تست خودشناسی و شخصیت

انسان موجودى داراى عواطف، احساسات و قابلیت هاى بى شمارى است. کنترل این عواطف و احساسات و هدایت خود به سمت نشان دادن واکنش درست، به هنگام موقعیت‌ها و شرایط متفاوت در زندگی مستلزم شناخت خود یا خودشناسی است. در اصل می‌توان گفت خودشناسی مقدمه خودسازی است.

 آزمون های خودشناسی و شخصیت 

یکی از ابزارهای مهم در روانشناسی شناختی مورد استفاده قرار می‌گیرند. این آزمون ها برای سنجش و ارزیابی ویژگی های شخصیتی و رفتاری فرد، با استفاده از مواردی مانند سوالات، تصاویر و وظایف مختلف انجام می‌شوند. در اینجا، به برخی از معروف‌ترین آزمون های خودشناسی و شخصیتی پرداخته خواهد شد.

۱. آزمون MBTI

آزمون MBTI (Myers-Briggs Type Indicator) برای سنجش نوع شخصیت افراد به کار می‌رود. این آزمون بر اساس چهار بعد اساسی شخصیتی هر انسان شامل شخصیت حسی و منطقی، برون گرایی و درون گرایی، قضاوت گر و ادراکی و حسی و شهودی طراحی شده است. با انجام این آزمون، فرد می‌تواند نوع شخصیتی از رفتارهای خود و دیگران پیدا کند. همچنین، این آزمون می‌تواند در شغل و حیطه کاری مناسب برای فرد کمک کند و در بهبود روابط اجتماعی و خانوادگی نیز مؤثر باشد.

۲. آزمون Rorschach

آزمون Rorschach یا آزمون جواب لکه ای، یکی از جذاب‌ترین آزمون‌های خودشناسی است که برای سنجش ویژگی‌های شخصیتی و رفتاری فرد به کار می‌رود. در این آزمون، تصاویری از نقاشی‌های خاص به صورت لکه به فرد نشان داده می‌شود و وی باید به صورت آزاد به توصیف آن‌ها بپردازد. این آزمون برای بررسی توانایی های شناختی و اجتماعی فرد نیز به کار می‌رود.

3. آزمون TAT

آزمون TAT (Thematic Apperception Test) یکی دیگر از آزمون های خودشناسی است که برای سنجش ویژگی‌های شخصیتی و رفتاری فرد به کار می‌رود. دراین آزمون، تصاویری به فرد نشان داده می‌شود و وی باید یک داستان برای هر تصویر بسازد. با این کار، نحوه تفکر و تصور فرد از خودش و دنیای اطرافش بررسی می‌شود.

در این راستا، آزمون های شخصیتی مانند MBTI و Big Five می‌توانند به فرد کمک کنند تا نوع شخصیتی خود را شناخته و به بهبود روابط اجتماعی و شغلی خود بپردازد. همچنین، آزمون های خودشناسی مانند VIA Character Strengths و EQ-i 2.0 می‌توانند به فرد کمک کنند تا نقاط قوت و ضعف خود را شناخته و در بهبود روابط اجتماعی و شغلی خود تلاش کند.

استفاده از آزمون های خودشناسی و شخصیتی در حوزه های مختلف مانند شغلی، آموزشی و سلامت روانی نیز بسیار مفید است. در حوزه شغلی، آزمون های شخصیتی می‌توانند به کمک فرد در انتخاب شغل و محیط کاری مناسب کمک کنند و در حوزه آموزشی نیز می‌توانند به کمک فرد در شناخت نقاط قوت و ضعف خود کمک کنند.

در کل، آزمون های خودشناسی و شخصیتی به عنوان یک ابزار مهم در روانشناسی و حوزه های مختلف دیگر مورد استفاده قرار می‌گیرند. با استفاده از این آزمون ها، فرد می‌تواند نوع شخصیتی و ویژگی های خود را بهتر بشناسد و در بهبود روابط اجتماعی و شغلی خود تلاش کند.

تشخیص بیماری های روانی از طریق تست خودشناسی و شخصیت شناسی

طبقه بندی رسمی توسط فیلیپ پینل آغاز شد و سپس در سال ۱۸۹۶ امیل کرائپلین اولین نظام جامع طبقه بندی اختلال های روانی را بوجود آورد و سپس در سال ۱۹۵۲ نظامی بنام راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی DSM شکل گرفت و در ۱۹۶۸ طبقه بندی DSM 2 شکل گرفت و تشخیص هایی که از این نظام ناشی می شدند قویا تحت تاثیر صفات استنباطی بودند لذا افراد مختلف مشکل زیادی در تشخیص با یکدیگر داشتند و در سال ۱۹۸۰ طبقه بندی DSM 3 که در آن بجای صفات استنباطی مستقیما به توصیف رفتارها می پرداختند تنظیم شد و تعداد طبقات از کمتر از یکصد در ورژن قبلی به بیش از ۲۰۰ طبقه در DSM 3 رسید و در سال ۱۹۸۷ ۳۰ طبقه دیگر به ان اضافه شد و بنام DSM-3-R نام گرفت که در نهایت در سال ۱۹۹۴ جای خود را به DSM 4 داد که بیشتر برای تامین هماهنگی کاربرد اصطلاحات با طبقه بندی بین المللی بیماری ها و مسائل بهداشتی مربوطه ICD-10 به روی کار آمد. این روزها نسخه پنجم نظام جامع طبقه بندی اختلال های روانشناختی ارائه شده است که به صورت گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد.

اهمیت تشخیص اختلالات روانی

با وجود همه مشکلات در زمینه های پایایی و اعتبار و آسیب پذیر بودن تشخیص نسبت به شرایط مطلقا بدون تشخیص و طبقه بندی کاری نمی توانیم انجام دهیم، زیرا اولا دیدن به تنهایی طبقه بندی را شامل می شود مثلا زمانیکه این کلمه ها را می خوانیم بجای آگاهی از مساله تایپ یا سفید بودن صفحه مشغول خواندن کلماتیم یعنی یک طبقه بندی را قبول کرده ایم و ثانیا و از آن مهمتر اینکه بدون مجزا کردن نابهنجاری ها از یکدیگر هیچ علم و پیشرفتی در جهت شناخت نابهنجاری نمی تواند وجود داشته باشد. ما بدون تشخیص نمی توانیم دوام بیاوریم ولی بدان معنی نیست که هر تشخیصی دقیق است یا هر اصطلاح تشخیصی در DSM4 واقعا بیماری یا اختلال روانی را منعکس می کند ولی در نهایت با پیشرفت شناخت علمی به این موضوع پی خواهیم برد که کدام تشخیص ها سودمند و کدام یک نیستند و در حالیکه می دانیم سودمندی و دقت تعدادی از تشخیص ها ثابت شده است و در حال حاضر پایا و معتبر هستند.