انواع اختلالات اضطرابی و ترس کودکان

اختلال اضطراب فراگیر. این روزها اضطراب فراگیر در کودکان که قبلاً اختلال بیش از حد اضطراب دوران کودکی نامیده می شد، به عنوان همان اختلال نگرانی کنترل نشده در بزرگسالان شناخته می شود. کودکان مبتلا به این اختلال خودآگاه، به خود شک دارند و بیش از حد نگران برآورده کردن انتظارات دیگران هستند. آنها به اطمینان و تایید دائمی بزرگسالان نیاز دارند. آنها ممکن است نگران نمرات مدرسه، طوفان، دزدی، آسیب رساندن به خود در حین بازی یا میزان بنزین موجود در باک باشند. آنها اغلب احساس بی قراری و تنش می کنند و از سردرد، معده درد و سایر علائم فیزیکی شکایت دارند.

اختلال اضطراب اجتماعی (فوبی اجتماعی). کودکان مبتلا به این اختلال به طرز دردناکی خجالتی هستند و از قرار گرفتن در معرض هر چیز ناآشنا می ترسند. آنها به والدین خود می چسبند و ممکن است در سنی که دیگر عادی نیست از کودکان دیگر و همچنین غریبه های بالغ بترسند. آنها ممکن است از خواندن با صدای بلند، شروع مکالمه یا شرکت در جشن تولد بترسند.

اختلال وسواس فکری عملی. این اختلال شامل افکار ناخواسته مزاحم (وسواس) است که باعث افزایش تنش می شود که گاهی اوقات با اعمال تکراری (اجبار) از بین می رود. معمولاً به عنوان یک اختلال اضطرابی طبقه‌بندی می‌شود، زیرا وسواس‌های فکری اغلب شامل ترس، مانند ابتلا به یک بیماری یا مرگ والدین است. بزرگسالان مبتلا به این اختلال می دانند که وسواس غیرمنطقی است، اما کودکان خردسال ممکن است اینطور نباشند، بنابراین علائم با اختلال اضطراب فراگیر همپوشانی دارند.

اختلال هراس. در حمله پانیک، احساس ناگهانی ترس شدید یا عذاب قریب‌الوقوع با احساسات شدید جسمی – عرق کردن، تپش قلب، درد قفسه سینه، لرزش، تنگی نفس، سرگیجه و حالت تهوع همراه است. حملات پانیک مکرر و ترس از آنها می تواند منجر به نگرانی دائمی در مورد حملات آینده و پیامدهای آنها، از جمله افکار از دست دادن کنترل، “دیوانه شدن” یا مرگ شود. یک نتیجه رایج این اضطراب پیش‌بینی‌کننده، آگورافوبیا است – اجتناب از تعداد فزاینده مکان‌ها و موقعیت‌هایی که ممکن است در آن حمله پانیک رخ دهد.

اضطراب جدایی. ترس از دوری از خانه یا والدین، که در سنین پایین طبیعی است، زمانی که در کودکان بزرگتر ادامه پیدا کند، اختلال اضطراب جدایی نامیده می شود. ممکن است به طور خود به خود یا تحت استرس، مانند مرگ در خانواده ایجاد شود، و همچنین می تواند ناشی از فوبیای اجتماعی یا حملات پانیک باشد. کودکان مبتلا به اضطراب جدایی ممکن است از رفتن به مدرسه، خوابیدن در خانه دوست یا حتی شرکت در جشن تولد بدون حضور والدین خود بترسند. آنها ممکن است والدین خود را در خانه دنبال کنند و حتی سعی کنند شب ها با آنها به رختخواب بروند. هنگامی که تهدید به جدایی می شوند، علائم جسمی ایجاد می کنند. اغلب آنها می ترسند که در طول جدایی یا خود یا والدینشان آسیب ببینند. در کودکان بزرگتر، این ترس ممکن است شامل تخیلات خاصی از تصادف، بیماری و جنایت باشد.

فوبیای ساده. ترس از اشیا یا موقعیت‌های خاص در کودکان خردسال رایج، طبیعی و معمولاً موقتی است. این ترس ها تا سن 10 سالگی به سرعت می آیند و از بین می روند و تنها در صورتی نیاز به درمان دارند که بیش از حد و غیر منطقی باشند، برای مدت طولانی ادامه داشته باشند یا در سنین نامناسب رخ دهند. برخی از موضوعات مشترک فوبیاها عبارتند از: رعد و برق، آب، آسانسور، خفگی، خون، حیوانات بزرگ و حشرات.

اختلال استرس پس از سانحه. این وضعیت نتیجه تجربه یا مشاهده یک رویداد ترسناک یا هولناک خارج از محدوده تجربه روزمره است، مانند یک حادثه بزرگ، بلای طبیعی، یا تجاوز فیزیکی یا جنسی. کودک آزاری شدید یک علت شایع است. در این اختلال سه نوع نشانه وجود دارد. یکی تجربه مجدد است – خاطرات مزاحم، کابوس ها، تمایل به نمایش مجدد رویداد آسیب زا در بازی اجباری، و اضطراب هنگام قرار گرفتن در معرض هر چیزی که جنبه ای از تجربه را به یاد می آورد. گروه دوم علائم ناشی از نیاز شدید به اجتناب از افکار و احساسات، افراد و مکان‌های مرتبط با تروما است. این اجتناب ممکن است ایعاد بیشتر و بیشتری از زندگی را شامل شود و در نهایت باعث ایجاد بی حسی از احساسات خود و بیگانگی از دیگران شود. دسته سوم علائم برانگیختگی شدید است – تحریک پذیری، طغیان عصبانیت، پرش، بی خوابی و تمرکز ضعیف.