شناخته می شود، که نوعی اختلال پیچیده است؛ که به شکل صداها و حرکات ناخودآگاه، مکرر و غیر ارادی آشکار می شود. یکی از ریشه های این بیماری می تواند زمینه ارثی باشد. گاهی اوقات به دلیل آسیب فیزیکی جنین در دوران حاملگی مادر که بر سیستم عصبی و پردازشی مغز او وارد می شود خود را به شکل تیک عصبی، بروز می دهد. که بعدها در سنین ۵ سالگی قبل از ورود به دوران دبستان هم می توان آن را تشخیص داد. البته این مورد از جمله موارد بسیار نادر است. تیک عصبی در پسران شایع تر است. اختلالاتی چون: بیش فعالی (ADHD)، اضطراب و یا در برخی از موارد اوتیسم در کودکان می تواند این موضوع را تشدید کند. از تیک ها عصبی همچنین به عنوان یک اختلال حرکتی و صوتی هم نام برده می شود. تشخیص تیک عصبی در کودکان در وهله اول باید توسط متخصص اطفال و کودکان انجام شود. و در صورت نیاز به پزشک و متخصص مغز و اعصاب برای درمان بهتر، ارجاع داده شود. اولین علائم تیک های عصبی معمولاً حرکتی هستند؛ که در ناحیه سر و گردن ایجاد می شود. تیک های عصبی، معمولاً در مواقع استرس زا یا هیجان انگیز بدتر می شوند. انواع تیک ها و تعداد دفعاتی که کودک دچار تیک می شود در طول زمان بسیار تغییر می کند. حتی ممکن است؛ این علائم ظاهر شوند، بعد از مدتی، ناپدید شوند و دوباره ظاهر شوند، تمام این شرایط مزمن توسط پزشک معالج در نظر گرفته می شوند. در بیشتر موارد، تیک ها در دوران نوجوانی و اوایل بزرگسالی کاهش می یابد و گاهی اوقات به طور کامل ناپدید می شوند. با این حال، بسیاری از افراد مبتلا به TS تیک را در بزرگسالی هم تجربه می‌کنند و در برخی موارد، تیک‌ها در بزرگسالی بدتر می‌شوند.به طور کلی تیک عصبی به دو دسته صوتی و حرکتی تقسیم می شود.

اختلال تیک عصبی حرکتی یا صوتی مزمن در کودکان

برای تشخیص اختلال تیک مزمن و مداوم، کودک باید یک یا چند تیک حرکتی (مثلاً پلک زدن یا بالا انداختن شانه ها) یا تیک های صوتی (مثلاً زمزمه کردن، پاک کردن گلو یا فریاد زدن یک کلمه یا عبارت) داشته باشید، اما نه هر دو آن ها.تیک هایی دارید که تقریباً بارها در روز رخ می دهد یا در طول یک دوره بیش از یک سال بازگشت دارد.

شروع ناگهانی رفتارهای مانند تیک عصبی

گاهی اوقات اشخاص رفتارهای تیک مانندی دارند که شبیه تیک است، اما به طور مشخص با رفتارهایی که معمولاً در سندرم تورت و سایر اختلالات تیک دیده می شود متفاوت است. افرادی که این رفتارهای تیک مانند را از خود بروز می دهند؛ اغلب برای اولین بار علائم حرکتی را تجربه می کنند، بدون اینکه سابقه تیک گزارش شده باشد. این نوع رفتارهای تیک مانند بیشتر در بین نوجوانان دیده می شود، و در دختران بیشتر از پسران دیده شده است. گاهی اوقات این تیک ها ممکن است؛ در گروه هایی از کودکان هم رخ دهد. بسیاری از کارشناسان معتقدند این رفتارهای تیک مانند شروع ناگهانی می تواند باشد، که به دلایل مختلفی رخ دهد. همچنین آن ها بر این اعتقادند که رفتارهای تیک مانند ممکن است؛ در مقایسه با اختلالات تیک از جمله سندرم تورت به درمان متفاوتی نیاز داشته باشند.

تشخیص تیک عصبی یا سندروم تورت

هیچ آزمایش خاص و معینی مانند: آزمایش خون برای تشخیص تیک عصبی و سندروم تورت وجود ندارد. متخصصان بهداشت برای تشخیص تیک عصبی و سایر اختلالات به علائم کودک توجه می کنند. اختلالات تیک عصبی از نظر نوع تیک موجود (حرکتی یا صوتی، یا ترکیبی از هر دو) و مدت زمان ادامه علائم خود با یکدیگر متفاوت هستند. تیک عصبی ساده یا پیچیده گاهی اوقات به شکل دوره ای خود را نشان می دهد ممکن است؛ کودک شما برای دوره ای دچار تیک عصبی شود و یا نشانه های از آن را در موقعیت های خاص یا مختلفآ شکار کند. این مدت زمان معمولاً در بازدهی زمانی ۶ ماه تا یکسال طول می کشد تا به صورت علنی آشکار شود. با مراجعه به روانشناس و متخصص کودکان می توان از حضور صد در صدی آن آگاه شوید. گاهی اوقات شدت آن به گونه ای است، که در همان جلسات اولیه می توان آن را به راحتی تشخیص داد. از طریق ارزیابی حرکات تکراری غیر ارادی مکرر و تکانه های خاص صوتی و حرکتی این تشخیص امکان پذیر است. دقت داشته باشید؛ تیک عصبی علاوه بر موضوعات و عوامل ژنتیکی به وقایع و اتفاقات خاصی مانند: تروما و یا هم ترس ممکن است؛ در ارتباط باشد. و این تیک ها بر اساس واکنش کودک در برابر واقعه یا اتفاقی خاص در او ایجاد شده و در ذهن باقی مانده است. اغلب تیک های عصبی، در همان دوران کودکی قابل درمان هستند و گاهی اوقات به طور کل از بین می روند. اما در شرایطی هم امکان بازگشت آن وجود دارد.

چه چیزی باعث تیک می شود؟

 ما به طور کامل نمی دانیم چه چیزی باعث تیک می شود. شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد تیک‌ها ارثی هستند، به این معنا که اگر والدینی تیک داشته باشند، احتمال ابتلای فرزندشان نیز بیشتر است. اما آنها همچنین می توانند محیطی باشند.” محرک های محیطی شامل کم خوابی، بیماری و استرس است.

انواع اختلال تیک

اختلال تیک موقت

این نوع از تیک قبلا «اختلال تیک گذرا» نامیده می شد، این تشخیصی است که اکثر کودکان در صورت داشتن یک تیک ساده حرکتی یا صوتی که کمتر از یک سال طول کشیده باشد، دریافت خواهند کرد. هنوز مشخص نیست که آیا تیک ها به یک اختلال تیک جدی تر تبدیل می شوند یا بدون کمک برطرف می شوند. کودکان مبتلا به اختلال تیک موقت اغلب خود به خود تیک را متوقف می کنند.

اختلال تیک مزمن حرکتی یا صوتی

برای تشخیص اختلال تیک مزمن، تیک کودک باید بیش از یک سال بدون از بین رفتن برای مدت طولانی ادامه داشته باشد. کودکانی که دارای اختلال تیک مزمن هستند معمولا نیاز به مداخله بالینی دارند.

سندرم تورت

تورت شناخته شده ترین اختلال تیک است، برای تشخیص سندرم تورت، کودک باید هم تیک های حرکتی و هم تیک های صوتی را برای بیش از یک سال نشان دهد و کمتر از 18 سال سن داشته باشد. درصد بسیار کمی از کودکان چیزی به نام کوپرولالیا دارند که شامل فحش دادن غیرارادی یا بیان سخنان نامناسب اجتماعی است. . دکتر نش می گوید: اکثر افراد مبتلا به سندرم تورت علائم دیگری نیز دارند. سایر اختلالات عبارتند از OCD، یک اختلال اضطرابی، ADHD، اختلال طیف اوتیسم.

درمان تیک های عصبی کودکان

دستورالعمل های منتشر شده توسط آکادمی نورولوژی آمریکا، دوره درمان بیماران مبتلا به اختلالات تیک مزمن را مشخص می کند. این دستورالعمل ها استفاده از رفتار درمانی، به نام مداخله رفتاری جامع برای تیک ها (CBIT) را برای درمان در نظر می گیرد. که جایگزین بهتری برای درمان های دارویی به عنوان اولین خط مداخله برای تیک ها می شود. درمان CBIT برای خاموش کردن تکانه‌ها و تیک‌های ناخواسته طراحی شده است که به بیماران آموزش می‌دهد تا خواسته‌های مشکل‌ساز را بشناسند و با آن ها مقابله کنند.

والدین برای اختلال تیک کودکان چه کاری می توانند انجام دهند؟

والدینی که نگران این هستند که کودک ممکن است به اختلال تیک مبتلا باشد، باید با مراجعه به پزشک اطفال خود شروع کنند. سپس متخصص اطفال می تواند تشخیص دهد که آیا به کمک بیشتری نیاز است یا خیر و به یک متخصص مغز و اعصاب یا روانپزشک ارجاع دهد. این پزشکان می خواهند سایر مسائل احتمالی را که می توانند باعث تیک شوند را رد کنند، از جمله:

یک اختلال تشنجی

وضعیتی به نام PANS یا PANDAS که باعث اختلال حاد وسواسی اجباری (OCD) می شود.

سایر اختلالات عصبی یا حرکتی

درک اولیه اینکه کودک دچار تیک است می تواند آزاردهنده باشد. اما دکتر نش پیشنهاد می‌کند که به محض رد سایر تشخیص‌های پزشکی، والدین به جای اینکه فوراً به دنبال درمان باشند، منتظر بمانند و مراقب باشند – مگر اینکه تیک‌ها از نظر اجتماعی یا عملکردی مختل شوند. او خاطرنشان می کند: “والدین اغلب بیشتر از کودک از تیک های کودک مضطرب می شوند.” اگر کودکی تیک خفیفی داشته باشد که او را آزار نمی دهد، معمولاً والدین را تشویق می کنیم که صبر کنند و ببینند که آیا خود به خود برطرف می شود یا خیر. بچه ها حتی ممکن است ندانند که تیک هایشان چیزی غیرعادی است مگر اینکه شخص دیگری توجه آنها را جلب کند. دکتر نش می‌گوید: «تسخیر کردن، قلدری یا خجالت اغلب بزرگ‌ترین محرک‌ها برای بچه‌ها در هنگام جستجوی درمان هستند.

اضطراب والدین

اضطراب والدین در مورد تیک ها می تواند با بدتر کردن آنها نتیجه معکوس داشته باشد. با جلب توجه به تیکی که کودک نگران آن نیست، والدین می توانند به طور ناخواسته به او احساس نگرانی و خودآگاهی بدهند، که به نوبه خود می تواند تیک را تشدید کند. او توضیح می دهد: بهترین کاری که می توانید برای فرزندتان انجام دهید این است که آرام بمانید و از جلب توجه به تیک اجتناب کنید. مدیریت اضطراب خود بخش بزرگی از کمک به فرزندتان و خودتان است.

درمان اختلال تیک

درمان انتخابی برای اختلالات تیک، نوعی درمان رفتاری شناختی به نام درمان معکوس عادت (HRT) است. هدف HRT کمک به کودکان برای ایجاد نوعی سیستم دفاعی هشدار اولیه است تا به آنها کمک کند تا قبل از وقوع تیک ها مقابله کنند. در طول HRT یک درمانگر هوشمندانه کار می کند.

یک کودک به آنها کمک کند تا بیاموزند میل پیش‌آگاهانه‌ای را که باعث تسریع تیک‌ها می‌شود، بشناسند و از موقعیت‌هایی که ممکن است باعث تحریک آن‌ها شوند آگاه شوند. سپس آنها یک پاسخ “رقابتی” ایجاد می کنند – عملی که کودک می تواند به جای تیک انجام دهد که برای دیگران کمتر قابل توجه است. به عنوان مثال، کودکی که به طور مکرر گلوی خود را صاف می کند، ممکن است سعی کند به جای آن یک نفس عمیق بکشد. دکتر نش می‌گوید برخی از بچه‌ها ممکن است نسخه‌ای از این را تمرین کنند وقتی سعی می‌کنند تیک‌های جلب توجه را به چیزی که طبیعی‌تر به نظر می‌رسد-مثلاً تبدیل گریمس به خمیازه، یا تلنگر دستی به چیزی شبیه به آن تبدیل کنند. کش آمدن.

به عنوان بخشی از HRT، ممکن است به کودکان تکنیک‌های آرام‌سازی مانند تمرین‌های تنفس یا تمرکز حواس که می‌تواند به کاهش دفعات تیک‌های آن‌ها کمک کند، آموزش داده شود.

درمان معکوس عادت اغلب به تنهایی موثر است، اما در برخی موارد پزشک کودک شما ممکن است ترکیب آن را با دارو پیشنهاد کند. گزینه های دارویی برای تیک ها و اختلالات تیک بسته به شدت تیک و سایر اختلالاتی که ممکن است کودک داشته باشد، بسیار متفاوت است. برخی از داروها برای سایر اختلالات، مانند ADHD، مشکوک به تحریک یا تشدید تیک هستند. اما، دکتر نش می‌گوید، شواهد مبنی بر اینکه آیا داروها به دلیل ماهیت چرخه‌ای‌شان می‌توانند تیک‌ها را بهبود بخشند یا بدتر کنند، مشخص نیست.

درمان‌های روان‌شناختی می‌تواند در برخی از جوانان با انگیزه مفید باشد، حتی اگر تیک‌ها رفتاری یا اختیاری نیستند. یک روانشناس می تواند جوان را راهنمایی کند تا تیک ها را به تأخیر بیندازد یا تغییر دهد، در صورتی که فرد جوان یاد بگیرد که میل منجر به تیک را تشخیص دهد. درمان‌های مؤثر شامل تغییر عادت و رفتار درمانی جامع برای تیک‌ها (CBIT) است. آموزش تمدد اعصاب نیز می تواند مفید باشد. این درمان ها نیاز به انگیزه و تمرین دارد و ممکن است کمی طول بکشد، به همین دلیل است که ممکن است برای همه جوانان مناسب نباشد. تیم درمان کودک شما در مورد اینکه آیا معتقدند این درمان برای کودک شما مناسب است یا خیر صحبت خواهند کرد.

داروها می توانند شدت و دفعات تیک ها را کاهش دهند اما نمی توانند تیک ها را متوقف یا درمان کنند. آنها برای همه موثر نیستند و ممکن است عوارض جانبی داشته باشند.

علائم و نشانه های تیک

تیک های حرکتی

تیک های حرکتی حرکاتی هستند که می توانند هر قسمتی از بدن را تحت تاثیر قرار دهند، به ویژه صورت، چشم ها، سر و شانه ها. هر حرکتی می تواند یک تیک باشد و حرکت بدون دلیل یا هدف مشخص انجام می شود.

تیک های آوایی

تیک های آوایی، که صدا تولید می کنند، می توانند شامل هر چیزی از صاف کردن گلو، بوییدن، جیرجیر کردن تا کلمات یا حتی عبارات باشند. آنها می توانند اغراق آمیز و خارج از زمینه به نظر برسند.

تیک‌ها می‌آیند و می‌روند و می‌توانند در طول زمان تغییر کنند و یک تیک می‌تواند با شروع دیگری متوقف شود. تیک ها در هنگام احساسات قوی مانند استرس، عصبی بودن، هیجان یا خستگی افزایش می یابند. آنها “پیشنهاد پذیر” هستند، به این معنی که صحبت در مورد تیک ها و جلب توجه به آنها باعث افزایش وقوع آنها می شود. این می تواند استرس و تکرار تیک ها را برای فرد جوان افزایش دهد.

برخی افراد می توانند تیک های خود را برای مدت کوتاهی سرکوب کنند، حتی اگر غیرارادی باشند. انجام این کار برای مدت طولانی می تواند سخت باشد و ممکن است تیک های بیشتری بعد از آن ظاهر شود. به طور کلی، تیک ها در زمان تمرکز فعال و متمرکز کاهش می یابد.

تیک چگونه تشخیص داده می شود؟

تیک ها توسط روانشناس کودک یا متخصص مغز و اعصاب تشخیص داده می شود. هیچ آزمایشی برای تشخیص تیک لازم نیست. متخصص اطفال یا متخصص مغز و اعصاب شما ممکن است از شما بخواهد که حرکاتی را که فرزندتان انجام می دهد، توصیف یا تقلید کنید. آنها از فرزند شما درباره تجربه تیک ها می پرسند. فیلم های خانگی نیز می توانند برای تشخیص مفید باشند.

برخی از کودکان مبتلا به تیک مشکلات اضافی مانند مشکل در تمرکز، بی قراری، تکانشگری و اضطراب را تجربه می کنند. متخصص اطفال یا متخصص مغز و اعصاب شما همچنین در مورد رشد، یادگیری و تمرکز کودک شما می پرسد.

مدیریت تیک ها

یکی از چالش های داشتن تیک، پاسخ خانواده، دوستان یا سایر افراد اطراف فرزند شما است. این ایده خوبی است که این افراد وقتی متوجه تیک‌ها می‌شوند سر و صدا نکنند (نادیده گرفتن فعال). درخواست از جوان برای متوقف کردن رفتار، یا تنبیه او برای تیک می تواند تیک ها را بدتر کند، زیرا فرد جوان عمدا آنها را انجام نمی دهد. صحبت خصوصی با معلمان مدرسه می تواند مفید باشد، بنابراین همه افراد در خانه و مدرسه به یک روش به تیک ها پاسخ می دهند.

برخی از اقدامات کلی مفید عبارتند از: عدم جلب توجه به تیک ها در هنگام وقوع – واکنش نشان ندهید، فعالانه آنها را نادیده بگیرید. اطمینان از خواب کافی و پیروی از یک برنامه خواب منظم برای جلوگیری از خستگی. توافق بر سر راهبردهای اساسی برای جوان برای رهاسازی تیک ها به روشی که با آن راحت باشد: شناسایی مکانی ساکت و امن برای رفتن آنها در زمانی که احساس نیاز به رهاسازی تیک دارند استراحت کوتاه کوتاه از یک فعالیت استرس زا هنگامی که تیک ها ایجاد می شوند، به فعالیت دیگری بروید هدایت جوان برای ایجاد خودآگاهی از سطوح استرس و استفاده از تکنیک های ذهن آگاهی. این ممکن است شامل تمرینات تنفس عمیق، رنگ آمیزی یا گوش دادن به موسیقی باشد. شناخت و تأکید بر نقاط قوت جوان و ایجاد اعتماد به نفس در آنها.

اکثر افراد مبتلا به تیک نیازی به درمان خاصی ندارند. این امر به ویژه زمانی اتفاق می‌افتد که تیک‌ها در زندگی روزمره فرد جوان تداخل نداشته باشند. در مواردی که تیک ها مخرب هستند، می توان درمان های روانشناختی و داروها را در نظر گرفت.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

اگر نگران حرکات یا یادگیری، تمرکز یا رشد کودک خود هستید، باید به پزشک عمومی یا متخصص اطفال مراجعه کنید. پزشک کودک شما می‌تواند فرزند شما را ارزیابی کند و منابع مفیدی را ارائه کند، توصیه‌های بیشتری برای مدیریت تیک‌ها ارائه دهد، یا در صورت نیاز، کودک شما را به متخصص ارجاع دهد.

نکات کلیدی که باید به خاطر بسپارید تیک ها حرکات و صداهایی هستند که افراد به طور غیر ارادی تولید می کنند. تیک ها برای کودک شما مضر نیستند، اما برخی از کودکان مبتلا به تیک در تمرکز، بی قراری، تکانشگری یا اضطراب مشکل دارند. ویدیوهای خانگی می تواند برای تشخیص مفید باشد. زمانی که تیک ها کودک شما را آزار نمی دهند، نادیده گرفتن فعال و جلب توجه نکردن به حرکات، استراتژی های مفیدی هستند. اگر نگران تیک های کودک خود هستید با پزشک عمومی خود صحبت کنید.

آیا تیک ها مضر هستند؟

هیچ تیکی مضر نیست، اما برخی از کودکان مبتلا به تیک ممکن است در تمرکز، بی قراری، تکانشگری یا اضطراب دچار مشکل شوند. ما شما را تشویق می کنیم در صورت وجود این موضوع با پزشک عمومی فرزندتان صحبت کنید.