دکتر روانشناس بالینی خوب در تهران

دکتر روانشناس بالینی، روانشناس بالینی خوب در تهران

یک روانشناس بالینی خوب در تهران و یا هرکجای دیگر، روانشناسی است که آموزش های بسیار تخصصی در زمینه تشخیص و درمان بیماری های روانی، رفتاری و عاطفی مانند اختلال وسواس اجباری (OCD) یا افسردگی و یا اضطراب دارد. قبل از توضیحات کامل در رابطه با روانشناس بالینی خوب در تهران نگاهی به متخصصین روانشناسی بالینی مرکز روانشناسی ذهن آرا بیاندازیم.

روانشناس بالینی چه کاری انجام می دهد؟

روانشناس بالینی خوب در تهران، دارویی برای معالجه بیماری روانی تجویز نمی کند. آنها از تکنیک های روانشناختی، مانند درمان شناختی-رفتاری (CBT) و روان درمانی استفاده می کنند. روانشناسان بالینی معمولاً باید مدرک دکتری یا کارشناسی ارشد روانشناسی داشته باشند. در بیشتر کشورها، فعالیت های حرفه ای روانشناسان بالینی توسط یک هیئت صدور مجوز و یا کالج حرفه ای تنظیم می شود. در ایران نیز کار روانشناس بالینی و سایر حیطه های روانشناسی تحت نظارت سازمان نظام روانشناسی کشور است. همچنین علاوه بر روان درمانی در مرکز رواندرمانی، روانشناس بالینی خوب ممکن است فعالیت های مختلفی از جمله آزمایش های روانشناختی، تحقیق و پژوهش و تدریس نیز انجام دهد.

صلاحیت های اساسی ABCP برای روانشناس بالینی

بورد تخصصی روانشناسی بالینی آمریکا (ABCP) می گوید که روانشناسان بالینی باید یک سری صلاحیت های حرفه ای داشته باشند. این شایستگی ها شامل موارد زیر است:

• برقراری و حفظ روابط مؤثر با دیگران، از جمله با مراجعان، پزشکان دیگران.
• روانشناس بالینی همچنین باید عادل باشد، احترام بگذارد، ارتباط برقرار کند و بتواند با تکنیک های رواندرمانی شرایط سخت بالقوه را برطرف کند.
• درک تفاوت های فردی، تنوع فردی و فرهنگی و درک اینکه این عوامل چگونه بر تفکر افراد تأثیر می گذارند.
• آگاهی از اصول اخلاقی و حقوقی و بکارگیری آنها.
• نگرش حرفه ای، احترام به ارزش ها و هنجارهای اجتماعی.
• دریافت آموزش و تمرین مداوم و ارزیابی عملکرد خود و تلاش برای بهبود روش های درمانی خود.
• مطالعه رشته های مختلف علمی که به روانشناسی مربوط می شوند و چگونگی تأثیر آنها در درمان.
• همکاری با متخصصین دیگر رشته ها و سازمان های مختلف.
• بررسی کردن تحقیقات و مشخص کردن چگونگی تاثیر تحقیقات جدید بر بهبود عملکرد بالینی.

مهارت های یک روانشناس بالینی خوب در تهران

روانشناسان بالینی باید دارای مهارت های خاصی باشند که در کار خود به کار برند، از جمله:

• مشاوره با متخصصان و سازمان های بهداشتی در مورد خشونت، خودکشی و پریشانی شدید روانی
• دانش گسترده از مسائل مربوط به سلامت روان و چگونگی بروز آنها در هر سنی
• ارزیابی شخصیت افراد و نمرات استاندارد آزمون های روانی به منظور اثربخشی بیشتر در درمان
• داشتن دانش گسترده در مورد بیماری روانی و نحوه تشخیص و درمان آن
• انجام تحقیقات و جمع آوری داده ها برای تقویت دانش و کمک به سایر متخصصین روانشناس

فعالیت های روانشناس بالینی

• ارزیابی و تشخیص اختلالات روانشناختی ، مانند شرایط پزشکی
• درمان اختلالات روانشناختی، از جمله اعتیاد به مواد مخدر و الکل
• ارائه شهادت در موقعیت های قانونی
• تدریس، اغلب در سطح دانشگاه
• انجام تحقیقات
• ایجاد و اجرای برنامه هایی برای درمان و پیشگیری از مشکلات اجتماعی

بعضی از روانشناسان بالینی ممکن است روی یکی از این رشته ها تمرکز کنند یا چندین مورد از این خدمات را ارائه دهند. به عنوان مثال، کسی ممکن است به طور مستقیم با بیمارانی که به دلیل اختلالات روانشناختی در بیمارستان بستری شده اند کار کند، در حالی که یک مطب خصوصی درمانی نیز دارد که خدمات سرپایی کوتاه مدت و بلند مدت را به کسانی که برای مقابله با پریشانی روانشناختی نیاز به کمک دارند، ارائه می دهد.

تفاوت بین روانشناس بالینی و روانپزشک چیست؟

باید به روانشناس بالینی مراجعه کنید یا روانپزشک؟ تقابل بین داروی موقت و درمان ریشه ای مشکلات روانشناختی

رشته های روانشناسی و روانپزشکی اغلب از سوی عموم مردم اشتباه گرفته می شوند، زیرا هر دو اختلالات روانی و عاطفی را درمان می کنند. اما آموزش ها و روش های مورد استفاده در این رشته ها کاملا متفاوت است. روانشناسان مراجعینی را درمان می کنند که بیماری روانی آنها ممکن است نتیجه آسیب های عاطفی گذشته یا سایر تأثیرات منفی باشد. درمان‌ها معمولاً شامل حل مشکلات با استفاده از گفتاردرمانی و سایر تکنیک‌های غیرپزشکی است. روانشناسان پزشک نیستند، دارای مدرک دکترا یا کارشناسی ارشد در روانشناسی هستند.

هنگامی که اختلال مراجع به عدم تعادل در شیمی مغز یا دلایل فیزیولوژیکی دیگر نسبت داده می شود، در این هنگام است که یک روانپزشک وارد عمل می شود. روانپزشکان عموماً دارای مدرک کارشناسی روانشناسی هستند و بنابراین بسیاری از درمان های شناختی-رفتاری را که روانشناسان بالینی استفاده می کنند، می شناسند. روانپزشکان، پزشکانی هستند که در درمان پزشکی بیماری های روانی تخصص دارند. در حالی که اکثر روانشناسان نمی توانند دارو تجویز کنند، ولی روانپزشکان می توانند.

به طور خلاصه و عامیانه بزرگترین تفاوت روانشناس و روانپزشک در این است که روانپزشک یک پزشک (MD) با مدرک پزشکی است که می تواند دارو تجویز کند. اما یک روانشناس معمولاً نمی تواند دارو تجویز کند. روانشناسان بالینی نیز دارای مدرک دکترا هستند، اما دکترای پزشکی نیستند.

روانشناس

• مدرک کارشناسی ارشد یا دکتری روانشناسی
• نمی تواند دارو تجویز کند. (با برخی استثناء)
• می تواند بیماری روانی را تشخیص دهد.
• می تواند رواندرمانی کند.

روانپزشک

• پزشک (MD)
• می تواند دارو تجویز کند.
• می تواند توصیه های درمانی (شامل رواندرمانی نمی شود) ارائه دهد.
• می تواند بیماری روانی را تشخیص دهد.

کلینیک روانشناسی ذهن آرا