اختلال طیف اوتیسم (ASD)
اختلال طیف اوتیسم (Autism Spectrum Disorder یا ASD) نوعی اختلال رشدی عصبی است که بر نحوه درک، رفتار و تعامل اجتماعی فرد تأثیر می‌گذارد. این وضعیت می‌تواند باعث بروز مشکلاتی در ارتباطات کلامی و غیرکلامی، تعاملات اجتماعی و همچنین ایجاد رفتارهای تکراری و الگوهای رفتاری محدود شود.
اصطلاح «طیف» در اختلال طیف اوتیسم به گستره متنوعی از علائم و شدت آن‌ها اشاره دارد. این اختلال شامل شرایطی می‌شود که در گذشته به‌صورت جداگانه طبقه‌بندی می‌شدند، مانند اوتیسم کلاسیک، سندرم آسپرگر، اختلال فروپاشنده دوران کودکی و اختلال نافذ رشد نامشخص. اگرچه امروزه همه این‌ها تحت عنوان ASD شناخته می‌شوند، اما برخی افراد همچنان از اصطلاح “سندرم آسپرگر” برای توصیف شکل خفیف‌تری از این طیف استفاده می‌کنند.
اوتیسم معمولاً در اوایل دوران کودکی بروز می‌کند و می‌تواند بر عملکرد اجتماعی کودک در محیط‌هایی مانند خانه، مدرسه یا محل کار تأثیر بگذارد. اکثر کودکان مبتلا به اوتیسم علائم را در سال اول زندگی نشان می‌دهند، با این حال برخی دیگر ممکن است تا ۱۸ تا ۲۴ ماهگی رشد طبیعی داشته باشند و سپس دچار پسرفت رشدی شده و علائم اوتیسم ظاهر شود.
تشخیص اختلال طیف اوتیسم
تشخیص اختلال طیف اوتیسم (ASD) در برخی موارد می‌تواند در همان ماه‌های اولیه زندگی کودک انجام شود. والدین، مراقبان یا پزشکان اطفال ممکن است علائم اولیه این اختلال را حتی پیش از یک‌سالگی تشخیص دهند. با این حال، نیاز به دریافت حمایت و خدمات تخصصی معمولاً از سن ۲ یا ۳ سالگی به‌طور واضح‌تری قابل مشاهده می‌شود.
در برخی کودکان، علائم اوتیسم خفیف است و تا زمان ورود به مدرسه قابل‌تشخیص نیست. در این مرحله، تفاوت‌های رفتاری و اجتماعی کودک نسبت به همسالان ممکن است بیشتر نمایان شود.
علائم کمبود در تعاملات اجتماعی شامل موارد زیر است:
- کاهش تمایل به اشتراک‌گذاری علاقه‌مندی‌ها با دیگران
- دشواری در درک احساسات خود یا دیگران
- اجتناب از تماس چشمی
- ناتوانی در استفاده مؤثر از حرکات و زبان بدن
- الگوهای گفتاری خشک یا شبیه به متن نوشتاری
- تفسیر بیش از حد واقعی و غیرمنعطف از مفاهیم انتزاعی
- مشکل در ایجاد و حفظ روابط دوستانه
با اینکه هنوز درمان قطعی برای اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد، مداخلات زودهنگام و درمان‌های فشرده می‌توانند نقش بسیار مؤثری در بهبود عملکرد اجتماعی، ارتباطی و شناختی کودک داشته باشند و کیفیت زندگی او را به‌طور چشمگیری بهبود دهند.
نگرانی والدین، مراقبان یا معلمان در مورد رفتار یا رشد اجتماعی کودک می‌تواند اولین گام در شناسایی اختلال طیف اوتیسم باشد. در چنین شرایطی، مراجعه به یک ارزیابی تخصصی توسط پزشک متخصص اطفال، روانشناس کودک، متخصص مغز و اعصاب کودکان یا روانپزشک کودک و نوجوان ضروری است.
فرایند ارزیابی شامل مصاحبه با والدین، مشاهده مستقیم رفتار کودک، تعامل ساختاریافته، و در صورت لزوم انجام تست‌های تشخیصی برای رد سایر اختلالات مشابه است. در مواردی که علائم واضح نیستند، تشخیص ممکن است با تأخیر انجام شود. با این حال، تشخیص زودهنگام اختلال طیف اوتیسم به خانواده‌ها این امکان را می‌دهد که زودتر به خدمات حمایتی و درمانی جامعه دسترسی پیدا کنند، که این موضوع می‌تواند تأثیر مثبتی بر روند رشد کودک داشته باشد.
اولین قدم در مسیر تشخیص: ارزیابی رشد کودک
بیشتر خانواده‌ها با مراجعه به پزشک متخصص اطفال که نقاط عطف رشد کودک را بررسی می‌کند، فرایند تشخیص را آغاز می‌کنند. بسته به سن کودک، مسیر ارزیابی متفاوت است:
- کودکان زیر ۳ سال: می‌توانند از طریق سیستم مداخله زودهنگام محلی مورد ارزیابی قرار گیرند. این سیستم خدماتی مانند گفتاردرمانی، کاردرمانی و آموزش والدین را فراهم می‌کند.
- کودکان ۳ سال به بالا: حتی اگر در مدرسه ثبت‌نام نشده باشند، والدین می‌توانند از طریق مدرسه محلی درخواست ارزیابی کنند. تیم آموزش ویژه‌ی پیش‌دبستانی مسئول رسیدگی به این درخواست است.
نشانه‌های اولیه اختلال طیف اوتیسم در کودکان
برخی از کودکان از دوران نوزادی علائمی از اختلال طیف اوتیسم را نشان می‌دهند، از جمله:
- کاهش تماس چشمی
- عدم واکنش به نام خود
- بی‌تفاوتی نسبت به مراقبان
برخی دیگر ممکن است تا چند ماه یا حتی چند سال رشد طبیعی داشته باشند، اما بعداً دچار پسرفت رشدی شوند. این پسرفت ممکن است با از دست دادن مهارت‌های زبانی، گوشه‌گیری اجتماعی یا بروز پرخاشگری همراه باشد.
علائم معمولاً تا سن ۲ سالگی قابل مشاهده می‌شوند، اما الگو و شدت آن‌ها در هر کودک متفاوت است. کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است از نظر شدت علائم، از عملکرد پایین تا عملکرد بالا در طیف قرار بگیرند.
ویژگی‌های شناختی، ارتباطی و رفتاری در اختلال طیف اوتیسم
اختلال طیف اوتیسم یک وضعیت نوروتکامل است که می‌تواند بر توانایی یادگیری، برقراری ارتباط و تعامل اجتماعی فرد تأثیر بگذارد. در برخی از کودکان، این اختلال با مشکلات یادگیری و سطح هوشی پایین‌تر همراه است. در مقابل، برخی دیگر دارای هوش طبیعی یا حتی بالاتر از حد معمول هستند، اما در به‌کارگیری دانسته‌های خود در شرایط اجتماعی یا ارتباطی دچار مشکل می‌شوند.
به دلیل تنوع بالای علائم و شدت آن‌ها در هر کودک، تعیین سطح و شدت اختلال ممکن است دشوار باشد. به طور کلی، این تشخیص بر پایه‌ی میزان تأثیر علائم بر توانایی عملکرد روزانه فرد انجام می‌شود.
🔹 نشانه‌های ارتباطی و اجتماعی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم
یکی از نشانه‌های کلیدی اختلال طیف اوتیسم، دشواری در تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی است. برخی از رفتارهای رایج در این زمینه عبارتند از:
- عدم پاسخ به نام یا بی‌توجهی ظاهری به صدا
- مقاومت در برابر آغوش گرفتن یا بازی گروهی
- ضعف در تماس چشمی و نداشتن حالت‌های چهره
- تأخیر در شروع گفتار یا از دست دادن توانایی صحبت کردن
- ناتوانی در آغاز یا ادامه گفتگوها
- گفتار با لحن غیرمعمول، مانند صدای آهنگین یا ربات‌گونه
- تکرار کلمات یا جملات بدون درک معنای آن‌ها (اکولالیا)
- درک نکردن سؤالات یا دستورالعمل‌های ساده
- بی‌توجهی به احساسات دیگران و عدم ابراز احساسات خود
- عدم اشاره به اشیاء یا اشتراک‌گذاری علاقه
- رفتارهای اجتماعی نامتناسب (پرخاشگرانه، منفعل یا مخل)
- دشواری در درک پیام‌های غیرکلامی مانند لحن صدا یا حالات چهره
🔹 الگوهای رفتاری تکراری در اختلال طیف اوتیسم
افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم معمولاً رفتارهای تکراری، علایق محدود و حساسیت‌های حسی خاصی دارند. نمونه‌هایی از این رفتارها شامل موارد زیر است:
- حرکات تکراری مثل تکان دادن دست، چرخیدن یا پریدن
- انجام رفتارهای آسیب‌زننده مانند گاز گرفتن یا کوبیدن سر
- وابستگی شدید به روتین‌ها و واکنش منفی به تغییر
- مشکلات حرکتی مانند دست‌وپا چلفتی بودن یا راه رفتن روی پنجه
- تمرکز افراطی روی جزئیات اشیاء
- حساسیت بیش‌ازحد یا کمتر از حد معمول نسبت به نور، صدا، لمس یا دما
- عدم تمایل به بازی‌های نمادین یا تخیلی
- تمرکز وسواس‌گونه روی فعالیت‌ها یا اشیاء خاص
- انتخاب‌گری شدید غذایی یا بیزاری از برخی بافت‌ها
🔹 روند تکاملی اختلال طیف اوتیسم
با گذر زمان و رشد کودک، برخی از افراد مبتلا به اوتیسم بهبودهایی در زمینه ارتباط اجتماعی و کاهش علائم رفتاری تجربه می‌کنند. در موارد خفیف‌تر، کودکان ممکن است به زندگی نسبتاً طبیعی دست یابند. با این حال، برخی دیگر ممکن است در دوران نوجوانی با چالش‌های بیشتری در زمینه‌های زبانی، اجتماعی یا عاطفی روبه‌رو شوند.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟ | تشخیص زودهنگام اختلال طیف اوتیسم
کودکان در روند رشد خود ممکن است با سرعت‌های متفاوتی پیشرفت کنند. اما در اختلال طیف اوتیسم معمولاً علائم اولیه تاخیر رشدی پیش از دو سالگی قابل مشاهده است. توجه به این علائم در مراحل اولیه رشد کودک، کلید اصلی برای تشخیص زودهنگام اوتیسم و بهره‌مندی از خدمات حمایتی و درمانی است.
🔹 اهمیت بررسی نگرانی‌های والدین
اگر درباره رشد زبانی، اجتماعی یا رفتاری کودک خود نگران هستید یا نشانه‌هایی از اختلال طیف اوتیسم مشاهده می‌کنید، حتماً نگرانی‌های خود را با پزشک متخصص (ترجیحاً متخصص اطفال یا رشد کودک) در میان بگذارید.
برخی از علائم اوتیسم ممکن است با سایر اختلالات رشدی یا مشکلات عصبی مشابه باشد، بنابراین مشاوره تخصصی برای تفکیک دقیق آن‌ها ضروری است.
علائمی که نیاز به ارزیابی تخصصی دارند
پزشک ممکن است در صورت مشاهده تأخیر در مهارت‌های شناختی، زبانی یا اجتماعی کودک، تست‌های رشدی مختلفی را توصیه کند. اگر فرزند شما در هر یک از مراحل زیر تأخیر دارد، بهتر است فوراً با پزشک مشورت کنید:
علل اختلال طیف اوتیسم | واقعیت‌ها، ژنتیک و عوامل محیطی
اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک وضعیت پیچیده‌ی رشدی-عصبی است که تاکنون علت دقیق و مشخصی برای آن شناسایی نشده است. با توجه به تنوع گسترده در علائم و شدت، احتمال می‌رود ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در ایجاد این اختلال نقش داشته باشند.
ژنتیک؛ نقش کلیدی در بروز اوتیسم
تحقیقات نشان داده‌اند که ژنتیک نقش مهمی در ابتلا به اوتیسم دارد. برخی از یافته‌های مرتبط با جنبه ژنتیکی عبارت‌اند از:
- ارتباط اوتیسم با اختلالات ژنتیکی خاص مانند سندرم رت (Rett Syndrome) یا سندرم X شکننده (Fragile X Syndrome)
- جهش‌های ژنی خود به خودی یا ارثی که ممکن است بر رشد مغز و نحوه‌ی ارتباط نورون‌ها تأثیر بگذارند
- برخی از این جهش‌ها ممکن است شدت علائم اوتیسم را نیز تحت تأثیر قرار دهند
- بنابراین، ژن‌ها می‌توانند در شکل‌گیری ساختار عصبی مغز و عملکرد آن، نقش تعیین‌کننده‌ای داشته باشند.
عوامل محیطی؛ تأثیر احتمالی اما نه قطعی
پژوهشگران همچنین در حال بررسی این هستند که آیا عوامل محیطی خاصی می‌توانند خطر ابتلا به اختلال طیف اوتیسم را افزایش دهند، از جمله:
- عفونت‌های ویروسی در دوران بارداری
- قرار گرفتن در معرض آلاینده‌های زیست‌محیطی
- مصرف برخی داروها یا وجود مشکلات پزشکی در دوران بارداری
- با این حال، هنوز هیچ عامل محیطی خاصی به عنوان عامل قطعی و مستقیم تأیید نشده است.
واکسن‌ها و اوتیسم: افسانه یا واقعیت؟
یکی از بحث‌برانگیزترین موضوعات پیرامون اوتیسم، فرضیه نادرست ارتباط بین واکسیناسیون و اوتیسم است.
✅ باید بدانید:
- تاکنون هیچ‌گونه شواهد علمی معتبر مبنی بر ارتباط بین واکسن‌های کودکی و بروز اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد.
- مطالعه‌ای که سال‌ها پیش این شایعه را گسترش داد، به دلیل اشکالات جدی علمی پس گرفته شده و اعتبار علمی ندارد.
- خودداری از واکسیناسیون می‌تواند سلامت کودک شما و دیگر کودکان را با خطر جدی روبرو کند و زمینه‌ساز شیوع بیماری‌های خطرناک مانند سرخک، اوریون یا سیاه‌سرفه شود.
عوامل خطر اختلال طیف اوتیسم
در حال حاضر، تعداد کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) به طور قابل توجهی در حال افزایش است. هرچند که ممکن است این افزایش به دلیل تشخیص دقیق‌تر و گزارش‌دهی بهتر باشد، هنوز هم نمی‌توانیم بگوییم که آیا این افزایش تعداد واقعی است یا نه.
اختلال طیف اوتیسم می‌تواند بر کودکان از هر نژاد و ملیت تأثیر بگذارد، اما برخی از عوامل خطر ممکن است احتمال ابتلا به این اختلال را در کودک شما بیشتر کند. این عوامل عبارتند از:
جنسیت
پسران حدود چهار برابر بیشتر از دختران در معرض خطر ابتلا به اختلال طیف اوتیسم هستند. این تفاوت جنسیتی در شیوع اختلال، از جمله عواملی است که محققان هنوز در حال بررسی آن هستند.
سابقه خانوادگی
اگر خانواده‌ای قبلاً یک فرزند مبتلا به اختلال طیف اوتیسم داشته باشد، احتمالاً فرزند دیگر خانواده نیز ممکن است مبتلا به این اختلال شود. علاوه بر این، گاهی اوقات ممکن است اعضای خانواده کودک مبتلا به اوتیسم علائم جزئی از مشکلات اجتماعی یا ارتباطی مشابه این اختلال را از خود نشان دهند.
اختلالات مرتبط با اوتیسم
برخی از اختلالات پزشکی خاص می‌توانند خطر ابتلا به اختلال طیف اوتیسم را افزایش دهند. از جمله این اختلالات می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- سندرم X شکننده: یک اختلال ارثی که می‌تواند باعث مشکلات فکری و رفتاری شود.
- توبروس اسکلروزیس: بیماری‌ای که باعث تشکیل تومورهای خوش‌خیم در مغز می‌شود.
- سندرم رت: بیماری ژنتیکی که معمولاً در دختران دیده می‌شود و باعث کند شدن رشد مغز و از دست دادن توانایی‌های حرکتی می‌شود.
نوزادان نارس
نوزادان بسیار نارس که قبل از هفته ۲۶ بارداری به دنیا می‌آیند، ممکن است در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلال طیف اوتیسم باشند.
سن والدین
تحقیقات نشان می‌دهند که در برخی موارد، سن بالای والدین ممکن است با افزایش خطر ابتلا به اختلال طیف اوتیسم در کودک ارتباط داشته باشد. با این حال، به تحقیقات بیشتری نیاز است تا این ارتباط به طور دقیق‌تری مشخص شود.
عوارض اختلال طیف اوتیسم
افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است با چالش‌هایی در تعاملات اجتماعی، مهارت‌های ارتباطی و رفتارهای خاص روبرو شوند. این مشکلات می‌توانند منجر به عوارض جدی در جنبه‌های مختلف زندگی فرد شوند. برخی از این عوارض عبارتند از:
مشکلات مدرسه و یادگیری
کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است در مدرسه و یادگیری دچار مشکلات جدی شوند. عدم توانایی در برقراری ارتباط مناسب و فهم مفاهیم اجتماعی می‌تواند مانع از موفقیت در محیط‌های آموزشی گردد.
مشکلات اشتغال
مبتلایان به اختلال طیف اوتیسم ممکن است در پیدا کردن و حفظ شغل مشکلات زیادی داشته باشند. چالش‌های ارتباطی و اجتماعی می‌تواند در محیط‌های کاری مانعی برای پیشرفت و مشارکت فعال در کار ایجاد کند.
ناتوانی در زندگی مستقل
برخی از افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم نمی‌توانند به تنهایی زندگی کنند و برای انجام فعالیت‌های روزمره به کمک نیاز دارند. این مسئله می‌تواند مشکلاتی را در زمینه استقلال فردی ایجاد کند.
ایزوله‌سازی اجتماعی
عدم توانایی در برقراری روابط اجتماعی و تعاملات مثبت می‌تواند منجر به ایزوله شدن اجتماعی و احساس تنهایی در فرد مبتلا به اوتیسم شود.
استرس درون خانواده
وجود یک کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در خانواده می‌تواند موجب استرس زیاد برای والدین و دیگر اعضای خانواده گردد. این استرس می‌تواند بر سلامت جسمی و روانی خانواده تأثیر منفی بگذارد.
قربانی شدن و آزار و اذیت
افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است در معرض آزار و اذیت از سوی دیگران قرار گیرند. به دلیل تفاوت‌های رفتاری و اجتماعی، این افراد ممکن است هدف تمسخر یا سوءاستفاده از جانب همسالان خود قرار گیرند.
پیشگیری از اختلال طیف اوتیسم
متاسفانه، هیچ روش مشخصی برای پیشگیری از اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد. با این حال، تشخیص زودهنگام و مداخله به موقع می‌تواند تأثیر چشمگیری در بهبود رفتار، مهارت‌ها و رشد زبان کودک داشته باشد. مداخلات زودهنگام می‌توانند به کودک کمک کنند تا مهارت‌های اجتماعی و ارتباطی خود را توسعه دهد. اگرچه هرچه سریع‌تر شروع به مداخله کنید، بهتر است، اما درمان در هر سنی می‌تواند مفید باشد.
در این زمینه، توجه به علائم و آغاز درمان از همان مراحل اولیه، می‌تواند به کودکان کمک کند تا به حداکثر پتانسیل خود دست یابند و در زمینه‌های مختلف بهبود یابند.
درمان اختلال طیف اوتیسم
اگرچه اختلال طیف اوتیسم هیچ درمان قطعی ندارد، چندین مداخله درمانی مؤثر وجود دارد که می‌تواند به کودکان کمک کند تا توانایی‌های خود را بهبود بخشند و زندگی بهتری داشته باشند. در اینجا برخی از مهم‌ترین مداخلات درمانی آورده شده است:
۱. تحلیل رفتاری کاربردی (ABA)
این درمان شامل مطالعه سیستماتیک چالش‌های عملکردی کودک است. از این مطالعه برای ایجاد یک برنامه رفتاری ساختاریافته استفاده می‌شود که هدف آن بهبود مهارت‌های انطباقی و کاهش رفتارهای نامناسب کودک است. ABA یکی از روش‌های علمی و شناخته شده است که به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک می‌کند تا مهارت‌های اجتماعی، زبانی و رفتاری خود را بهبود دهند.
۲. آموزش مهارت‌های اجتماعی
این مداخله به کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم کمک می‌کند تا توانایی‌های اجتماعی خود را بهبود دهند. این آموزش می‌تواند در محیط‌های گروهی یا فردی انجام شود و به کودک کمک می‌کند تا در موقعیت‌های اجتماعی به طور مؤثرتر عمل کند و روابط بهتری با دیگران برقرار نماید.
۳. گفتار و زبان درمانی
این درمان می‌تواند به کودک کمک کند تا الگوهای گفتاری خود را بهبود بخشد و مهارت‌های درک زبان را تقویت کند. گفتار درمانی به ویژه در کودکان مبتلا به اوتیسم که در زمینه زبان و ارتباطات دچار مشکلاتی هستند، نقش اساسی دارد.
۴. کاردرمانی
کاردرمانی به رفع نقص‌های مهارت‌های انطباقی کودک کمک می‌کند. این درمان می‌تواند به بهبود مهارت‌های روزمره زندگی مانند غذا خوردن، لباس پوشیدن و استفاده از دست‌ها کمک کند. همچنین مشکلاتی که در دست‌نویس یا مهارت‌های حرکتی ریز وجود دارد، می‌تواند توسط کاردرمانی درمان شود.
۵. آموزش مدیریت والدین
در این درمان، والدین یاد می‌گیرند که چگونه به رفتارهای مشکل‌ساز کودک خود پاسخ دهند و روش‌های مؤثری برای تشویق رفتارهای مثبت در فرزندشان به کار ببرند. گروه‌های حمایتی والدین نیز می‌توانند کمک کنند تا استرس‌های تربیت کودک مبتلا به اوتیسم مدیریت شود.
۶. خدمات آموزشی ویژه
این خدمات تحت یک برنامه آموزشی فردی توسط مدارس ارائه می‌شود و می‌تواند شامل طیف وسیعی از خدمات برای حل مشکلات ارتباطات اجتماعی، علایق محدود و رفتارهای تکراری باشد. این خدمات به ویژه برای کودکان بسیار خردسال مفید است و می‌تواند شامل کلاس‌های ویژه برای رسیدگی به زبان، مهارت‌های اجتماعی و نیازهای دیگر باشد.
۷. درمان بیماری‌های همزمان
کودکان مبتلا به اوتیسم بیشتر از همسالان خود ممکن است با مشکلات دیگری مانند بی‌خوابی، اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD)، ناتوانی ذهنی، اضطراب و افسردگی مواجه شوند. این شرایط می‌توانند به طور همزمان با اوتیسم وجود داشته باشند و نیاز به درمان تخصصی دارند. مشاوره روانی و داروهای مناسب می‌توانند به کاهش تأثیر این شرایط کمک کنند.
۸. دارو
در برخی موارد، ممکن است دارو برای درمان مشکلات خاص مانند تحریک‌پذیری مرتبط با اوتیسم تجویز شود. داروهایی مانند آریپیپرازول و ریسپریدون که توسط سازمان غذا و داروی آمریکا تأیید شده‌اند، می‌توانند به کاهش تحریک‌پذیری کمک کنند. استفاده از دارو باید تحت نظر یک پزشک متخصص و با همکاری والدین انجام شود تا اطمینان حاصل شود که دارو به طور صحیح و مؤثر استفاده می‌شود.
توجه کنید
- تشخیص زودهنگام اختلال طیف اوتیسم و مداخله در سنین پایین می‌تواند تأثیر زیادی در بهبود رفتار و مهارت‌های اجتماعی کودک داشته باشد.
- مداخلات رفتاری و درمانی می‌تواند به کودک کمک کند تا به حداکثر توانایی‌های خود برسد.
- درمان‌های متنوعی برای اختلال طیف اوتیسم وجود دارد و درمان باید به طور شخصی‌سازی‌شده برای هر کودک انجام شود.
منابع
Autism spectrum disorder (ASD). Centers for Disease Control and Prevention. Accessed April 4, 2017.
Uno Y, et al. Early exposure to the combined measles-mumps-rubella vaccine and thimerosal-containing vaccines and risk of autism spectrum disorder. Vaccine. 2015;.
Taylor LE, et al. Vaccines are not associated with autism: An evidence-based meta-analysis of case-control and cohort studies. Vaccine. 2014;.
Weissman L, et al. Autism spectrum disorder in children and adolescents: Overview of management. Accessed April 4, 2017.
Autism spectrum disorder. In: Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders DSM-5. 5th ed. Arlington, Va.: American Psychiatric Association; 2013. Accessed April 4, 2017.
Weissman L, et al. Autism spectrum disorder in children and adolescents: Complementary and alternative therapies. Accessed April 4, 2017.
Augustyn M. Autism spectrum disorder: Terminology, epidemiology, and pathogenesis. Accessed April 4, 2017.
Bridgemohan C. Autism spectrum disorder: Surveillance and screening in primary care. Accessed April 4, 2017.
Levy SE, et al. Complementary and alternative medicine treatments for children with autism spectrum disorder. Child and Adolescent Psychiatric Clinics of North America. 2015;24:117.
Brondino N, et al. Complementary and alternative therapies for autism spectrum disorder. Evidence-Based Complementary and Alternative Medicine. Accessed April 4, 2017.
Volkmar F, et al. Practice parameter for the assessment and treatment of children and adolescents with autism spectrum disorder. Journal of the American Academy of Child and Adolescent Psychiatry. 2014;53:237.
Autism spectrum disorder (ASD). Eunice Kennedy Shriver National Institute of Child Health and Human Development.Accessed April 4, 2017.
American Academy of Pediatrics policy statement: Sensory integration therapies for children with developmental and behavioral disorders. Pediatrics. 2012;129:1186.
James S, et al. Chelation for autism spectrum disorder (ASD). Cochrane Database of Systematic Reviews.. Accessed April 4, 2017.
Van Schalkwyk GI, et al. Autism spectrum disorders: Challenges and opportunities for transition to adulthood. Child and Adolescent Psychiatric Clinics of North America. 2017;26:329.
Autism. Natural Medicines. Accessed April 4, 2017.
Autism: Beware of potentially dangerous therapies and products. U.S. Food and Drug Administration. Accessed May 19, 2017.
Drutz JE. Autism spectrum disorder and chronic disease: No evidence for vaccines or thimerosal as a contributing factor. Accessed May 19, 2017.
Weissman L, et al. Autism spectrum disorder in children and adolescents: Behavioral and educational interventions. Accessed May 19, 2017.
Huebner AR (expert opinion). Mayo Clinic, Rochester, Minn. June 7, 2017.