اختلال سیکلوتایمی، علائم، نشانه ها و درمان

اختلال سیکلوتیمیک چیست؟

اختلال سیکلوتیمیک، که به عنوان اختلال سیکلوتایمی نیز شناخته می شود، یک اختلال روانشناختی است که بر خلق و خوی افراد تأثیر می گذارد. افراد مبتلا به این عارضه، نوسانات خلقی بین اوج و فرود را تجربه می کنند که پتانسیل تداخل با زندگی روزمره را دارد.

اختلال سیکلوتیمیک نوعی اختلال دوقطبی در نظر گرفته می‌شود، اگرچه نوسانات خلقی به اندازه اختلالات دوقطبی I یا دوقطبی II شدید یا طولانی نیستند. اختلال سیکلوتیمیک بین 0.4 تا 1 درصد از جمعیت را تحت تاثیر قرار می دهد و زنان را بیشتر از مردان به نسبت 3:2 تحت تأثیر قرار می دهد.

اختلال سیکلوتیمیک معمولاً در اوایل زندگی شروع می شود و با درمان قابل کنترل است. کمتر از نیمی از افراد مبتلا به این بیماری به اختلال دوقطبی مبتلا می شوند. برخی از افراد اختلال سیکلوتایمیک را به عنوان یک بیماری مزمن تا آخر عمر دارند، در حالی که برخی دیگر متوجه می شود که با گذشت زمان از بین می‌رود.

علائم اختلال سیکلوتیمیک

افراد مبتلا به اختلال سیکلوتایمی نوسانات مکرر بین خلق و خوی بالا و پایین را تجربه می کنند. این نوسانات به اندازه کافی شدید هستند که به عنوان هیپومانیا و افسردگی طبقه بندی شوند، اگرچه نه به اندازه مواردی که در اختلال دوقطبی یافت می شوند.

فراوانی نوسانات خلقی در اختلال سیکلوتایمیک بیشتر از اختلال دوقطبی است. ممکن است هیچ دوره‌ای از خلق و خوی پایدار بین قسمت‌ها وجود نداشته باشد و دوره‌های خلق پایدار کمتر از دو ماه طول بکشد. علائم افسردگی برای کودکان و نوجوانان حداقل دو سال یا یک سال ادامه خواهد داشت. خلق و خوی بالا و پایین حداقل برای نیمی از زمان تجربه خواهد شد.

افراد مبتلا به اختلال سیکلوتایمیک معمولاً نسبت به رویدادها یا محرک های خارجی واکنش های شدید نشان می دهند. آنها در پاسخ به یک رویداد مثبت، بیش از حد خوشحال و مشتاق هستند، مانند:

• موفقیت در کار
• یک دوره هوای خوب
• احساسات ایجاد شده توسط موادی مانند مواد مخدر و الکل

آنها همچنسن گاهس اوقات بیش از حد بدبین و در اثر رویدادهای منفی افسرده می شوند، مانند:

• یک شکست رابطه
• شروع زمستان
• موقعیت های استرس زا، مانند خانه تکانی

افرادی که علائم اختلال سیکلوتیمیک را تجربه می کنند باید به دنبال کمک حرفه ای باشند.

هیپومانیا در اختلال سیکلوتیمیک

افراد مبتلا به  اختلال سیکلوتایمی ممکن است هیپومانیا را تجربه کنند، که احساس شادی یا خوشحالی اغراق آمیز (سرخوشی) است. هیپومانیا به اندازه شیدایی شدید نیست. به نظر می رسد فردی که هیپومانیا را تجربه می کند، فعالیت های روزانه را به خوبی مدیریت می کند، اگرچه باز هم می تواند مخل باشد.

علائم و نشانه های هیپومانیا در اختلال سیکلوتیمیک نیز شامل موارد زیر است:

• تحریک پذیر و آشفته بودن
• رفتار تکانشی و پرخطر
• خوش بینی افراطی
• فقدان بازداری و قضاوت ضعیف
• مسابقه دادن افکار و صحبت کردن بیش از حد معمول
• افزایش میل جنسی
• به راحتی حواسش پرت می شود
• احساس اعتماد به نفس بیش از حد و متورم از عزت نفس
• زیاد نمی خوابه
• فعالیت بدنی بیش از حد یا بی قراری

افسردگی در اختلال سیکلوتیمیک

فرد مبتلا به اختلال سیکلوتیمیک افسردگی را نیز تجربه خواهد کرد که با خلق و خوی پایین مشخص می شود. این احساسات شدیدتر و ماندگارتر از احساس غم و اندوهی هستند که هر از گاهی هر فردی تجربه می کند.

علائم و نشانه های افسردگی در اختلال سیکلوتیمیک می تواند شامل موارد زیر باشد:

خلق و خوی پایین در بیشتر مواقع

احساس گرسنگی بیشتر از حد معمول

وزن تغییر می کند

احساس خستگی و سستی بسیار زیاد

خوابیدن بیشتر یا کمتر از حد معمول

لذت نبردن از زندگی و فعالیت ها، حتی آنهایی که معمولاً لذت بخش هستند

احساس ناراحتی یا اشک ریختن

عدم تمرکز یا انگیزه

احساس گناه یا بی ارزشی

از دست دادن علاقه به فعالیت جنسی و صمیمیت

از دست دادن علاقه به فعالیت ها و سرگرمی ها

تحریک پذیر، آشفته یا پرتنش بودن

بی قرار بودن

افکار و احساسات خودکشی

درباره علائم افسردگی بیشتر بخوانید …

دوره های مختلط

افراد مبتلا به اختلال سیکلوتایمیک تمایل زیادی به تجربه افسردگی همراه با انرژی بالای هیپومانیا دارند. این موضوع به عنوان حالت مختلط یا دوره مختلط شناخته می شود.

کنار آمدن با اپیزودهای مختلط می تواند دشوار باشد، زیرا احساسی گیج کننده است. فردی که در حالت مختلط قرار دارد نیز در معرض خطر بیشتری برای اقدام به خودکشی است، زیرا ممکن است فرد در حالت پرانرژی غمگینی و ناامیدی افسردگی را احساس کند.

علل اختلال سیکلوتیمیک

مشخص نیست که چه چیزی باعث اختلال سیکلوتیمیک می شود. با این حال، افراد مبتلا به این عارضه اغلب خویشاوندان مبتلا به اختلال دوقطبی دارند و تصور می‌شود که یک پیوند ارثی وجود دارد.

عوامل خطر برای اختلال سیکلوتیمیک

اختلال سیکلوتیمیک می تواند به اختلال دوقطبی تبدیل شود. تصور می شود که این موضوع در کمتر از نیمی از افراد مبتلا به این عارضه رخ می دهد.

افراد مبتلا به اختلال سیکلوتایمیک بیشتر احتمال دارد از موادی مانند الکل و داروهای غیرقانونی استفاده کنند، به عنوان مثال کوکائین، استفاده از این مواد به دلیل کاهش کنترل تکانه در هنگام خلق و خوی بالا و واکنش های شدید به تجربیاتی است که به عنوان لذت بخش تلقی می شوند.

بی ثباتی

اختلال سیکلوتیمیک می تواند خطر خودکشی را افزایش دهد. این به دلیل تغییر خلق و خوی نسبتاً سریع بین افسردگی و احساس انرژی و همچنین تمایل به واکنش‌های هیجانی شدید است.

اگر علائم اختلال سیکلوتیمیک را دارید، باید به دنبال کمک روانشناس حرفه ای باشید.

تشخیص اختلال سیکلوتیمیک

تشخیص با گرفتن تاریخچه پزشکی، احتمالاً با مشورت روانپزشک انجام می شود. آزمایش خون و ادرار ممکن است برای از بین بردن علل فیزیکی نوسانات خلقی انجام شود. به عنوان مثال، پرکاری تیروئید نیز ممکن است باعث نوسانات خلقی شود.

اختلال سیکلوتیمیک برخی از خصوصیات مشترک با اختلال دوقطبی را دارد، اما شدت کمتری دارد. این می تواند این گونه به نظر بیاید که این وضعیت غیرجدی است، در حالی که در واقع می تواند تأثیر قابل توجهی بر زندگی یک فرد داشته باشد.

ICD-10 اختلال سیکلوتایمیک را به عنوان داشتن دوره‌های متعدد افسردگی و شادی خفیف یا هیپومانیا تعریف می‌کند که هیچ‌یک از این دوره‌ها شدید یا به اندازه کافی گسترده نیستند که به عنوان اختلال دوقطبی طبقه‌بندی شوند.

معیارهای DSM-5 اختلال سیکلوتایمیک را به عنوان داشتن نوسانات خلقی مشابه با ICD-10 تعریف می کند، اما خاطرنشان می کند که:

• یک فرد باید حداقل دو سال یا یک سال در کودکان و نوجوانان دوره های هیپومانیا و دوره های افسردگی زیادی داشته باشد.
• خلق و خوی پایدار باید کمتر از دو ماه در هر زمان دوام داشته باشد.
• علائم با معیارهای اختلال دوقطبی یا سایر شرایط سلامت روان مطابقت ندارد.
• علائم ناشی از شرایط پزشکی دیگر یا سوء استفاده از مواد نیست.
• علائم به طور قابل توجهی بر زندگی روزمره تأثیر می گذارد.

درمان اختلال سیکلوتیمیک

یک فرد مبتلا به اختلال سیکلوتایمیک حتی در دوره‌هایی که خلق و خوی پایدار دارد، می‌تواند به درمان نیاز داشته باشد. درمان باید توسط یک روانشناس خوب در همکاری با روانپزشک صورت گیرد. در صورت لزوم، اختلال سیکلوتیمیک باید با روان درمانی همراه با داروهای مناسب درمان شود.

روان درمانی

آموزش روانی یک درمان گفتاری است که به فرد کمک می کند تا در مورد یک وضعیت و اثرات آن بینش پیدا کند. اختلال سیکلوتیمیک ممکن است برای برخی افراد یک تجربه لذت بخش باشد و آموزش روانی می تواند به پذیرش این موضوع کمک کند که این بیماری نیاز به درمان دارد.

سایر درمان‌های گفتاری، مانند گروه‌های حمایتی یا رفتار درمانی شناختی (CBT)، می‌توانند به فرد مبتلا به اختلال سیکلوتایمیک کمک کنند تا این وضعیت را مدیریت کند و از تأثیر آن بر زندگی روزمره جلوگیری کند. مدت جلسات روان درمانی به نیاز بالینی بستگی دارد.

روان درمانی طولانی مدت می تواند به موارد زیر کمک کند:

• ایجاد برنامه های روزانه سالم
• توسعه استراتژی هایی برای مقابله با واکنش های هیجانی شدید
• بازسازی عزت نفس

دارودرمانی

اینکه آیا اختلال سیکلوتایمی با دارو درمان شود و چه نوع دارویی استفاده شود، بستگی به این دارد که فرد مبتلا به این بیماری چقدر زندگی روزمره را دشوار می یابد.

تثبیت کننده های خلق و خو می توانند با رفع نوسانات خلقی بالا و پایین تاثیرگذار باشد. تثبیت کننده های خلقی که معمولاً تجویز می شوند شامل اسید والپروئیک، لاموتریژین و لیتیوم هستند. با این حال، افراد مبتلا به اختلال سیکلوتایمیک ممکن است به اندازه افراد مبتلا به اختلال دوقطبی به دارو پاسخ ندهند.

درباره درمان اختلال دوقطبی بیشتر بخوانید »

هنگامی که داروهای ضدافسردگی به تنهایی برای افراد مبتلا به اختلال سیکلوتایمی تجویز می شوند، به طور بالقوه می توانند دوره های شیدایی را تحریک کنند یا تعداد دوره ها را افزایش دهند. اگر از داروهای ضد افسردگی به عنوان یک درمان استفاده می شود، باید همراه با یک تثبیت کننده خلق و خو استفاده شوند.

مصرف داروی مادام العمر ممکن است ضروری نباشد. هدف دستیابی به یک دوره قابل توجه خلق و خوی پایدار، مانند شش ماه تا یک سال است. اگر بتوان ثبات را از طریق روان درمانی حفظ کرد، فرد تحت درمان ممکن است بتواند دارو را متوقف کند. با این حال، این تصمیم باید توسط یک متخصص روانپزشک گرفته شود.