پرخوری عصبی یک بیماری جدی روانی و اختلال خوردن است که اگر درمان نشود، زندگی غرد مبتلا را به خطر می اندازد. فرد مبتلا به پرخوری عصبی مقادیر زیاد مواد غذایی را در دوره های کوتاه می خورد، سپس سعی می کند با ورزش بیش از حد، روزه یا پاکسازی این پرخوری را جبران کند. اصطلاح پاکسازی ممکن است شامل استفراغ یا استفاده از ملین ها یا دیورتیک ها باشد.

آمارها نشان می دهد که پرخوری عصبی در هر زمان 1 درصد زنان و 0.1 درصد مردان را درگیر می کند. به طور متوسط، در اواخر نوجوانی یا اوایل 20 سالگی فرد ایجاد می شود، اما ممکن است در هر زمان دیگری نیز فرد را مبتلا کند.

بولیمیا یا پرخوری عصبی چیست؟

بولیمیا که به عنوان پرخوری عصبی شناخته می شود. یک اختلال در تغذیه و خوردن است.که از عدم ثبات احساسی فرد نشات می گیرد. پرخوری عصبی یک بیماری جدی است، که می تواند زندگی فرد را تهدید کند. و آسیب های شدید بیشتری به او بزند. پرخوری عصبی همچنین ممکن است؛ باعث ایجاد وسواس در دستیابی به اندازه یا شکل غیر واقعی بدن شود. فردی که با این اختلال خوردن زندگی می کند، ممکن است؛ نسبت به وزن خود وسواس داشته باشد و اغلب می تواند از خود انتقاد کند. افرادی که مبتلا به پرخوری عصبی هستند، ممکن است  در مقابل و غلبه بر این اختلال از رفتارهای پاکسازی استفاده کنند. یا رفتارهای پاکسازی می‌تواند شامل سایر روش‌های سختگیرانه برای حفظ وزن مانند: روزه گرفتن، ورزش یا رژیم‌های غذایی شدید باشد. بولیمیا یا پرخوری عصبی، در صورتی که درمان نشود یا درمان ناموفق باشد، می تواند زندگی فرد را تهدید کند. پرخوری عصبی هم یک وضعیت جسمی و هم روانی است و مدیریت آن ممکن است؛ یک چالش مادام العمر باشد. با این حال، چندین گزینه درمانی در دسترس موجود است؛ که می تواند به این اختلال کمک کند. اغلب، هر چه بولیمیا یا پرخوری عصبی زودتر تشخیص داده شود، ممکن است درمان موثرتر عمل کند.

این بیماری دو علامت اصلی دارد. اولین علامت آن خوردن منظم غذای زیاد در دوره های کوتاه، معمولاً دوره های 2 ساعته است.این حالت گاهی پرخوری نامیده می شود و در این دوره ها، ممکن است فرد نتواند از غذا خوردن دست بردارد. علامت دوم شامل برداشتن گام هایی برای جبران پرخوری مانند پاکسازی، روزه داری یا انجام تمرینات ورزشی زیاد است.

علائم بولیمیا

افراد مبتلا به پرخوری عصبی اغلب از نظر پزشکان شاخص توده بدنی(BMI) سالم را دارند. همین موضوع تشخیص ابتلا فرد به پرخوری عصبی را دشوار می کند.فرد مبتلا به پرخوری عصبی مقدار زیادی غذا در دوره های کوتاه می خورد. سپس اقداماتی را برای جبران آن انجام می دهد، مانند روزه داری، ورزش بیش از حد، استفراغ یا استفاده از ملین ها یا دیورتیک ها.این افراد همچنین ممکن است نگران افزایش وزن باشند و تغییرات خلقی و کناره گیری اجتماعی را تجربه کنند.علائم پرخوری عصبی شامل، خوردن مقدار زیادی غذا به یکباره و پاکسازی بدن، همراه با عدم کنترل بر هر کدام از این رفتارها به شکل موازی است. فردی که مبتلا به پرخوری عصبی می باشد، ممکن است؛ بعد از غذا خوردن نیز احساس انزجار و تنفر از خود داشته باشد. در حالی که فهرست دقیق علائم ممکن است بین افراد متفاوت باشد،کمبودهای تغذیه ای، عدم تعادل شیمیایی و تأثیر بر سیستم گوارشی می تواند منجر به علائم و نشانه های فیزیکی شود. این نشانه های فیزیکی با گذشت زمان بیشتر شده و موارد زیر را شامل می شود:

• ترس از افزایش وزن
• اظهار نظر در مورد “چاق” بودن
• دغدغه وزن و بدن به شکل مداوم
• یک تصویر شدیدا منفی از خود، عدم اعتماد به نفس
• پرخوری، معمولاً در یک دوره 2 ساعته
• استفراغ خود القا شده
• استفاده نادرست از ملین ها یا دیورتیک ها
• استفاده از مکمل ها یا گیاهان دارویی برای کاهش وزن
• ورزش بیش از حد و اجباری
• دندان های لکه دار (از اسید معده)
• رفلکس اسید معده
• بلافاصله بعد از غذا به دستشویی رفتن
• نخوردن در حضور دیگران
• یبوست
• کناره گیری از فعالیت های اجتماعی معمولی
• ناخن های شکننده
• مو و پوست خشک
• ضعف
• خستگی
• مشکلات دندانی، به دلیل تاثیر اسید معده بر روی دندان ها
• قاعدگی نامنظم
• تورم غدد لنفاوی
• یبوست و سایر مسائل مربوط به روده
• گلو درد ملتهب دائمی
• غدد بزاقی متورم در گردن و فک
• رفلکس اسید
• مشکلات کلیوی
• اسپاسم عضلانی
• استخوان هایی که به دلیل پوکی استخوان به راحتی شکسته می شوند.
• عدم تعادل الکترولیت، خطر حمله قلبی یا سکته مغزی را افزایش می دهد.
• مشکلات قلبی
• کم آبی شدید
• تشنج

پرخوری عصبی اغلب شامل مشکلات بهداشت روانی دیگری مانند اضطراب یا افسردگی است. بدون درمان، اینها نیز می توانند عوارضی ایجاد کنند.

انجمن ملی اختلالات خوردن (NEDA) تعدادی از علائم را مشخص می کند که به کمک آن ها می توان افراد مبتلا به پرخوری عصبی را تشخیص داد. در اینجا برخی از آنها آورده شده است:

• نگرانی بیش از حد در مورد کاهش وزن، رژیم غذایی و کنترل غذا
• علائم خوردن مخفیانه
• مراجعه منظم به دستشویی بلافاصله پس از صرف غذا
• علائم استفراغ مکرر
• این افراد ترجیح می دهند تنها غذا بخورند یا در کنار دیگران غذای کمی بخورند
• مناسک همراه با غذا یا غذا خوردن، انتخاب هایی مانند جویدن زیاد یا خوردن تنها یک گروه غذایی

ممکن است فرد آگاه باشد که مشکلی دارد اما نمی تواند درباره ی آن با شخصی صحبت کند.اگر احساس می کنید شاید یکی از عزیزان شما متبلا به پرخوری عصبی باشد، به روانشناس مراجعه کنید تا شما را راهنمایی کند.

عوارض بولیمیا یا پرخوری عصبی

عوارض شدید جسمی ناشی از پرخوری عصبی می تواند شامل موارد زیر باشد:

• نارسایی کلیه
• مشکلات قلبی
• بیماری لثه
• پوسیدگی دندان ها
• مشکلات گوارشی یا یبوست
• زخم و آسیب معده
• کم آبی بدن
• کمبود مواد مغذی
• عدم تعادل الکترولیتی یا شیمیایی هورمون های بدن
• دوره قاعدگی نامنظم در دختران و بانوان
• اضطراب شدید
• افسردگی
• سوء مصرف مواد مخدر یا الکل

درمان پرخوری عصبی

درمان اولیه بولیمیا اغلب ترکیبی از روان درمانی، داروهای ضد افسردگی و مشاوره تغذیه است. درمان بولیمیا ممکن است طولانی مدت باشد. درمان به سلامت روانی فرد و هرگونه مشکل جسمانی زمینه ای می پردازد.قبل از شروع درمان، تشخیص زودهنگام ابتلا به بولیمیا بسیار اهمیت دارد. هرچه درمان زودتر شروع شود، احتمال تجربه ی عوارض طولانی مدت کمتر است.بسیاری از افراد مبتلا به اختلالات خوردن درمان می شوند. آگاهی از این موضوع مهم است که درمان می تواند زمان بر و چالش برانگیز باشد و رویدادهای استرس زای زندگی ممکن است باعث عود بیماری شوند.

یافتن یک روانشناس یا روانپزشک با تجربه در برخورد با اختلالات خوردن روند درمان را تسریع می بخشد. روانشناس و درمانگر در صورت لزوم فرد را به مشاوره تغذیه، پزشک عمومی و یا هر متخصص دیگری ارجاع می دهد. کلینیک ذهن آرا خدمات درمانی را در زمینه اختلالات خوردن به طور تخصصی ارائه می دهد.

---

مقاله مرتبط: درمان اختلال خوردن، انواع درمان های روانشناسی

---

روان درمانی و پرخوری عصبی

درمان های روانشناسی برای پرخوری عصبی ممکن است شامل روان درمانی فردی، خانوادگی یا گروهی باشد. درمان های رفتاری یا شناختی نیز اغلب تجویز می شوند. رفتار درمانی بر تغییر عادات (مانند پرخوری و پاکسازی) متمرکز است. جلسات معمولاً به تجزیه و تحلیل رفتار و ارائه روش هایی برای تغییر آن اختصاص داده می شود و بیمار دستورات خاصی را بین جلسات دنبال می کند.

درمان شناختی بر کاوش و مقابله با افکار منفی که زیربنای عادات مخرب است متمرکز می شود. روان درمانی فردی یا گروهی بر تجربیات و روابط عاطفی زمینه ای که در ایجاد پرخوری عصبی نقش دارند تمرکز می کند.

دارودرمانی بولیمیا

داروهای ضدافسردگی، مانند مهارکننده های بازجذب سروتونین (SSRIs)؛ از جمله سلکسا، لکساپرو، پروزاک و زولوفت، در ترکیب با درمان های روانشناختی، در حال حاضر یکی از پایه های اصلی درمان پرخوری عصبی است. داروی ضد افسردگی Wellbutrin که تا حدی به دلیل خطر کم آن برای افزایش وزن رایج است، معمولاً تجویز نمی شود زیرا می تواند خطر تشنج را در بیماران مبتلا به اختلالات الکترولیت ناشی از استفراغ افزایش دهد.

انتخاب های جایگزین برای پرخوری عصبی

اکثر درمانهای جایگزین برای پرخوری، علل اصلی این اختلال را برطرف نمی کند، اما می تواند در رفع برخی از ناراحتی های جسمی ناشی از آن مفید باشد. اگر می خواهید از درمان های جایگزین استفاده کنید، با پزشکان و متخصصانی که در زمینه درمان اختلالات خوردن تجربه دارند مشورت کنید. و حتماً در مورد هرگونه درمان تکمیلی که دریافت می کنید، مانند طب سوزنی یا بیوفیدبک، به پزشکان و درمانگران خود اطلاع دهید.

بهبود تصویر بدنی

تمرینات بدن مانند یوگا، تای چی، چیگونگ و رقص می تواند به مشکلات پرخوری در مورد تصویر بدن کمک کند. برنامه ریزی مجدد فرآیندهای ذهنی برای به دست آوردن کنترل بر چرخه های پرخوری و پاکسازی، رویکرد دیگری است. هیپنوتراپی یا بیوفیدبک نیز کمک کننده هستند.

تغذیه و نقش رژیم غذایی در درمان بولیمیا

رژیم غذایی غنی از مواد مغذی و بدون قند ممکن است به کاهش پرخوری کمک کند. همچنین الکل، کافئین، بهبود دهنده های طعم، نمک و سیگار را حذف کنید. از رژیم غذایی متعادل استفاده کنید که روزانه با ویتامین C (1000 میلی گرم)، ویتامین B کمپلکس (50 میلی گرم) و مکمل مولتی ویتامین/چند ماده معدنی تکمیل شود.

بستری شدن در بیمارستان

در برخی موارد، ممکن است فرد نیاز به گذراندن مدتی در بیمارستان داشته باشد. اگر عوارض جسمی پرخوری شدید شده باشد یا خطر خودزنی یا خودکشی وجود داشته باشد، ممکن است این امر ضروری باشد.

علت پرخوری عصبی

علت دقیق بولیمیا هنوز مشخص نشده است اما محققان و پژوهشگران معتقد هستند پرخوری عصبی ناشی از ترکیبی از عوامل ژنتیکی، بیولوژیکی، روانی، اجتماعی و رفتاری می باشد.

آنچه واضح است این است که پرخوری عصبی یک وضعیت مرتبط با سلامت روان فرد است یعنی رفتارهای فرد راهی برای مقابله با استرس عاطفی است.

عوامل ژنتیکی

موسسه ملی سلامت روان اظهار دارد که اختلالات خوردن در خانواده ها ایجاد می شود و عوامل ژنتیکی در این امر نقش دارند.

عوامل بیولوژیکی

مطالعه ای در سال 2013 با استفاده از فناوری تصویربرداری مغزی، تفاوت در پاسخ های مغزی را در بین زنان مبتلا به پرخوری و زنان بدون آن نشان داد که تصاویری از زنان لاغر نشان داده شده بود. نتایج نشان می دهد که پردازش مغزی متفاوتی در افراد مبتلا به بولیمیا وجود دارد.

همچنین، اختلالات خوردن اغلب در دوران بلوغ ظاهر می شود، زمانی که تغییرات هورمونی عمده و آگاهی روزافزون از بدن افزایش می یابد. یافته های یک مطالعه در سال 2007 نشان می دهد که تغییرات در هورمون های تخمدان ممکن است خطر ابتلا به پرخوری عصبی را افزایش دهد.

عوامل محیطی

افرادی که مورد سوء استفاده جنسی قرار گرفته اند یا از بدن خود انتقاد می کنند و یا عادات غذایی خاصی دارند، بیشتر در معرض ابتلا به بولیمیا هستند.

سایر عوامل محیطی ممکن است شامل فشار اجتماعی برای رسیدن به هنجارهای فیزیکی خاصی باشد که اغلب غیر طبیعی و غیر واقعی هستند. همچنین فشارهای ورزشی و سایر فعالیتها به ویژه آنهایی که بر وزن تأکید دارند، می تواند نقش داشته باشد.

سایر شرایط

شرایط مرتبط با پرخوری عصبی عبارتند از:

• اختلالات شخصیتی
• اختلالات اضطرابی
• افسردگی
• اختلال استرس پس از سانحه یا PTSD
• اختلال وسواس جبری یا OCD

این شرایط ممکن است همزمان با اختلال خوردن یا قبل یا بعد از آن ایجاد شود. آنها ممکن است ناشی از بولیمیا باشند یا به آن کمک کنند.

تشخیص بولیمیا یا پرخوری عصبی

پزشکان معمولاً از انواع آزمایشات برای تشخیص بولیمیا استفاده می کند. اول، آن ها ممکن است؛ یک معاینه فیزیکی انجام دهند. همچنین ممکن است؛ آزمایش خون یا ادرار را برای مراجعه کننده بنویسند. ارزیابی روانشناختی به آنها کمک می کند تا رابطه شما با غذا و تصویر شما از بدن خودتان را درک کنند. پزشک همچنین از معیارهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) استفاده خواهد کرد. DSM-5 یک ابزار تشخیصی است که از زبان و معیارهای استاندارد برای تشخیص اختلالات روانی استفاده می کند. معیارهای مورد استفاده برای تشخیص بولیمیا عبارتند از:

• پرخوری مکرر
• پاکسازی منظم از طریق استفراغ، ورزش زیاد، استفاده نادرست از ملین ها یا روزه گرفتن
• پرخوری و پاکسازی که به طور متوسط ​​حداقل یک بار در هفته به مدت 3 ماه اتفاق می افتد
• نداشتن بی اشتهایی عصبی

در روش DSM-5  بولیمیا را از خفیف تا شدید طبقه بندی می کند:

• خفیف: ۱ تا ۳ بار در هفته
• متوسط: ۴ تا ۷ بار در هفته
• شدید: ۸ تا ۱۳ بار در هفته

معیارهای تشخیصی DSM-5

راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم، معیارهای تشخیصی را که پزشکان هنگام تعیین اینکه آیا فرد مبتلا به پرخوری قلبی است، مورد استفاده قرار می دهد.

برای دریافت تشخیص، فرد باید:

• دوره های مکرر پرخوری را تجربه می کنن که نمی تواند بر پرخوری خود کنترل داشته باشد.
• استفاده از راهکارهای جبرانی برای جلوگیری از افزایش وزن، مانند استفراغ، روزه داری، ورزش بیش از حد، یا سوء

• استفاده از تنقیه، ملین ها، دیورتیک ها یا سایر داروها
• در 3 ماه گذشته حداقل یکبار در هفته پرخوری و پاکسازی کرده باشد
• احساس ارزشمندی آن ها تحت تاثیر وزن و فرم بدن آن ها است
• به بی اشتهایی عصبی مبتلا نباشد.

توجه به این نکته ضروری است که ممکن است فردی دچار اختلال خوردن شود، حتی اگر این معیارها را نداشته باشد.

با درمان،بسیاری از افراد مبتلا به پرخوری عصبی و دیگر اختلالات خودرن بهبود می یابند. با این حال، فرایند درمان ممکن است ماه ها یا سال ها طول بکشد و امکان عود نیز وجود دارد.

برخی تحقیقات نشان می دهد که 55٪ افراد مبتلا، 5 سال بعد بهبود یافته بودند.

هرچه فرد زودتر به دنبال درمان باشد، احتمال بهبودی و جلوگیری از عوارض بیشتر است. حمایت خانواده و دوستان نیز در روند درمان نقش کلیدی دارد.

درمان اختلال پرخوری عصبی در کلینیک ذهن آرا

پرخوری عصبی یک اختلال خوردن و یک وضعیت سلامت روانی است که می تواند خطرات زیادی را به دنبال داشته باشد. هر چقدر تشخیص و به دنبال آن، درمان سریع تر رخ بدهد، امکان بهبودی نیز بیشتر می شود. اگر به دنبال درمانگر مناسب برای اختلالات خوردن به ویژه پرخوری عصبی هستید، کلینیک ذهن آرا آماده ی ارائه خدمات رواندرمانی به شما عزیزان می باشد. در کلینیک ذهن آرا، انواع درمان از جمله رواندرمانی فردی، گروهی، خانوادگی، درمان شناختی، درمان رفتاری و بیوفیدبک فراهم شده است. برای دریافت خدمات درمان اختلال خوردن و پرخوری عصبی با کلینیک ذهن آرا تماس حاصل نمایید.