تی دی سی اس چگونه کار می کند؟

tDCS با رساندن سیگنال های الکتریکی سلول های مغز را تحریک و فعال می کند. روشی که تحریک باعث تغییر عملکرد مغز می شود، باعث می شود که پتانسیل غشای در حال استراحت نورون تخلیه شود یا بیش از حد قطبی شود. هنگامی که تحریک مثبت (تی دی سی اس آنودال) تحویل داده می شود، جریان باعث دپلاریزاسیون پتانسیل غشای استراحت می شود ، که تحریک پذیری عصبی را افزایش می دهد و باعث می شود سلول های خود به خود شلیک شوند. هنگامی که تحریک منفی (تی دی سی اس کاتدال) تحویل داده می شود، جریان باعث افزایش بیش از حد قطبی پتانسیل غشا استراحت می شود. این باعث کاهش تحریک نورون به دلیل کاهش شلیک خود به خودی سلول می شود.

در صورت درمان افسردگی، جریان های تی دی سی اس به طور خاص سمت چپ قشر جلوی پیشانی پشتی (DLPFC) واقع در لوب پیشانی را هدف قرار می دهند. نشان داده شده است که DLPFC چپ با فعالیت کمتری در جمعیت افسرده در ارتباط است.

یکی از جنبه های تی دی سی اس توانایی آن در دستیابی به تغییرات قشر مغز حتی پس از پایان تحریک است. مدت زمان این تغییر به طول تحریک و همچنین شدت تحریک بستگی دارد. اثرات تحریک با افزایش مدت تحریک یا افزایش قدرت جریان افزایش می یابد. tDCS برای تقویت قدرت طولانی مدت و افسردگی طولانی مدت پیشنهاد شده است و برای اعتبار سنجی تحقیقات بیشتری لازم است.

تی دی سی اس برای چه مشکلات پزشکی دیگری به کار می رود؟

روانشناسی شناختی؛ بهبود عملکرد شناختی مغز

شواهد مختلفی در مورد مفید بودن تی دی سی اس برای تقویت شناختی در افراد سالم وجود دارد. چندین بررسی شواهدی از پیشرفتهای شناختی کوچک و در عین حال قابل توجه را یافته است. سایر بررسی ها هیچ مدرکی پیدا نکردند، اگرچه یکی از آنها به دلیل نادیده گرفتن اثرات درون موضوعی و شواهد حاصل از آزمایشات چند جلسه ای tDCS مورد انتقاد قرار گرفته است.

یک بررسی در سال 2015 از نتایج صدها آزمایش tDCS نشان داد که هیچ مدرک آماری قطعی برای تأیید اثر شناختی خالص، مثبت یا منفی، از یک جلسه تی دی سی اس جمعیت های سالم وجود ندارد – هیچ شواهدی وجود ندارد که tDCS برای تقویت شناختی مفید باشد. مطالعه دوم توسط همان نویسندگان نشان داد که از نظر آماری تأثیر tDCS در نتیجه عصبی فیزیولوژیک کم و بسیار قابل تأمل است.

پارکینسون، بیماری آلزایمر و اسکیزوفرنی

هیچ مدرک قوی مبنی بر اینکه tDCS برای نقص حافظه در بیماری آلزایمر، اسکیزوفرنی، درد غیر نوروپاتیک مفید است، وجود ندارد. چند آزمایش بالینی در مورد استفاده از تی دی سی اس برای بهبود نقص حافظه در بیماری پارکینسون و بیماری آلزایمر و افراد سالم انجام شده است که نتایج متفاوتی دارد.

تحقیقاتی که از سال 2013 در اسکیزوفرنی انجام شد، نشان داد که در حالی که در ابتدا اندازه های بزرگ اثر برای بهبود علائم پیدا شد، مطالعات بعدی و بزرگتر اندازه های اثر کوچکتر را پیدا کرده اند. مطالعات بیشتر بر روی علائم مثبت مانند توهم شنوایی متمرکز شده است. تحقیقات در مورد علائم منفی وجود ندارد.

سکته

هیچ مدرک محکمی وجود ندارد که نشان دهد tDCS می تواند به بهبود عملکرد اندام فوقانی پس از سکته کمک کند. در سکته، تحقیقات انجام شده از سال 2014 نشان داده است که tDCS برای بهبود عملکرد اندام فوقانی پس از سکته مغزی مثر نیست. در حالی که برخی از بررسی ها تأثیر تی دی سی اس را برای بهبود ورم پریشی بعد از سکته مغزی پیشنهاد کرده اند، یک بررسی کاکرین در سال 2015 از ترکیب تی دی سی اس با درمان مرسوم هیچ بهبودی پیدا نکرد. تحقیقات انجام شده از سال 2013 نشان می دهد که tDCS ممکن است برای بهبود نقص بینایی بدنبال سکته مغزی موثر باشد.

فواید دیگر تی دی سی اس

تحقیقی که از سال 2012 در مورد استفاده از ی دی سی اس برای درمان درد انجام شد، نشان داد که این تحقیق از کیفیت پایینی برخوردار بوده و نمی تواند به عنوان پایه ای برای توصیه استفاده از tDCS برای درمان درد مورد استفاده قرار گیرد. در درد مزمن به دنبال آسیب نخاعی، تحقیقات از کیفیت بالایی برخوردار است و ی دی سی اس را بی اثر می داند. 

tDCS همچنین در زمینه اعتیاد مورد مطالعه قرار گرفته است. برخی شواهد متوسط ​​(سطح B) وجود دارد که نشان می دهد علاوه بر درمان اختلال افسردگی اساسی، tDCS برای درمان فیبرومیالژیا و اختلالات ولع نیز ممکن است مناسب باشد.

تی دی سی اس در تحقیقات علوم اعصاب مورد استفاده قرار گرفته است، به ویژه برای تلاش برای اتصال مناطق خاص مغز به وظایف شناختی خاص یا پدیده های روانشناختی. مخچه به دلیل تمرکز زیاد سلولهای عصبی ، قرار گرفتن بلافاصله در زیر جمجمه و اتصالات آناتومیک متقابل متعدد با قسمتهای حرکتی و انجمنی مغز، مورد توجه قرار گرفته است.

بیشتر این مطالعات بر تأثیر تی دی سی اس مخچه بر عملکردهای حرکتی، شناختی و عاطفی در جمعیت های سالم و بیمار متمرکز است، اما برخی از آنها tDCS را روی مخچه نیز برای بررسی اتصال عملکردی مخچه به سایر مناطق مغز به کار می گیرند.