چهره کودکان اوتیسم و ظاهر آنها
چهره کودکان اوتیسم چگونه است؟
ویژگی های صورت و ویژگی های فیزیکی کودکان اوتیسم
ویژگی های صورت کودکان اوتیسم
افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است ویژگیهای صورت متمایزی داشته باشند که با افراد بدون این اختلال متفاوت است. برخی از این ویژگی ها عبارتند از:
- پیشانی بزرگ
- چشم های برجسته یا گشاد
- لب بالایی نازک
- بینی پهن
- فیتروم کوتاه (شیار بین بینی و لب بالایی)
برخی از محققان بر این باورند که این ویژگی های فیزیکی با تفاوت های عصبی اساسی در افراد مبتلا به اوتیسم مرتبط است.توجه به این نکته مهم است که همه افراد مبتلا به اوتیسم این ویژگی های چهره را ندارند و بسیاری از افراد بدون اوتیسم نیز ممکن است این ویژگی ها را داشته باشند. بنابراین، روش قابل اعتمادی برای تشخیص اوتیسم نیست.
خصوصیات فیزیکی
به غیر از ویژگی های صورت، افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است ویژگی های فیزیکی مرتبط با این اختلال را نیز داشته باشند. برخی از این ویژگی ها عبارتند از:
- راه رفتن یا وضعیت غیرمعمول
- تیک یا حرکات تکراری
- مشکلات پردازش حسی، مانند حساسیت بیش از حد به صدا یا لمس
- حالات یا حرکات غیر طبیعی صورت
چرا این ویژگی ها وجود دارند؟
در حالی که هیچ پاسخ قطعی وجود ندارد، برخی از محققان معتقدند که این ویژگی های فیزیکی با تفاوت های عصبی اساسی در افراد مبتلا به اوتیسم مرتبط است. اوتیسم یک اختلال عصبی رشدی پیچیده است که بر ارتباطات، تعامل اجتماعی و رفتار تأثیر می گذارد.به عنوان مثال، پیشانی بزرگ ممکن است به بزرگ شدن حجم مغز در برخی از افراد مبتلا به اوتیسم مربوط باشد. این افزایش حجم مغز ممکن است بر رشد مناطق خاصی از مغز که مسئول ارتباطات و رفتار اجتماعی هستند تأثیر بگذارد.به طور مشابه، چشمهای پهن ممکن است به تفاوتهایی در پردازش مغز از اطلاعات بصری مرتبط باشد. این تفاوت ها ممکن است بر نحوه درک و تفسیر نشانه های اجتماعی افراد مبتلا به اوتیسم تأثیر بگذارد که می تواند بر تعاملات اجتماعی آنها تأثیر بگذارد.
ویژگی های فیزیکی غیرمعمول اوتیسم
در حالی که هیچ ویژگی فیزیکی قطعی وجود ندارد که بتواند اوتیسم را تشخیص دهد، برخی از ویژگی های غیرعادی ممکن است با این اختلال همراه باشد. برخی از این ویژگی ها عبارتند از:
راه رفتن یا وضعیت غیرمعمول:
افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است شیوه راه رفتن یا ایستادن متفاوتی داشته باشند. آنها ممکن است روی انگشتان پا راه بروند، راه رفتن نامنظم داشته باشند یا حالت های غیرعادی دیگری از خود نشان دهند.
تیک ها یا حرکات تکراری:
بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم رفتارهای تکراری مانند تکان دادن دست، تکان دادن به جلو و عقب، یا چرخیدن به صورت دایره ای انجام می دهند.
مشکلات پردازش حسی:
افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است مشکلات پردازش حسی را تجربه کنند که بر پاسخ آنها به لمس، صدا، نور یا سایر محرک ها تأثیر می گذارد. به عنوان مثال، آنها ممکن است به صداها یا بافت های خاصی حساس باشند و به دنبال برخی دیگر باشند.
حالات یا حرکات غیر طبیعی صورت:
برخی از افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است در بیان خود از طریق حالات یا حرکات صورت مشکل داشته باشند. ممکن است هنگام صحبت با دیگران تماس چشمی برقرار نکنند و از زبان بدن مناسب استفاده نکنند.
بر اساس مطالعه ای که در ۱۴ اکتبر در Molecular Autism1 منتشر شد، پسران مبتلا به اوتیسم ساختار صورت مشخصی دارند که با ساختار افراد کنترل معمولی در حال رشد متفاوت است. به طور خاص، طبق سیستم تصویربرداری سه بعدی صورت مورد استفاده در این مطالعه، پسران مبتلا به اوتیسم در مقایسه با گروه کنترل، صورت و دهان پهنتر، بینیهای صافتر، گونههای باریکتر و فیتروم کوتاهتر (شکاف بین لبها و بینی) دارند. به گفته محققان، این ویژگیهای متمایز نشان میدهد که برخی از فرآیندهای جنینی که باعث ایجاد ویژگیهای صورت میشوند، در طول تکامل دچار اختلال میشوند.
شرکت کنندگان در این مطالعه همه ۸ تا ۱۲ ساله بودند، محدوده سنی که در آن صورت نسبتاً بالغ است، اما هنوز تحت تأثیر تغییرات هورمونی بلوغ قرار نگرفته است.
محققان از سیستم تصویربرداری با نام 3DMD برای ترسیم ۱۷ نقطه عطف یا مختصات روی صورت ۶۴ پسر مبتلا به اوتیسم و ۴۰ کنترل معمولی استفاده کردند. سپس فاصله بین چند تا از این مختصات را اندازه گرفتند.
محققان دریافتند پسران مبتلا به اوتیسم که مشخص ترین ویژگی های صورت را دارند به دو گروه با مجموعه های بسیار متفاوت از علائم اوتیسم تقسیم می شوند.
پسران گروه اول معمولاً دهانهای گشاد دارند، همراه با فاصله کوتاهی بین بالای دهان و پایین چشم. آنها همچنین علائم شدید اوتیسم، از جمله اختلال زبان، ناتوانی ذهنی و تشنج را نشان می دهند.
در مقابل، آنهایی که در گروه دوم قرار دارند، صورتهای بالایی پهن و فیلتروم کوتاه دارند. احتمال ابتلا به سندرم آسپرگر در آنها بیشتر است و در مقایسه با گروه اول، اختلالات شناختی و مشکلات زبانی کمتری دارند.
جودیت مایلز، محقق ارشد این مطالعه می گوید: «به عنوان یک متخصص ژنتیک بالینی، من همیشه تحت تأثیر یک فنوتیپ خاص صورت در کودکان مبتلا به اوتیسم قرار گرفته ام. او میگوید، اما تا زمانی که او به 3DMD که برای استفاده توسط جراحان پلاستیک توسعه یافته بود روی آورد، تفاوتهای کمی واضح بین پسران مبتلا به اوتیسم و افراد کنترل ظاهر شد.
او می گوید که این تفاوت ها تقریباً به طور قطع منعکس کننده فرآیندهای توسعه عصبی اساسی است. “دلیل نگاه کردن به صورت این است که منعکس کننده تفاوت های مغز است.”
افراد مبتلا به اوتیسم چگونه چهره ها را درک می کنند؟
یکی از ویژگی های کلیدی اوتیسم مشکل در برقراری ارتباط اجتماعی است. این می تواند شامل چالش هایی در تفسیر حالات چهره و سایر نشانه های غیرکلامی باشد. تحقیقات نشان داده است که افراد اوتیسمی ممکن است چهره ها را متفاوت از افراد بدون اوتیسم درک کنند.
کودکان اوتیستم چگونه لبخند می زنند؟
لبخند زدن یک واکنش اجتماعی طبیعی است که بسیاری از مردم برای برقراری ارتباط شادی و انتقال احساسات مثبت از آن استفاده می کنند. با این حال، برای کودکان مبتلا به اوتیسم، لبخند زدن ممکن است همیشه طبیعی نباشد.برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم ممکن است در بیان احساسات خود از طریق حالات چهره، از جمله لبخند زدن، مشکل داشته باشند. آنها ممکن است نشانه های اجتماعی مرتبط با لبخند را درک نکنند یا ممکن است احساس راحتی نداشته باشند که خود را به این شکل بیان کنند.برای برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم، لبخند زدن ممکن است یک رفتار آموخته شده باشد. والدین و مراقبان می توانند با این کودکان کار کنند تا به آنها یاد دهند که چه زمانی و چگونه در موقعیت های اجتماعی به درستی لبخند بزنند. این می تواند شامل استفاده از وسایل کمک بصری یا داستان های اجتماعی برای کمک به آنها در درک هدف لبخند زدن و نحوه استفاده از آن در زمینه های مختلف باشد.به طور کلی، درک اینکه اوتیسم چگونه بر حالات چهره مانند لبخند زدن تأثیر میگذارد، میتواند به والدین و مراقبان کمک کند تا از رشد اجتماعی کودک خود حمایت کنند و توانایی او در برقراری ارتباط مؤثر با دیگران را بهبود بخشند.
اثرات گروهی و چهره کودکان اوتیسمی
مطالعات نشان دادهاند که کودکان مبتلا به اوتیسم بیشتر از افراد گروه کنترل دچار بدشکلی یا ویژگیهای فیزیکی غیرعادی سر و جمجمه میشوند.
در اوایل این ماه، محققان دانشگاه آلابامای جنوبی گزارش دادند که در میان کودکانی که برای آزمایش ژنتیکی مشکوک به اوتیسم مراجعه میکنند، افرادی که دارای تنوع تعداد کپی (CNV)، حذف یا تکرار یک ناحیه ژنتیکی هستند، بیشتر احتمال دارد که چهره غیرعادی داشته باشند. نسبت به کسانی که هیچ CNVs2 ندارند.
کورتیس دویچ، دانشیار روانپزشکی در دانشکده پزشکی دانشگاه ماساچوست، که درگیر هیچکدام از این دو نیست، میگوید: «ناهمگونی علتشناختی قابلتوجهی در اوتیسم وجود دارد، و استفاده از فنوتیپسازی بدشکلی ممکن است به ما کمک کند تا با برخی از این پیچیدگیها مقابله کنیم. مطالعه جدید
مطالعات مربوط به ناهنجاریهای صورت در اوتیسم معمولاً بر روی مشاهده یا ابزارهایی مانند کولیس برای مشخص کردن ویژگیهای خاص صورت تکیه کردهاند.
3DMD در عوض از چندین دوربین دیجیتال برای گرفتن تصویر ۳۶۰ درجه از سر استفاده می کند. الگوریتم ها تصاویر را یکپارچه می کنند تا یک تصویر سه بعدی تولید کنند که با استفاده از نرم افزار ویژه آنالیز می شود.
کریستینا آلدریج، استادیار پاتولوژی و علوم تشریحی در دانشگاه میسوری میگوید: این نتایج دقیقتر از اندازهگیریهای دستی است.
«ما در مورد بچههایی صحبت نمیکنیم که شما در خیابان انتخاب میکنید که متفاوت به نظر میرسند. آلدریج میگوید: «اینها تفاوتهای ظریفی هستند که سیستماتیک (در محدوده) ۲ تا ۵ میلیمتر هستند. “این فوق العاده دقیق است.” او از 3DMD برای ارزیابی بدشکلی صورت در کودکان دارای نقص مادرزادی استفاده کرده است.
دویچ از همین فناوری در تحقیقات خود استفاده کرده است. با این حال، او هشدار می دهد که حجم نمونه در این مطالعه ممکن است به اندازه کافی بزرگ نباشد که نتایج قابل اعتمادی ایجاد کند.
او میافزاید: «همچنین مهم است که از انجام آزمایشهای آماری متعدد حمایت کنیم». «در غیر این صورت تفاوتهایی که بهعنوان مهم گزارش میشوند، میتوانند به تنهایی ناشی از شانس باشند.»
محققان معمولاً از فرمول های ریاضی برای تصحیح ارتباط های شانسی استفاده می کنند. مایلز در عوض از تجزیه و تحلیل خوشه ای استفاده کرد که موجودیت های مشابه را از مجموعه داده های بزرگ گرد هم می آورد.
مایلز میگوید این نوع تجزیه و تحلیل میتواند نتایجی ایجاد کند که تفسیر آنها دشوار است. “این همیشه چیزی به شما می دهد، اما ما باید بررسی می کردیم که آیا تفاوت های بالینی با زیر گروه های شناسایی شده توسط تجزیه و تحلیل خوشه ای مرتبط است یا خیر.”
او میگوید با استفاده از ویژگیهای تشخیصی اوتیسم، ضریب هوشی (IQ)، علائم پزشکی و سایر معیارها، «آنچه ما دریافتیم این است که این دو زیر گروه واقعاً از نظر بالینی مجزا هستند.»
این یافته ها با یافته محققانی همخوانی دارد که بدشکلی شناسی در اوتیسم را با استفاده از معیارهای کمتر پیچیده تر از 3DMD مطالعه کرده اند.
به عنوان مثال، تیمی از کالج پزشکی بیلور در هیوستون، تگزاس، در نشست بین المللی اوتیسم در سال ۲۰۱۱ گزارش داد.
تحقیقات در سن دیگو مبنی بر اینکه علائم شدید اوتیسم وجود ویژگیهای بدشکلی را پیشبینی میکند – البته آنهایی که با چشم غیر مسلح قابل تشخیص نیستند. رابین کوچل، استادیار روانشناسی در کالج پزشکی بیلور میگوید: «اکثریت قریب به اتفاق موارد [در آن مطالعه] تفاوتهای چهره بسیار ظریف را نشان میدهند.
کوچل می گوید که نتایج مطالعه جدید با آنچه او هر روز در مرکز اوتیسم در بیمارستان کودکان تگزاس می بیند، مطابقت دارد. “کسانی که بدشکلی بیشتری دارند، مشکلات بیشتری دارند و شدیدتر تحت تاثیر قرار می گیرند.”
منابع: