اختلالات طیف اوتیسم
اختلال طیف اوتیسم چیست؟
اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک ناتوانی رشدی است که به دلیل تفاوت در مغز ایجاد می شود. برخی از افراد مبتلا به ASD دارای یک تفاوت شناخته شده مانند یک بیماری ژنتیکی هستند. علل دیگر هنوز مشخص نیست. دانشمندان بر این باورند که علل متعددی برای ASD وجود دارد که با هم عمل می‌کنند و رایج‌ترین راه‌های ایجاد شده در افراد را تغییر می‌دهند. ما هنوز چیزهای زیادی در مورد این علل و نحوه تأثیر آنها بر افراد مبتلا به ASD داریم.
افراد مبتلا به ASD ممکن است در رفتار، ارتباط، تعامل و یادگیری به روشی متفاوت از اکثر افراد دیگر عمل کنند. اغلب چیزی در مورد ظاهر آنها وجود ندارد که آنها را از سایر افراد متمایز کند. توانایی های افراد مبتلا به ASD می تواند به طور قابل توجهی متفاوت باشد. به عنوان مثال، برخی از افراد مبتلا به ASD ممکن است مهارت های مکالمه پیشرفته ای داشته باشند؛ برخی دیگر ممکن است استعداد غیرکلامی داشته باشند. برخی از افراد مبتلا به ASD در زندگی روزمره خود به کمک زیادی نیاز دارند.
ASD معمولا قبل از 3 سالگی شروع می شود و می تواند در طول زندگی فرد ادامه یابد، اگرچه علائم ممکن است در طول زمان بهبود یابد. برخی از کودکان علائم ASD را در 12 ماه اول زندگی نشان می دهند. در برخی دیگر، علائم ممکن است تا 24 ماهگی یا بعد از آن ظاهر نشوند. برخی از کودکان مبتلا به ASD تا حدود 18 تا 24 ماهگی مهارت‌های جدیدی به دست می‌آورند و به نقاط عطف رشد می‌رسند و سپس مهارت‌های جدید را به دست نمی‌آورند یا مهارت‌هایی را که قبلا داشتند از دست می‌دهند.
هنگامی که کودکان مبتلا به ASD به نوجوانان و بزرگسالان جوان تبدیل می شوند، ممکن است در ایجاد و حفظ روابط دوستانه، برقراری ارتباط با همسالان و بزرگسالان، یا درک اینکه چه رفتارهایی در مدرسه یا در محل کار مورد انتظار است، دچار مشکل شوند.
شیوع اوتیسم
تخمین زده می شود که در سراسر جهان از هر 100 کودک یک نفر مبتلا به اوتیسم است. این تخمین نشان دهنده یک رقم متوسط است و شیوع گزارش شده به طور قابل توجهی در بین مطالعات متفاوت است. با این حال، برخی از مطالعات به خوبی کنترل شده ارقامی را گزارش کرده اند که به طور قابل ملاحظه ای بالاتر است.
علائم و نشانه های اختلال طیف اوتیسم
اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال رشدی است که به دلیل تفاوت در مغز ایجاد می شود. افراد مبتلا به ASD اغلب مشکلاتی در ارتباطات و تعامل اجتماعی و رفتارها یا علایق محدود یا تکراری دارند. افراد مبتلا به ASD همچنین ممکن است روش های متفاوتی برای یادگیری، حرکت یا توجه داشته باشند. توجه به این نکته ضروری است که برخی از افراد بدون ASD نیز ممکن است برخی از این علائم را داشته باشند. اما برای افراد مبتلا به ASD، این ویژگی ها می تواند زندگی را بسیار چالش برانگیز کند.
مهارت های ارتباط اجتماعی و تعامل
مهارت های اجتماعی و تعامل می تواند برای افراد مبتلا به ASD چالش برانگیز باشد. نمونه هایی از ارتباطات اجتماعی و ویژگی های تعامل اجتماعی مربوط به ASD می تواند شامل موارد زیر باشد:
- از تماس چشمی خودداری می کند یا حفظ نمی کند.
- تا 9 ماهگی به نام خود پاسخ نمی دهد.
- حالات چهره مانند شادی، غمگینی، عصبانیت و تعجب را در 9 ماهگی نشان نمی دهد.
- تا 12 ماهگی بازی های تعاملی ساده انجام نمی دهد.
- تا 12 ماهگی از حرکات کمی استفاده می کند یا اصلاً از آن استفاده نمی کند (مثلاً برای خداحافظی دست تکان نمی دهد).
- در سن 15 ماهگی با دیگران علایق مشترک ندارد.
- در سن 18 ماهگی به شما اشاره نمی کند که چیز جالبی را به شما نشان دهد.
- در سن 24 ماهگی متوجه نمی شود که دیگران آسیب ببینند یا ناراحت شوند.
- تا 36 ماهگی به کودکان دیگر توجه نمی کند و با آنها در بازی همراه نمی شود.
- در 48 ماهگی در طول بازی تظاهر به چیز دیگری مانند معلم یا ابرقهرمان نمی کند.
- در سن 60 ماهگی برای شما آواز نمی خواند، نمی رقصد و اجرا نمی کند.
رفتارها یا علایق کلیشه ای یا تکراری
افراد مبتلا به ASD رفتارها یا علایقی دارند که ممکن است غیرعادی به نظر برسند. این رفتارها یا علایق ASD را از شرایطی که فقط با مشکلات ارتباط اجتماعی و تعامل تعریف می‌شوند، جدا می‌کند.
نمونه هایی از رفتارها و علایق محدود یا تکراری مرتبط با ASD می تواند شامل موارد زیر باشد:
- اسباب بازی ها یا اشیاء دیگر را ردیف می کند و با تغییر نظم ناراحت می شود.
- کلمات یا عبارات را بارها و بارها تکرار می کند.
- هر بار با اسباب بازی ها به یک شکل بازی می کند.
- روی قسمت هایی از اشیاء (مثلاً چرخ ها) متمرکز است.
- از تغییرات جزئی ناراحت می شود.
- علایق وسواسی دارد.
- باید از روال خاصی پیروی کرد.
- دست ها را تکان می دهد، بدن را تکان می دهد یا به صورت دایره ای به خود می چرخد.
- واکنش‌های غیرعادی نسبت به صدا، بو، مزه، ظاهر یا احساس اشیا دارد.
سایر خصوصیات
اکثر افراد مبتلا به ASD ویژگی های مرتبط دیگری نیز دارند. اینها ممکن است شامل
- مهارت های زبانی با تاخیر
- مهارت های حرکتی با تاخیر
- تاخیر در مهارت های شناختی یا یادگیری
- رفتار بیش فعال، تکانشی و/یا بی توجهی
- صرع یا اختلال تشنج
- عادات غذایی غیرمعمول و خوابیدن
- مشکلات گوارشی (به عنوان مثال، یبوست)
- خلق و خوی غیرمعمول یا واکنش های احساسی
- اضطراب، استرس یا نگرانی بیش از حد
- فقدان ترس یا ترس بیشتر از حد انتظار
توجه به این نکته مهم است که کودکان مبتلا به ASD ممکن است همه یا هیچ یک از رفتارهای ذکر شده در اینجا را نداشته باشند.
علت های اوتیسم
عوامل خطر ژنتیکی اوتیسم
تحقیقات به ما می گوید که اوتیسم در خانواده ها ایجاد می شود. تغییرات در ژن های خاص خطر ابتلای کودک به اوتیسم را افزایش می دهد. اگر والدین حامل یک یا چند مورد از این تغییرات ژنی باشند، ممکن است به کودک منتقل شوند (حتی اگر والدین اوتیسم نداشته باشند). در موارد دیگر، این تغییرات ژنتیکی به طور خود به خود در یک جنین اولیه یا اسپرم و/یا تخمک که برای ایجاد جنین ترکیب می شوند، ایجاد می شود. باز هم، اکثر این تغییرات ژنی به خودی خود باعث اوتیسم نمی شوند. آنها خطر ابتلا به این اختلال را افزایش می دهند.
عوامل خطر محیطی اوتیسم
تحقیقات همچنین نشان می‌دهد که برخی از تأثیرات محیطی ممکن است خطر اوتیسم را در افرادی که از نظر ژنتیکی مستعد ابتلا به این اختلال هستند، بیشتر افزایش دهد یا کاهش دهد. نکته مهم این است که افزایش یا کاهش خطر برای هر یک از این عوامل خطر ناچیز به نظر می رسد:
افزایش خطر ابتلا
- سن بالای والدین (هر یک از والدین)
- عوارض بارداری و زایمان (مانند نارسی شدید [قبل از 26 هفته]، وزن کم هنگام تولد، حاملگی چند قلو [دو قلو، سه قلو، و غیره])
- بارداری هایی با فاصله کمتر از یک سال
ویتامین های دوران بارداری حاوی اسید فولیک، قبل و در زمان بارداری و در طول بارداری تاثیری روی ابجاد کودک اوتیستیک ندارد.
واکسن ها. هر خانواده تجربه منحصر به فردی با تشخیص اوتیسم دارد و برای برخی از آنها با زمان واکسیناسیون فرزندشان مطابقت دارد. در عین حال، دانشمندان در دو دهه گذشته تحقیقات گسترده ای را برای تعیین اینکه آیا ارتباطی بین واکسیناسیون دوران کودکی و اوتیسم وجود دارد انجام داده اند. نتایج این تحقیق واضح است: واکسن ها باعث اوتیسم نمی شوند. آکادمی اطفال آمریکا فهرست جامعی از این تحقیق را گردآوری کرده است.
تفاوت در زیست شناسی و شیمی مغز
چگونه این تأثیرات ژنتیکی و غیر ژنتیکی باعث ایجاد اوتیسم می شود؟ به نظر می رسد که بیشتر آنها بر جنبه های حیاتی رشد اولیه مغز تأثیر می گذارند. به نظر می رسد برخی بر نحوه ارتباط سلول های عصبی مغز یا نورون ها با یکدیگر تأثیر می گذارند. برخی دیگر بر نحوه ارتباط کل مناطق مغز با یکدیگر تأثیر می گذارند. تحقیقات به بررسی این تفاوت ها با چشم به توسعه درمان ها و حمایت هایی که می تواند کیفیت زندگی را بهبود بخشد، ادامه دارد.
غربالگری و تشخیص اختلال طیف اوتیسم
تشخیص اختلال طیف اوتیسم (ASD) می تواند دشوار باشد زیرا هیچ آزمایش پزشکی مانند آزمایش خون برای تشخیص این اختلال وجود ندارد. پزشکان برای تشخیص، به تاریخچه رشد و رفتار کودک نگاه می کنند.
ASD گاهی اوقات در سن 18 ماهگی یا کمتر قابل تشخیص است. در سن 2 سالگی، تشخیص توسط یک متخصص با تجربه می تواند قابل اعتماد در نظر گرفته شود. با این حال، بسیاری از کودکان تا زمانی که بزرگتر شوند، تشخیص نهایی را دریافت نمی کنند. برخی از افراد تا نوجوانی یا بزرگسالی تشخیص داده نمی شوند. این تاخیر در تشخیص به این معنی است که افراد مبتلا به ASD ممکن است مداخلات اولیه مورد نیاز خود را دریافت نکنند.
تشخیص کودکان مبتلا به ASD در اسرع وقت برای اطمینان از دریافت خدمات و حمایت های مورد نیاز کودکان برای رسیدن به پتانسیل کامل خود مهم است. چندین مرحله در این فرآیند وجود دارد.
نظارت بر رشد
نظارت بر رشد یک فرآیند فعال و مداوم برای تماشای رشد کودک و تشویق گفتگو بین والدین و ارائه دهندگان در مورد مهارت ها و توانایی های کودک است. نظارت بر رشد شامل مشاهده چگونگی رشد کودک شما و اینکه آیا فرزند شما به نقاط عطف رشد معمولی یا مهارت هایی که اکثر کودکان در سن معین به آن دست می یابند، در بازی، یادگیری، صحبت کردن، رفتار و حرکت می رسد یا خیر.
والدین، پدربزرگ ها و مادربزرگ ها، ارائه دهندگان آموزش در دوران کودکی و سایر مراقبان می توانند در نظارت بر رشد شرکت کنند. می توانید از چک لیست کوتاهی از نقاط عطف استفاده کنید تا ببینید فرزندتان چگونه رشد می کند. اگر متوجه شدید که فرزندتان به نقاط عطف دست پیدا نکرده، با پزشک یا پرستار خود در مورد نگرانی های خود صحبت کنید و در مورد غربالگری رشدی بپرسید.
زمانی که فرزند خود را نزد مرکز درمان اوتیسم می برید، پزشک یا روانشناس شما نیز نظارت بر رشد را انجام می دهد. پزشک یا روانشناس ممکن است از شما سؤالاتی در مورد رشد فرزندتان بپرسد یا با کودکتان صحبت و بازی کند تا ببیند آیا در حال رشد و رسیدن به نقاط عطف است یا خیر.
پزشک یا پرستار شما همچنین ممکن است در مورد سابقه خانوادگی فرزندتان بپرسد. حتماً پزشک یا پرستار خود را در مورد هر شرایطی که اعضای خانواده فرزندتان دارند، از جمله ASD، اختلالات یادگیری، ناتوانی ذهنی یا اختلال نقص توجه/بیش فعالی (ADHD) مطلع کنید.
غربالگری رشدی
غربالگری رشد نگاهی دقیق تر به نحوه رشد کودک شما دارد. غربالگری رشد رسمی تر از نظارت بر رشد است. حتی اگر نگرانی خاصی وجود نداشته باشد، غربالگری رشدی مهم است.
آکادمی اطفال آمریکا (AAP) غربالگری رشدی و رفتاری را برای همه کودکان در طول این سنین توصیه می کند:
- 9 ماه
- 18 ماه
- 30 ماه
علاوه بر این، AAP توصیه می کند که همه کودکان به طور خاص از نظر ASD در این سنین غربالگری شوند:
- 18 ماه
- 24 ماه
پرسشنامه ها و چک لیست های غربالگری، مبتنی بر تحقیقاتی است که فرزند شما را با سایر کودکان هم سن مقایسه می کند. ممکن است سوالاتی در مورد رشد زبان، حرکت و مهارت های تفکر و همچنین رفتارها و احساسات مطرح شود. غربالگری رشد را می توان توسط یک پزشک یا روانشناس یا سایر متخصصان در جامعه یا محیط های مدرسه انجام داد. پزشک شما ممکن است از شما بخواهد که یک پرسشنامه را به عنوان بخشی از فرآیند غربالگری تکمیل کنید. اگر کودکی در معرض خطر بالای ASD باشد (مثلاً داشتن یک خواهر یا برادر یا یکی دیگر از اعضای خانواده مبتلا به ASD) یا رفتارهایی که گاهی اوقات با ASD همراه است، غربالگری اضافی باید انجام شود. اگر روانشناس یا روانپزشک فرزندتان به‌طور دوره‌ای فرزندتان را با آزمایش غربالگری رشدی بررسی نمی‌کند، می‌توانید بخواهید که این آزمایش انجام شود.
تشخیص تکاملی
یک آزمایش مختصر با استفاده از ابزار غربالگری، تشخیصی را ارائه نمی‌کند، اما می‌تواند نشان دهد که آیا کودک در مسیر رشد درست قرار دارد یا اینکه متخصص باید نگاه دقیق‌تری داشته باشد. اگر ابزار غربالگری حیطه مورد نگرانی را شناسایی کند، ممکن است به ارزیابی رسمی رشد نیاز باشد. این ارزیابی رسمی نگاهی عمیق تر به رشد کودک است و معمولاً توسط یک متخصص آموزش دیده مانند یک متخصص اطفال رشد، روانشناس کودک، آسیب شناس گفتار و زبان، کاردرمانگر یا سایر متخصصان انجام می شود. متخصص ممکن است، از والدین یا مراقبان سوال می پرسد، یا از آنها می خواهد که پرسشنامه ها را پر کنند. نتایج این ارزیابی رسمی نقاط قوت و نقاط ضعف فرزند شما را برجسته می کند و می‌تواند مشخص کند که آیا معیارهای تشخیص تکاملی را برآورده می‌کنند یا خیر.
تشخیص ASD اکنون شامل چندین اختلال است که قبلاً به طور جداگانه تشخیص داده می شد. اختلال اوتیستیک، اختلال رشد فراگیر که به طور دیگری مشخص نشده است (PDD-NOS)، و سندرم آسپرگر.
نتایج یک تشخیص رسمی رشد همچنین می تواند نشان دهد که آیا کودک شما به خدمات مداخله زودهنگام نیاز دارد یا خیر. در برخی موارد، متخصص ممکن است مشاوره و آزمایش ژنتیک را برای فرزند شما توصیه کند.
خدمات درمان و مداخله برای اختلال طیف اوتیسم
درمان‌های کنونی برای اختلال طیف اوتیسم (ASD) به دنبال کاهش علائمی هستند که با عملکرد روزانه و کیفیت زندگی تداخل می‌کنند. ASD روی هر فرد متفاوت تأثیر می‌گذارد، به این معنی که افراد مبتلا به ASD دارای نقاط قوت و مشکلات منحصر به فرد و نیازهای درمانی متفاوتی هستند.
درمان‌ها می‌توانند در محیط‌های آموزشی، بهداشتی، اجتماعی یا خانگی یا ترکیبی از موقعیت ها انجام شوند. مهم است که ارائه دهندگان با یکدیگر و فرد مبتلا به ASD و خانواده اش ارتباط برقرار کنند تا اطمینان حاصل شود که اهداف و پیشرفت درمان مطابق انتظارات است.
همانطور که افراد مبتلا به ASD از مدرسه خارج می شوند و به بزرگسالی می رسند، خدمات اضافی می تواند به بهبود سلامت و عملکرد روزانه آنها کمک کند و مشارکت اجتماعی را تسهیل کند. برای برخی، ممکن است به حمایت هایی برای ادامه تحصیل، تکمیل آموزش شغلی، یافتن شغل و مسکن و حمل و نقل ایمن نیاز باشد.
انواع درمان
انواع مختلفی از درمان ها وجود دارد. این درمان ها به طور کلی می توانند به دسته های زیر تقسیم شوند، اگرچه برخی از درمان ها بیش از یک رویکرد را شامل می شوند:
- رفتاری
- رشدی
- آموزشی
- اجتماعی-روابطی
- فارماکولوژیک
- روانشناسی
- مکمل و جایگزین
رویکردهای رفتاری
رویکردهای رفتاری با درک آنچه قبل و بعد از رفتار اتفاق می افتد، بر تغییر رفتارها تمرکز می کنند. رویکردهای رفتاری بیشترین شواهد را برای درمان علائم ASD دارند. آنها به طور گسترده ای در بین مربیان و متخصصان مراقبت های بهداشتی پذیرفته شده اند و در بسیاری از مدارس و کلینیک های درمانی استفاده می شوند. یک درمان رفتاری قابل توجه برای افراد مبتلا به ASD، آنالیز رفتار کاربردی (ABA) نامیده می شود. ABA رفتارهای مطلوب را تشویق می کند و از رفتارهای نامطلوب برای بهبود مهارت های مختلف جلوگیری می کند. همچنین پیشرفت ها ردیابی و اندازه گیری می شود.
دو سبک آموزشی ABA عبارتند از: آموزش آزمایشی گسسته (DTT) و آموزش پاسخ محوری (PRT).
DTT از دستورالعمل های گام به گام برای آموزش رفتار یا پاسخ دلخواه استفاده می کند. درس ها به ساده ترین بخش های خود تقسیم می شوند و پاسخ ها و رفتارهای مورد نظر پاداش می گیرند. پاسخ ها و رفتارهای نامطلوب نادیده گرفته می شود.
PRT در یک محیط طبیعی به جای محیط کلینیک انجام می شود. هدف PRT بهبود “مهارت محوری” است که به فرد کمک می کند بسیاری از مهارت های دیگر را بیاموزد. یکی از نمونه های یک مهارت محوری، شروع ارتباط با دیگران است.
رویکردهای رشدی
رویکردهای رشدی بر بهبود مهارت‌های رشدی خاص، مانند مهارت‌های زبانی یا مهارت‌های فیزیکی، یا طیف وسیع‌تری از توانایی‌های رشدی به هم پیوسته تمرکز دارند. رویکردهای رشدی اغلب با رویکردهای رفتاری ترکیب می شوند.
رایج ترین درمان رشدی برای افراد مبتلا به ASD، گفتاردرمانی است. گفتار و زبان درمانی به بهبود درک و استفاده فرد از گفتار و زبان کمک می کند. برخی از افراد مبتلا به ASD به صورت کلامی ارتباط برقرار می کنند. برخی دیگر ممکن است از طریق استفاده از علائم، حرکات، تصاویر یا یک دستگاه ارتباط الکترونیکی ارتباط برقرار کنند.
کاردرمانی مهارت هایی را آموزش می دهد که به فرد کمک می کند تا حد امکان مستقل زندگی کند. مهارت ها ممکن است شامل لباس پوشیدن، غذا خوردن، حمام کردن و ارتباط با افراد باشد. کاردرمانی همچنین می تواند شامل موارد زیر باشد:
درمان یکپارچگی حسی برای کمک به بهبود پاسخ‌ها به ورودی‌های حسی که ممکن است محدودکننده یا طاقت‌فرسا باشند.
فیزیوتراپی می تواند به بهبود مهارت های فیزیکی مانند حرکات ظریف انگشتان یا حرکات بزرگتر تنه و بدن کمک کند.
مدل دنور شروع اولیه (ESDM) یک رویکرد توسعه ای گسترده بر اساس اصول تحلیل رفتار کاربردی است. برای کودکان 12 تا 48 ماهه استفاده می شود. والدین و درمانگران از بازی، تبادلات اجتماعی و توجه مشترک در محیط های طبیعی برای بهبود مهارت های زبانی، اجتماعی و یادگیری استفاده می کنند.
رویکردهای آموزشی
درمان های آموزشی در یک محیط کلاس درس داده می شود. یکی از انواع رویکردهای آموزشی، رویکرد درمان و آموزش کودکان اوتیستیک و معلولان ارتباطی مرتبط (TEACCH) است. TEACCH بر این ایده استوار است که افراد مبتلا به اوتیسم در سازگاری و یادگیری بصری پیشرفت می کنند. این به معلمان راه هایی برای تنظیم ساختار کلاس و بهبود نتایج تحصیلی و سایر نتایج ارائه می دهد. به عنوان مثال، روال های روزانه را می توان نوشت یا ترسیم کرد و در دید واضح قرار داد. مرزها را می توان در اطراف ایستگاه های یادگیری تنظیم کرد. دستورالعمل های شفاهی را می توان با دستورالعمل های بصری یا نمایش های فیزیکی تعریف کرد.
رویکردهای روابط اجتماعی
درمان‌های روابط اجتماعی بر بهبود مهارت‌های اجتماعی و ایجاد پیوندهای عاطفی تمرکز دارند. برخی از رویکردهای اجتماعی-روابطی شامل والدین یا همسالان است.
رویکردهای دارویی
هیچ دارویی برای درمان علائم اصلی ASD وجود ندارد. برخی از داروها علائم همزمانی را که می‌توانند به عملکرد بهتر افراد مبتلا به ASD کمک کنند، درمان می‌کنند. برای مثال، دارو ممکن است به مدیریت سطوح بالای انرژی، ناتوانی در تمرکز، یا رفتار آسیب‌رسان به خود، مانند ضربه زدن به سر یا گاز گرفتن دست کمک کند. دارو همچنین می تواند به مدیریت شرایط روانی همزمان مانند اضطراب یا افسردگی، علاوه بر شرایط پزشکی مانند تشنج، مشکلات خواب، معده یا سایر مشکلات گوارشی کمک کند.
هنگام در نظر گرفتن استفاده از دارو، مهم است که با پزشکی که در درمان افراد مبتلا به ASD تجربه دارد، کار کنید. این امر هم در مورد داروهای تجویزی و هم برای داروهای بدون نسخه صدق می کند. افراد، خانواده ها و پزشکان باید برای نظارت بر پیشرفت و واکنش ها با یکدیگر همکاری کنند تا مطمئن شوند که عوارض جانبی منفی دارو بر فواید آن بیشتر نیست.
رویکردهای روانشناختی
رویکردهای روانشناختی می تواند به افراد مبتلا به ASD کمک کند تا با اضطراب، افسردگی و سایر مشکلات سلامت روان کنار بیایند. درمان شناختی رفتاری (CBT) یک رویکرد روانشناختی است که بر یادگیری ارتباطات بین افکار، احساسات و رفتارها تمرکز دارد. در طول CBT، یک درمانگر و فرد با هم کار می کنند تا اهداف را شناسایی کنند و سپس نحوه تفکر فرد در مورد یک موقعیت را تغییر دهند تا نحوه واکنش آنها به موقعیت را تغییر دهند.
درمان های مکمل و جایگزین اوتیسم
برخی از افراد و والدین از درمان هایی استفاده می کنند که در هیچ یک از دسته های دیگر قرار نمی گیرند. این درمان ها به عنوان درمان های مکمل و جایگزین شناخته می شوند. درمان های مکمل و جایگزین اغلب برای تکمیل رویکردهای سنتی تر استفاده می شود. آنها ممکن است شامل رژیم های غذایی خاص، مکمل های گیاهی، مراقبت های کایروپراکتیک، حیوان درمانی، هنر درمانی، تمرکز حواس یا درمان های آرامش بخش باشند. افراد و خانواده ها باید همیشه قبل از شروع یک درمان مکمل و جایگزین با پزشک خود صحبت کنند.