اختلال استرس پس از سانحه، نشانه ها و علل PTSD

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) نوعی اختلال ناتوان کننده است که با برخی اختلالات رفتاری، مشکلات جسمی و برخی ناسازگاری های سلامت روانی مثل افسردگی با احتمال بالای خودکشی همراه می باشد.

درمان این بیماری چالش برانگیز است، به گونه ای که داروهایی مثل داروی ضدافسردگی، داروهای ضدانعقادی، آنتاگونیست های بتا آدرنرژیک، مواد مخدر و کورتیزول در مواجهه با این بیماری، نتایجی متفاوتی را نشان داده است. از آنجایی که بروز این اختلال وابسته به فرد است، تکنیک های پیشگیری نیز می تواند متنوع و دارای اثرات مختلف بر افراد باشد.

PTSD یک مشکل سلامت عمومی با اثراتی مخرب بر افراد آسیب دیده، خانواده هایشان و به طور کلی جامعه است. علائم اختلال پس از سانحه مرتبط با عواملی مثل جنسیت، سوابق اضطراب فردی و خانوادگی و نیز داشتن تجربیات دردناک قبلی می باشند. طبق یافته های پیشین احتمال به ارث بردن علائم این اختلال در دوقلوها نیز قابل توجه است. در حقیقت سن دوقلوها به عنوان عاملی مهم در ایجاد PTSD شناخته شده است. علاوه براین، دوقلوها محیط خانوادگی مشترکی را در حین رشد تجربه می کنند (مثل نوع رژیم غذایی، عوامل اجتماعی اقتصادی و والدین) که خود به ایجاد PTSD مشترک کمک می کند. در نهایت، طبق مطالعات پیرامون دوقلوها این نکته به اثبات رسیده است که ژنتیک نقشی مهم در اختلال استرس پس از سانحه و علائم اضطراب دارد.

افراد مبتلا به PTSD دارای افکار و احساسات شدید و مزاحم مرتبط با تجربه هستند که مدت ها بعد از رویداد ادامه می یابد. PTSD شامل پاسخ های استرس مانند:

  • اضطراب، خلق افسرده، یا احساس گناه یا شرم.
  • داشتن فلاش بک یا کابوس.
  • اجتناب از موقعیت ها، مکان ها و فعالیت های مرتبط با رویداد آسیب زا.

این علائم باعث ناراحتی و اختلال در عملکرد روزانه شما می شود.

تاثیر PTSD بر روابط و زندگی روزمره
PTSD می تواند بر توانایی فرد برای کار، انجام فعالیت های روزمره یا ارتباط با خانواده و دوستان خود تأثیر بگذارد. یک فرد مبتلا به PTSD اغلب می تواند بی علاقه یا دور به نظر برسد زیرا سعی می کند فکر یا احساس نکند تا خاطرات دردناک را مسدود کند. آنها ممکن است آنها را از مشارکت در زندگی خانوادگی منع کنند یا پیشنهادات کمکی را نادیده بگیرند. این می تواند باعث شود که عزیزان احساس دوری کنند.

هنگامی که PTSD برای مدتی ادامه می یابد، برای افراد طبیعی است که به طور همزمان سایر مشکلات سلامت روان را تجربه کنند. در واقع، تا ۸۰ درصد از افرادی که PTSD طولانی مدت دارند، دچار مشکلات دیگری نیز می‌شوند: معمولاً افسردگی، اضطراب، و سوء مصرف الکل یا مواد دیگر. اینها ممکن است مستقیماً در پاسخ به رویداد آسیب زا یا در نتیجه تأثیرات PTSD ایجاد شده باشند.

اختلال استرس پس از سانحه، نشانه ها و علل PTSD

رویداد آسیب زا چیست؟

تروما یا رویداد آسیب زا هر چیزی است که وجود یا احساس امنیت شما را به شدت تهدید کند. لازم نیست این یک رویداد واحد باشد (مثل یک تصادف رانندگی) – ممکن است یک آسیب طولانی مدت مانند زندگی در طول جنگ یا سوء استفاده مکرر باشد. تروما همچنین نباید مستقیماً برای شما اتفاق بیفتد، ممکن است شاهد یک رویداد آسیب زا باشید. علاوه بر این، شما می توانید پس از اطلاع از اینکه یک رویداد آسیب زا برای یک عزیز اتفاق افتاده است، دچار PTSD یا اختلال پس از سانحه شوید.

نمونه‌هایی از رویدادهای آسیب‌زا (که محدود به موارد زیر نیست)

عبارتند از:

  • تصادفات جدی، مانند تصادف رانندگی.
  • آسیب شدید یا بیماری ناگهانی.
  • جنگ و نبرد نظامی.
  • بلایای طبیعی مانند گردباد، زلزله، آتش سوزی یا سیل.
  • آزار جسمی
  • توهین کلامی
  • تجاوز یا سوء استفاده جنسی.
  • قلدری.
  • مرگ ناگهانی یکی از عزیزان.

چه زمانی برای PTSD کمک بگیرید؟

فردی که یک رویداد آسیب زا را تجربه کرده است باید در موارد زیر به دنبال کمک حرفه ای باشد:

  • بعد از دو هفته احساس بهتری نداشته باشید.
  • احساس اضطراب یا ناراحتی شدید.
  • واکنش هایی نسبت به رویداد آسیب زا دارند که در خانه، محل کار و/یا روابط تداخل دارند.
  • به آسیب رساندن به خود یا شخص دیگری فکر می کنند.

برخی از نشانه هایی که نشان می دهد، ممکن است یک مشکل در حال توسعه باشد:

  • دائما در لبه یا تحریک پذیر بودن.
  • در انجام وظایف در خانه یا محل کار مشکل دارند.
  • ناتوانی در پاسخ عاطفی به دیگران.
  • به طور غیرمعمول مشغول بودن برای جلوگیری از مشکلات.
  • ریسک کردن یا بی توجهی به اینکه چه اتفاقی برای خودش می افتد.
  • استفاده از الکل، مواد مخدر یا قمار برای مقابله.
  • داشتن مشکلات شدید خواب.

اختلال استرس پس از سانحه چیست؟

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) یک وضعیت جدی است که پس از تجربه یا مشاهده یک حادثه آسیب زا یا وحشتناک ایجاد می شود و ممکن است در فرد این حادثه مورد تهدید جسمی جدی یا آسیب قرار گرفته باشد. PTSD نتیجه ی یک رویداد آسیب زا است که باعث ترس شدید، درماندگی یا وحشت می شود. رویدادهایی مانند تجاوز حنسی یا جسمی، مرگ غیر منتظره یکی از عزیزان، تصادف، جنگ یا بالاهای طبیعی از جمله اتفاقاتی هستند که باعث استرس پس از سانحه می شوند. رویداد آسیب زا ممکن است تهدید کننده زندگی باشد یا تهدید قابل توجهی برای سلامت جسمی، عاطفی یا معنوی شما باشد. PTSD افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار می دهد.

اکثر افرادی که یک رویداد آسیب زا را تجربه می کنند، واکنش هایی را مانند بهت زدگی، عصبانیت، پرخاشگری، ترس و حتی احساس گناه نشان می دهند. این ها واکنش های رایجی هستند که برای اکثر افراد، با مرور زمان از بین می روند. با این حال، فردی که به اختلال استرس پس از سانحه مبتلا می شود، این احساسات را همچنان تجربه خواهد کرد و گاها این علائم به قدری قوی می شوند که عملکرد فرد را مختل می کنند.

نشانه های اختلال استرس پس از سانحه

علائم PTSD اغلب پس از گذشت ۳ ماه از حادثه ی آسیب زا شروع می شوند. با این حال، در برخی از موارد، این علائم تا سال ها بعد خود را نشان نمی دهند. میزان شدت و تدوام نشانه ها در افراد با یکدیگر تفوات بسیاری دارد. برخی ظرف ۶ ماه بهبود می یابند و بهبودی برای برخی دیگر، بسیار به طول می انجامد.

اختلال استرس پس از سانحه، نشانه ها و علل

علائم اختلال استرس پس از سانحه، در چهار دسته اصلی گروه بندی می شوند:

  • بازسازی یا تجسم دوباره ی رویداد آسیب زا: افراد مبتلا به PTSD، از طریق افکار و خاطرات مرتبط با تروما مانند فلش بک، توهم و کابوس، بارها و بارها حادثه ی آسیب زا را تجربه می کنند. عوامل خاصی مانند سالگرد تاریخ آن رویداد که حادثه آسیب زا را برای فرد یادآوری می کنند، آشفتگی شدیدی را باعث می شوند.
  • اجتناب: فرد آسیب دیده از افراد، مکان ها یا موقعیت هایی که تروما را یادآوری می کنند، دوری می کند. این علائم، باعث جدایی و انزوای فرد از خانواده و دوستان می شود و علاقه فرد نسبت به انجام فعالیت هایی که پیش از حادثه از آن ها لذت می برده، کاهش می یابد.
  • برانگیختگی افزایش یافته: این دسته از علائم شامل احساسات بیش از حد مانند مشکلات مرتبط با دیگران؛ از جمله احساس یا ابراز محبت، اختلال خوب، تحریک پذیری، عدم تمرکز و مشکل در تمرکز کردن، انفجار خشم و به آسانی یکه خوردن می باشد. همچنین ممکن است فرد از علائم جسمانی مانند افزایش فشار خون و ضربان قلب، تنفس سریع، تنش عضلانی، حالت تهوع و اسهال نیز رنج ببرد.
  • شناخت ها و خلق و خوی منفی: آخرین دسته از علائم به افکار و احساسات منفی مرتبط با سرزنش، بیگانگی و خاطرات حادثه آسیب زا اشاره دارد.

کودکان مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه، ممکن است در زمینه هایی از رشد مانند یادگیری توالت رفتن، مهارت های حرکتی و یادگیری زبان تاخیر رشدی داشته باشند.

شدت علائم PTSD در زمان های مختلف، متفاوت است. هنگامی که استرسی را تجربه می کنید و یا خاطرات خاصی از حادثه را به یاد می آورید، شدت نشانه ها نیز افزایش می یابد.

چه چیزی باعث PTSD می شود؟

تقریباً ۶۱ تا ۸۰ درصد افراد در مقطعی از زندگی خود یک رویداد آسیب زا را تجربه می کنند. PTSD در حدود ۵ تا ۱۰ درصد از این جمعیت ایجاد می شود. مشخص نیست که چرا مردم به تروما واکنش متفاوتی نشان می دهند. اما مطالعات نشان می دهد که افراد مبتلا به PTSD دارای سطوح غیر طبیعی برخی از انتقال دهنده های عصبی و هورمون ها هستند. آنها همچنین تغییرات مغزی را تجربه می کنند.

علل و عوامل خطر اختلال استرس پس از سانحه

افراد در هنگام مواجه با رویدادهای آسیب زا، به شکل های مختلفی واکنش نشان می دهند. هر فردی در نحوه ی مدیریت ترس، اضطراب و تهدید ناشی از تروما، منحصر به فرد عمل می کند. به همین دلیل، همه افرادی که حادثه آسیب زایی را تجربه می کنند، دچار PTSD نمی شوند. کمک و حمایت از فرد آسیب دیده توسط دوستان، خانواده و متخصصین، بر میزان پیشرفت علائم PTSD تاثیر می گذارد.

PTSD ابتدا توسط جانبازان جنگ مورد توجه جامعه پزشکی قرار گرفت. با این وجود، ممکن است هر شخصی که با حادثه ی آسیب زایی مواجه شود، به PTSD دچار شود. افرادی که در کودکی مورد تجاوز قرار گرفته اند و اشخاصی که بارها در معرض تهدید های زندگی بوده اند، به احتمال بیشتری دچار این اختلال می شوند.

اگر فردی سابقه ابتلا به سایر مشکلات سلامت روان، اعضای خانواده مبتلا به مشکلات روانی، یا سوءمصرف موارد و الکل داشته باشد، به احتمال زیاد پس از تجربه ی یک رویداد آسیب زا، به PTSD مبتلا خواهد شد. هیچ راهی برای پیش بینی اینکه چه کسی پس از یک رویداد آسیب زا دچار PTSD می شود وجود ندارد.

علائم PTSD در کودکان

کودکان مبتلا به PTSD ممکن است در بیان احساسات خود مشکل داشته باشند یا ممکن است آسیب هایی را تجربه کرده باشند که شما از آن بی اطلاع هستید. آنها ممکن است بی قرار و نا آرام به نظر برسند یا در توجه و سازماندهی مشکل داشته باشند.این علائم را می توان با علائم اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) اشتباه گرفت. به همین دلیل، مهم است که فرزندتان را نزد یک متخصص (مانند یک روانشناس کودک) که تجربه در تشخیص PTSD دارد ببرید.

PTSD در نوجوانان

کودکان بزرگتر و نوجوانان در هنگام ابتلا به PTSD مشکلاتی مشابه بزرگسالان را تجربه می کنند. کودکان کوچکتر می توانند ناراحتی خود را به شیوه ای متفاوت بیان کنند. به عنوان مثال، آنها ممکن است از طریق بازی های تکراری به جای داشتن خاطرات ناخواسته از رویداد در طول روز، رویداد آسیب زا را دوباره زندگی کنند. بسیاری از کودکان به جای کابوس هایی که رویداد آسیب زا را تکرار می کنند، رویاهای ترسناک بدون محتوای قابل تشخیص می بینند. کودکان همچنین ممکن است علاقه خود را به بازی از دست بدهند، از نظر اجتماعی گوشه گیر شوند یا عصبانیت شدید داشته باشند.

حدود یک سوم کودکانی که یک رویداد آسیب زا را تجربه می کنند دچار PTSD می شوند.

سایر مشکلاتی که می تواند در کنار PTSD ایجاد شود عبارتند از: اضطراب یا افسردگی، رفتار نافرمانی، اختلال کمبود توجه و بیش فعالی، و در نوجوانان و بزرگسالان، افکار خودکشی و مصرف الکل یا مواد مخدر.

انواع PTSD

دو حالت ارتباط نزدیکی با PTSD دارند:

اختلال استرس حاد: این یک وضعیت سلامت روان کوتاه مدت است که می تواند در ماه اول پس از تجربه یک رویداد آسیب زا رخ دهد. علائمی که بیش از چهار هفته طول بکشد ممکن است معیارهای PTSD را برآورده کند.

اختلال استرس پس از سانحه پیچیده (CPTSD): این یک وضعیت سلامت روان است که در صورت تجربه ترومای مزمن (طولانی مدت) می تواند ایجاد شود. نمونه هایی از آسیب های مزمن شامل آزار جسمی یا جنسی طولانی مدت کودک، خشونت خانگی طولانی مدت و جنگ است. افراد مبتلا به CPTSD، به طور معمول علائم PTSD در تنظیم احساسات، احساس خود و روابط دارند.

PTSD چقدر شایع است؟
PTSD در ۵٪ تا ۱۰٪ از افرادی که تروما را تجربه کرده اند ایجاد می شود.

تشخیص PTSD

علائم PTSD خداقل تا یک ماه پس از وقوع حادثه آسیب زا، قابل تشخیص نیستند. در صورت تدوام علائم پس از یک ماه، روانشناس بالینی با گرفتن تاریخچه ی پزشکی و معاینه ی فیزیکی، ارزیابی را آغاز می کند. ابتدا پزشک برای ریشه یابی کردن نشانه های جسمانی، از آزمایشاتی کمک می گیرد تا علت این نشانه ها را بیابد.

در صورت عدم وجود بیماری جسمی، تشخیص دقیق و درمان آغاز می شود. روانپزشکان و روانشناسان از ابزارهای مصاحبه و ارزیابی برای تشخیص ابتلا به PTSD استفاده می کنند. اگر فرد معیار های این اختلال بر طبق DSM-5 را داشته باشد، درمان متناسب با ویژگی های فرد و تخصص درمانگر آغاز می شود.

اختلال استرس پس از سانحه

عوارض PTSD

شرایط زیر  که در افراد مبتلا به PTSD رایج است، می تواند علائم PTSD را بدتر کند:

  • اختلالات خلقی.ختلالات اضطرابی.
  • شرایط عصبی، از جمله زوال عقل.
  • اختلال مصرف مواد، از جمله اختلال مصرف الکل.
  • افراد مبتلا به PTSD همچنین در معرض خطر افزایش افکار و تلاش برای خودکشی هستند.

 

درمان اختلال استرس پس از سانحه

درمان استرس پس از سانحه، به منظور کاهش نشانه های روانی و جسمانی این اختلال، بهبود عملکرد روازنه فرد و کمک به مدیریت بهتر رویدادهای آسیب زا صورت می گیرد. برای درمان اختلال PTSD از روان درمانی (گفت و گو درمانی) یا دارودرمانی و یا هر دو نوع درمان استفاده می شود. برای آشنایی بیشتر با این موضوع، نوشته ی درمان اختلال اضطراب پس از سانحه را مطالعه نمایید.

بهبود PTSD، فرایندی تدریجی و مدوام است. از بین رفتن کامل نشانه های اختلال استرس پس از سانحه به زمان و صبر زیادی دارد و در بیشتر مواقع درمان راه های مدیریت موثر این نشانه ها را آموزش می دهد. روان درمانی و دارودرمانی باعث کاهش علائم شدید و افزایش توانایی مدیریت احساسات فرد آسیب دیده می شود.

آیا می توان از PTSD پیشگیری کرد؟

شما لزوما نمی توانید از یک رویداد آسیب زا جلوگیری کنید. اما برخی از مطالعات نشان می دهد که برخی از مراحل ممکن است به شما در جلوگیری از PTSD بعد از آن کمک کند. این عوامل “عوامل محافظتی” نامیده می شوند و عبارتند از:

  • درخواست حمایت از دیگران پس از رویداد، مانند دوستان و خانواده. این به ایجاد احساس امنیت کمک می کند.
  • پیوستن به یک گروه پشتیبانی پس از یک رویداد آسیب زا.
  • یاد بگیرید که در مواجهه با خطر نسبت به اعمال خود احساس مثبت داشته باشید.
  • داشتن یک استراتژی مقابله ای سالم پس از رویداد آسیب زا.
  • توانایی عمل و واکنش موثر علیرغم احساس ترس.
  • کمک به افراد دیگر، به خصوص اگر این یک رویداد آسیب زا باشد که چندین نفر را تحت تاثیر قرار داده است، مانند یک بلای طبیعی.

سخن نهایی
PTSD یک اختلال شایع و ناتوان کننده است و اگر نشانه های کاهش نیابند و درمان نشوند، زندگی عادی فرد را دچار اختلال می کند. برخی از مطالعات نشان می دهند که مداخله زودهنگام برای افرادی که دچار آسیب شده اند، ممکن است برخی نشانه های این اختلال را کاهش داده و یا از تمام آن نشانگان پیشگیری کند.

۱/۵ - (۱ امتیاز)
نمایش نظرات (1)