دلایل ابتلا به افسردگی

آیا تا به حال به این فکر کرده اید که چه چیزی باعث افسردگی بالینی می شود؟ شاید برای شما تشخیص داده شده است که افسردگی شدید دارید، و این باعث شده است که این سوال برای شما ایجاد شود که چرا برخی افراد افسرده می شوند اما برخی دیگر نه.

افسردگی یک بیماری پیچیده است. هیچ کس دقیقاً نمی داند چه چیزی باعث آن می شود، اما ممکن است به دلایل مختلفی رخ دهد. برخی از افراد در طول یک بیماری جدی پزشکی دچار افسردگی می شوند. برخی دیگر ممکن است با تغییرات زندگی مانند حرکت یا مرگ یکی از عزیزان دچار افسردگی شوند. برخی دیگر نیز سابقه خانوادگی افسردگی دارند. کسانی که این کار را می کنند ممکن است افسردگی داشته باشند و بدون هیچ دلیل مشخصی احساس غم و اندوه و تنهایی کنند.

دلایل اصلی افسردگی چیست؟

بسیاری از چیزها می توانند شانس افسردگی را افزایش دهند، از جمله موارد زیر:

سو استفاده شدن. آزار جسمی، جنسی یا عاطفی می تواند شما را در آینده در برابر افسردگی آسیب پذیرتر کند.

سن. افراد مسن بیشتر در معرض خطر افسردگی هستند. این می تواند توسط عوامل دیگری بدتر شود، مانند تنها زندگی کردن و نداشتن حمایت اجتماعی.

داروهای خاص. برخی داروها مانند ایزوترتینوئین (برای درمان آکنه)، داروی ضد ویروسی اینترفرون آلفا و کورتیکواستروئیدها می توانند خطر ابتلا به افسردگی را افزایش دهند.

تعارض. افسردگی در فردی که آسیب پذیری بیولوژیکی نسبت به آن دارد ممکن است ناشی از درگیری ها یا اختلافات شخصی با اعضای خانواده یا دوستان باشد.

مرگ یا از دست دادن. افسردگی پس از مرگ یکی از عزیزان، اگرچه طبیعی است، اما می تواند خطر افسردگی را افزایش دهد.

جنسیت. زنان تقریباً دو برابر مردان در معرض ابتلا به افسردگی هستند. هیچ کس مطمئن نیست چرا تغییرات هورمونی که زنان در دوره های مختلف زندگی خود با آن مواجه می شوند ممکن است در این امر نقش داشته باشد.

ژن ها. سابقه خانوادگی افسردگی ممکن است این خطر را افزایش دهد. تصور می‌شود که افسردگی یک ویژگی پیچیده است، به این معنی که احتمالاً ژن‌های مختلفی وجود دارد که هر کدام اثرات کوچکی دارند، نه یک ژن که در خطر بیماری نقش دارد. ژنتیک افسردگی، مانند بسیاری از اختلالات روانپزشکی، به اندازه بیماری های ژنتیکی صرفاً مانند کره هانتینگتون یا فیبروز کیستیک ساده یا ساده نیست.

رویدادهای مهم. حتی اتفاقات خوب مانند شروع یک کار جدید، فارغ التحصیلی یا ازدواج می تواند منجر به افسردگی شود. همینطور جابجایی، از دست دادن شغل یا درآمد، طلاق گرفتن یا بازنشستگی. با این حال، سندرم افسردگی بالینی هرگز فقط یک پاسخ “عادی” به رویدادهای استرس زا زندگی نیست.

سایر مشکلات شخصی. مشکلاتی مانند انزوای اجتماعی به دلیل سایر بیماری های روانی یا طرد شدن از خانواده یا گروه اجتماعی می تواند در خطر ابتلا به افسردگی بالینی نقش داشته باشد.

بیماری های جدی. گاهی اوقات، افسردگی همراه با یک بیماری بزرگ رخ می دهد یا ممکن است توسط یک بیماری دیگر ایجاد شود.

سوء استفاده از مواد. نزدیک به 30 درصد از افرادی که مشکلات سوء مصرف مواد دارند، افسردگی اساسی یا بالینی نیز دارند. حتی اگر مواد مخدر یا الکل به طور موقت احساس بهتری در شما ایجاد کند، در نهایت افسردگی را تشدید می کند.

چگونه زیست شناسی با افسردگی مرتبط است؟

محققان به تفاوت‌هایی در مغز افرادی که افسردگی بالینی دارند در مقایسه با افرادی که این بیماری را ندارند اشاره کرده‌اند. به عنوان مثال، به نظر می رسد هیپوکامپ، بخش کوچکی از مغز که برای ذخیره خاطرات حیاتی است، در برخی افراد با سابقه افسردگی نسبت به افرادی که هرگز افسرده نشده اند، کوچکتر است. هیپوکامپ کوچکتر گیرنده های سروتونین کمتری دارد. سروتونین یکی از بسیاری از مواد شیمیایی مغز است که به عنوان انتقال‌دهنده‌های عصبی شناخته می‌شوند و اجازه می‌دهند تا از طریق مدارهایی که مناطق مغز درگیر در پردازش احساسات را به هم متصل می‌کنند، ارتباط برقرار کنند.

دانشمندان نمی دانند که چرا هیپوکامپ ممکن است در برخی از افراد مبتلا به افسردگی کوچکتر باشد. برخی از محققان دریافته اند که هورمون استرس کورتیزول در افراد افسرده بیش از حد تولید می شود. این محققان بر این باورند که کورتیزول اثر سمی یا “کوچک کننده” بر رشد هیپوکامپ دارد. برخی از کارشناسان فکر می کنند افراد افسرده ممکن است به سادگی با هیپوکامپ کوچکتر متولد شوند و بنابراین تمایل به افسردگی دارند. بسیاری از نواحی مغز و مسیرهایی بین مناطق خاص وجود دارد که تصور می‌شود با افسردگی درگیر هستند و احتمالاً هیچ ساختار یا مسیر منفردی مغز به طور کامل افسردگی بالینی را نشان نمی‌دهد.

یک چیز مسلم است: افسردگی یک بیماری پیچیده است که عوامل زیادی در آن نقش دارد. آخرین اسکن‌ها و مطالعات ساختار و عملکرد مغز نشان می‌دهد که داروهای ضدافسردگی می‌توانند «اثرات نوروتروفیک» داشته باشند، به این معنی که می‌توانند به حفظ سلول‌های عصبی کمک کنند، از مرگ آن‌ها جلوگیری کنند و به آن‌ها اجازه ایجاد ارتباطات قوی‌تری را بدهند که در برابر استرس‌های بیولوژیکی مقاومت کنند. همانطور که دانشمندان درک بهتری از علل افسردگی به دست می آورند، متخصصان سلامت قادر خواهند بود تشخیص های “تطبیقی” بهتری داشته باشند و به نوبه خود، برنامه های درمانی مؤثرتری را تجویز کنند.

چگونه ژنتیک با خطر افسردگی مرتبط است؟

می دانیم که گاهی اوقات افسردگی در خانواده ها ایجاد می شود. این نشان می دهد که حداقل یک پیوند ژنتیکی جزئی با افسردگی وجود دارد. کودکان، خواهران و برادران و والدین افراد مبتلا به افسردگی شدید تا حدودی بیشتر از افراد عادی به افسردگی مبتلا می شوند. ژن‌های متعددی که به روش‌های خاصی با یکدیگر در تعامل هستند احتمالاً به انواع مختلف افسردگی که در خانواده‌ها وجود دارد کمک می‌کنند. با این حال، علیرغم شواهدی مبنی بر ارتباط خانوادگی با افسردگی، بعید است که یک ژن «افسردگی» وجود داشته باشد، بلکه ژن‌های زیادی وجود داشته باشد که هرکدام در تعامل با محیط، تأثیرات کوچکی بر افسردگی دارند.

آیا داروهای خاصی می توانند باعث افسردگی شوند؟

در برخی افراد، داروها ممکن است منجر به افسردگی شوند. به عنوان مثال، داروهایی مانند باربیتورات‌ها، بنزودیازپین‌ها و داروی آکنه ایزوترتینوئین (که قبلاً با نام Accutane، اکنون Absorica، Amnesteem، Claravis، Myorisan، Zenatane فروخته می‌شد) گاهی اوقات با افسردگی به ویژه در افراد مسن مرتبط شده‌اند. به همین ترتیب، داروهایی مانند کورتیکواستروئیدها، اپیوئیدها (کدئین، مورفین) و آنتی کولینرژیک هایی که برای تسکین گرفتگی معده مصرف می شوند، گاهی اوقات می توانند باعث تغییرات و نوسانات خلقی شوند. حتی داروهای فشار خون به نام مسدود کننده های بتا نیز با افسردگی مرتبط است.

ارتباط بین افسردگی و بیماری مزمن چیست؟

در برخی افراد، یک بیماری مزمن باعث افسردگی می شود. بیماری مزمن بیماری است که برای مدت بسیار طولانی ادامه دارد و معمولاً نمی توان به طور کامل درمان کرد. با این حال، بیماری های مزمن را اغلب می توان از طریق رژیم غذایی، ورزش، عادات سبک زندگی و برخی داروها کنترل کرد. برخی از نمونه‌های بیماری‌های مزمن که ممکن است باعث افسردگی شوند عبارتند از دیابت، بیماری قلبی، آرتریت، بیماری کلیوی، HIV و ایدز، لوپوس و ام اس. کم کاری تیروئید همچنین ممکن است منجر به احساس افسردگی شود.

محققان بر این باورند که درمان افسردگی ممکن است گاهی اوقات به بهبود بیماری پزشکی موجود نیز کمک کند.

آیا افسردگی با درد مزمن مرتبط است؟

زمانی که درد برای هفته ها تا ماه ها باقی بماند، به آن “مزمن” می گویند. درد مزمن نه تنها به شما آسیب می رساند، بلکه خواب شما، توانایی شما برای ورزش و فعال بودن، روابط شما و بهره وری شما را در محل کار مختل می کند. آیا می توانید ببینید که چگونه درد مزمن ممکن است شما را غمگین، منزوی و افسرده کند؟

برای درد مزمن و افسردگی کمکی وجود دارد. یک برنامه چند وجهی پزشکی، روان درمانی، گروه‌های حمایتی و غیره می‌تواند به شما در مدیریت درد، کاهش افسردگی و بازگرداندن زندگی‌تان به مسیر درست کمک کند.

آیا افسردگی اغلب با غم و اندوه رخ می دهد؟

اندوه یک واکنش معمول و عادی به از دست دادن است. از دست دادن هایی که ممکن است منجر به غم و اندوه شود شامل مرگ یا جدایی یکی از عزیزان، از دست دادن شغل، مرگ یا از دست دادن حیوان خانگی مورد علاقه، یا هر تعداد دیگری از تغییرات در زندگی، مانند طلاق، تبدیل شدن به یک “آشیانه خالی” یا بازنشستگی.

هر کسی می تواند غم و اندوه و از دست دادن را تجربه کند، اما همه افراد افسردگی بالینی را تجربه نمی کنند، که با اندوه متفاوت است زیرا افسردگی شامل طیف وسیعی از علائم دیگر مانند احساس کم ارزشی، افکار منفی در مورد آینده و خودکشی است، در حالی که غم و اندوه شامل احساسات می شود. از پوچی، از دست دادن و اشتیاق برای یک عزیز، با ظرفیت دست نخورده برای احساس لذت. هر فردی در نحوه کنار آمدن با این احساسات منحصر به فرد است.

شیوع افسردگی

افسردگی ممکن است برای هر کسی اتفاق بیفتد. افرادی که با سوء استفاده، از دست دادن شدید یا سایر رویدادهای استرس زا زندگی کرده اند، بیشتر در معرض ابتلا به افسردگی هستند. زنان بیشتر از مردان به افسردگی مبتلا می شوند.

تخمین زده می شود که 3.8٪ از جمعیت، از جمله 5٪ از بزرگسالان (4٪ در میان مردان و 6٪ در میان زنان)، و 5.7٪ از بزرگسالان بالای 60 سال، افسردگی را تجربه می کنند. تقریباً 280 میلیون نفر در جهان افسردگی دارند (1). افسردگی در بین زنان حدود 50 درصد بیشتر از مردان است. در سراسر جهان، بیش از 10 درصد از زنان باردار و زنانی که به تازگی زایمان کرده اند، افسردگی را تجربه می کنند (2). سالانه بیش از 700000 نفر بر اثر خودکشی جان خود را از دست می دهند. خودکشی چهارمین عامل مرگ و میر در سنین 15 تا 29 سال است.

اگرچه درمان های شناخته شده و موثری برای اختلالات روانی وجود دارد، اما بیش از 75 درصد از مردم در کشورهای با درآمد کم و متوسط هیچ درمانی دریافت نمی کنند (3). موانع مراقبت موثر شامل عدم سرمایه گذاری در مراقبت های بهداشتی روانی، فقدان ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی آموزش دیده و انگ اجتماعی مرتبط با اختلالات روانی است.