بسیاری از کودکان ترس و نگرانی دارند و ممکن است گهگاه احساس غمگینی و نا امیدی کنند. ترس های شدید ممکن است در زمان های مختلف رشد ظاهر شوند. به عنوان مثال، کودکان نوپا اغلب از دور بودن از والدین خود بسیار مضطرب هستند، حتی اگر از آن ها مراقبت شود. اگرچه ترس و نگرانی در کودکان معمول است، اشکال مداوم یا شدید ترس و غم می تواند ناشی از اضطراب یا افسردگی باشد. از آنجایی که علائم در درجه اول شامل افکار و احساسات می شود، گاهی اوقات به آن ها اختلالات درونی می گویند.

اضطراب کودکان چیست؟

هنگامی که کودک از ترس ها و نگرانی های معمول در کودکان خردسال پیشی نگیرد، یا وقتی ترس ها و نگرانی های زیادی وجود داشته باشد که در مدرسه، خانه یا فعالیت های بازی اختلال ایجاد کند، ممکن است کودک مبتلا به اختلال اضطراب تشخیص داده شود. نمونه هایی از انواع مختلف اختلالات اضطرابی عبارتند از:

ترس شدید هنگام دوری از والدین (اضطراب جدایی)
ترس شدید از یک چیز یا موقعیت خاص، مانند سگ، حشرات، یا رفتن به پزشک (فوبیا)
ترس شدید از مدرسه و جاهایی که افراد در آن حضور دارند (اضطراب اجتماعی)
بسیار نگران آینده و اتفاقات بد (اضطراب عمومی)
داشتن دوره‌های مکرر ترس ناگهانی، غیرمنتظره و شدید که با علائمی مانند تپش قلب، مشکل تنفسی، یا احساس سرگیجه، لرزش یا عرق کردن (اختلال پانیک) همراه است.
اضطراب ممکن است به صورت ترس یا نگرانی ظاهر شود، اما همچنین می تواند باعث تحریک پذیری و عصبانیت کودکان شود. علائم اضطراب همچنین می تواند شامل مشکلات خواب و همچنین علائم فیزیکی مانند خستگی، سردرد یا معده درد باشد. برخی از کودکان مضطرب نگرانی های خود را برای خود نگه می دارند و بنابراین می توان علائم را از دست داد.

افسردگی در کودکان چگونه پدید می آید؟

گاهی اوقات غمگین بودن یا احساس نا امیدی بخشی از زندگی هر کودکی است. با این حال، برخی از کودکان نسبت به چیزهایی که قبلاً از آن ها لذت می بردند احساس غمگینی یا بی علاقگی می کنند، یا در موقعیت هایی که می توانند تغییر دهند احساس ناتوانی یا ناامیدی می کنند. هنگامی که کودکان احساس غم و ناامیدی مداوم می کنند، ممکن است افسردگی در آن ها تشخیص داده شود.

نمونه هایی از رفتارهایی که اغلب در کودکان مبتلا به افسردگی دیده می شود عبارتند از:

اغلب اوقات احساس غمگینی، نا امیدی یا تحریک پذیری می کنند
عدم تمایل به انجام یا لذت بردن از انجام کارهای سرگرم کننده
نشان دادن تغییرات در الگوهای غذایی – خوردن بسیار بیشتر یا بسیار کمتر از حد معمول
نشان دادن تغییرات در الگوهای خواب – خواب بسیار بیشتر یا بسیار کمتر از حد معمول
نشان دادن تغییرات در انرژی – خسته و تنبل یا پرتنش و بی قرار بودن در اغلب اوقات
توجه کردن به سختی انجام می شود
احساس بی ارزشی، بیهودگی یا گناه
نشان دادن رفتار خودآزاری و خود تخریبی
افسردگی شدید می تواند کودک را به فکر خودکشی یا برنامه ریزی برای خودکشی سوق دهد. برای جوانان 10 تا 24 سال، خودکشی یکی از علل اصلی مرگ و میر است. در مورد پیشگیری از خودکشی جوانان بخوانید. برخی از کودکان ممکن است در مورد افکار ناامیدانه و ناامیدکننده خود صحبت نکنند و ممکن است غمگین به نظر نرسند. افسردگی همچنین ممکن است باعث ایجاد مشکل در کودک یا رفتار بی انگیزه شود و باعث شود دیگران متوجه افسردگی کودک نشوند یا به اشتباه به او برچسب مشکل ساز یا تنبل بزنند.

پیشگیری از اضطراب و افسردگی کودکان

دقیقاً مشخص نیست که چرا برخی از کودکان دچار اضطراب یا افسردگی می شوند. عوامل زیادی ممکن است نقش داشته باشند، از جمله زیست شناسی و خلق و خو. اما همچنین شناخته شده است که برخی از کودکان در هنگام تجربه ضربه یا استرس، زمانی که مورد بدرفتاری قرار می گیرند، زمانی که توسط سایر کودکان مورد آزار و اذیت قرار می گیرند یا طرد می شوند، یا زمانی که والدین خودشان دارای اضطراب یا افسردگی هستند، هیچ مسئولیتی به فرزندان خود نمی سپارند و باعث عدم مسئولیت پذبری فرزند نیز هستند، بیشتر به اضطراب یا افسردگی مبتلا می شوند. اگرچه به نظر می‌رسد این عوامل خطر اضطراب یا افسردگی را افزایش می‌دهند، اما راه‌هایی برای کاهش احتمال تجربه آن‌ ها در کودکان وجود دارد. با رویکردهای بهداشت عمومی برای جلوگیری از این خطرات آشنا شوید:

پیشگیری از خودکشی
نماد خارجی پیشگیری از قلدری
پیشگیری از بدرفتاری با کودکان
پیشگیری از خشونت جوانان
افسردگی بعد از تولد
مراقبت از کودکان در یک فاجعه
بهداشت روانی نوجوانان و مدارس

اضطراب جدایی کودکان چیست؟

اضطراب جدایی در كودكان در برخی موارد تبدیل به اختلال می گردد. اختلال اضطراب جدایی در كودكان یک مرحله عادی از رشد نیست بلکه یک مشکل عاطفی جدی است. تشخیص اینکه آیا اضطراب جدایی در كودكان در کودک ما امری طبیعی است یا تبدیل به یک اختلال شده است گاها برای والدین گیچ کننده است. نشانه های جدی اضطراب جدایی کودکان در میزان عواقب ترس های کودک است. به این معنی که آیا ترس های کودک موجب مختل شدن فعالیت های طبیعی او می شود یا خیر. اضطراب جدایی در کودکان موجب می شود تا کودکان یه محض جدایی از والدین خود شروع به شکایت کردن از وضعیت جسمی و روحی خود کنند. برای مثال به مدرسه نروند یا اعلام کنند که دچار دل درد یا سردرد هستند و باید هرچه سریع تر به خانه بروند.

نشانه های اضطراب جدایی کودکان

درمان اضطراب جدایی کودکان

1. کودک شما وقتی از اتاق بیرون می آید گریه می کند

مواقعی در زندگی کودک وجود دارد که نقاط عطف مرتبط با سن می تواند باعث اضطراب جدایی شود. به عنوان مثال، یک نوزاد بین سنین چهار تا هشت ماهگی ممکن است هنگامی که قادر به دیدن مراقب خود در اتاق نباشد، علائم اضطراب را نشان دهد. ممکن است با رفتن یکی از عزیزانشان شروع به گریه کردن یا علائم ناراحتی کنند. این به این دلیل است که آن ها تازه یاد می گیرند اشیاء و افراد آشنا را بشناسند و در اطراف آن ها احساسات ایجاد کنند. آن ها هنوز متوجه نیستند که فقط به این دلیل که نمی توانند آن را ببینند، به این معنی نیست که آنجا نیست. این یک زمان سرگرم کننده است تا به کودک خود نشان دهید که دائماً دوباره ظاهر خواهید شد. وقتی بچه ها بزرگتر می شوند، متوجه می شوند که مراقب آن ها همیشه باز خواهد گشت. همانطور که اعتماد آن ها ایجاد می شود، آن ها یاد می گیرند که مکان ها و افرادی که مراقب آنها اعتماد دارد برای آن ها امن است.

2. با دیدن مکان ها و چهره های جدید دچار استرس می شوند

گاهی اوقات وقتی زمان بازدید از مکان های جدید است، کودک مضطرب می شود. آن ها ممکن است تمایلی به خروج از خانه برای یک رویداد جدید نداشته باشند، هنگام ورود در گوشه ای بمانند، یا رفتارهای عصبانیت یا فروپاشی نشان دهند. ناشناخته یکی از رایج ترین عوامل اضطراب آور است. راه مبارزه با این امر این است که کودک خود را تا جایی که می توانید آماده کنید. بگذارید بدانند چه انتظاری دارند. این می‌تواند شامل نشان دادن عکس‌هایی از مکانی که به آنجا می‌روند و افراد آنجا و در صورت امکان، توصیف فعالیت‌ها و انتظارات رفتاری در آنجا و حتی ارائه پیش‌نمایشی از مکان بدون نیاز به جدایی باشد. اگر به آن فکر کنید، به همین دلیل است که مدارس جهت گیری دارند. اگر از همین مدل برای مکان‌های جدیدی استفاده کنیم که ممکن است بچه‌هایمان بدون ما از آن‌ها دیدن کنند، می‌تواند مفید باشد. آماده سازی کلیدی است. دانستن اینکه آنها از افراد جدید چه انتظاراتی می توانند داشته باشند نیز مهم است. گفتگوهای قبلی در مورد رفتار مورد انتظار برای آن ها و سایر افراد اطرافشان می تواند آن ها را توانمند کند و در نهایت وقتی شما آنجا نیستید آن ها را ایمن نگه دارد.

3. زمان خواب یک نبرد است

زمان خواب می تواند زمان بسیار سختی برای بچه ها باشد. حتی بزرگسالان نیز ممکن است هنگام خواب استرس داشته باشند. رویاها ناشناخته هستند و گاهی اوقات می توانند ترسناک باشند. وقتی هوا تاریک است و خانه ساکت است، دنیای کاملاً متفاوتی است و تنها خوابیدن می تواند اضطراب آور باشد. نشانه هایی که کودک شما این را تجربه می کند ممکن است شامل بی میلی به خوابیدن، امتناع از رفتن به رختخواب یا گریه و رفتار عصبانی باشد. تکنیک هایی وجود دارد که می توانید برای کمک به آنها انجام دهید:

یک روال آرامش بخش، قابل پیش بینی و قبل از خواب
فضای اتاق خواب آرام و آرام
صحبت های حمایتی زیادی در طول روز
در مواقع جدی مصرف دارو های خواب آور مانند ملاتونین زیر نظر پزشک

4. تجربیات منفی تاثیر زیادی دارند

بر اساس تحقیقات، اختلال اضطراب جدایی با «اضطراب رشدی نامناسب و بیش از حد در مورد جدایی از خانه یا از کسانی که فرد به آن ها وابسته است» مشخص می شود. علائم اضطراب جدایی ناگهانی، علائم شدید ناگهانی، یا افزایش شدت در طول زمان همگی می توانند سرنخ هایی باشند. کودکان با جدایی اضطراب یونی ممکن است به دلیل تجربیات منفی ایجاد شده باشد. اگر جدا شدن از شما برای فرزندتان سخت است، تمایلی به ترک خانه ندارند یا وقتی زمان رفتن به جایی است احساس بیماری می کنند، یک تجربه منفی می تواند مشکل باشد. مهم است که وقتی با بچه‌هایمان جمع می‌شویم، آن‌ها را پیگیری کنیم. آماده کردن آن ها مهم است و پیگیری نیز به همان اندازه مهم است. با فرزندان خود در مورد تجربیاتشان صحبت کنید، به آن ها بگویید که اگر در هر زمان احساس امنیت نکردند، اگر اتفاق ناراحت کننده ای رخ داد، یا اگر توسط چیزی یا کسی گیج شدند، شما آنجا هستید. مانند بسیاری از جنبه های دیگر فرزندپروری، ما باید خطوط ارتباطی را باز نگه داریم. این همچنین می‌تواند به معنای دسترسی به یک درمانگر یا حرفه‌ای دیگر باشد که بچه‌های ما نیز بتوانند به او اعتماد کنند. هنگامی که جزئیات تجربیات منفی آشکار می شود، برای ما مهم است که آن را در نظر بگیریم، رفتار مناسب را در پاسخ الگوبرداری کنیم و با هم راه حلی پیدا کنیم. در صورت لزوم، یکی از راه‌های تضمین امنیت فرزندانمان این است که آن‌ها را به‌کلی از وضعیت خارج کنیم. اگرچه «مناسب» کلمه کاربردی در اینجا است، زیرا حذف همیشه مؤثرترین راه حل نیست. تقویت رفتارهای منفی پیرامون اضطراب جدایی یکی از دام هایی است که ما به عنوان والدین می توانیم در آن گرفتار شویم. تسلیم شدن به کج خلقی یا ادعای بیماری بدون تحقیق می تواند باعث شود فرزندانمان احساس امنیت کمتری کنند. این به این دلیل است که تمام کنترل را در دستان آنها قرار می دهد. آنها به ما نیاز دارند که آنها را راهنمایی کنیم، از آن ها حمایت کنیم و بدانیم که همیشه در کنار ما امن هستند.

5. کودک شما ضربه روحی را تجربه کرده است

والدین، ما نمی توانیم تمام جنبه های زندگی فرزندمان را کنترل کنیم. هر اتفاقی که برای آن ها می افتد نتیجه بد سرپرستی یا تصادف نیست. گاهی اوقات، شرایط خارج از کنترل ما می تواند باعث شود که فرزندانمان آسیب ببینند. اگرچه تروما نیز یک تجربه منفی است، اما با سوء تفاهم یا چیزی که کودک شما دوست ندارد بسیار متفاوت است. تروما بسیار جدی تر است و نیاز به حمایت بیشتری دارد. مانند مادر خوانده ای که قبلاً در مورد آن صحبت کردیم، مراقبان همیشه از آنچه فرزندانشان پشت سر گذاشته اند آگاه نیستند یا مسئول آن نیستند. ما مسئولیم که تمام تلاشمان را برای محافظت، حمایت و دوست داشتن آن ها انجام دهیم. بچه هایی که اضطراب جدایی دارند وقتی به یک فرد یا مکان می چسبند چیزهای زیادی به ما می گویند. به این دلیل است که آن شخص یا مکان برای آنها امنیت را نشان می دهد. گاهی اوقات، چیزی که احساس امنیت می کند، نیست. مواقع دیگر، چیزی که احساس امنیت می کند، ایمن است. اگر در حال خواندن این مقاله هستید، احتمالاً از آن دسته از والدین یا مراقب هایی هستید که بهترین ها را برای فرزندان خود می خواهند. این بدان معنی است که شما مکان امن آنها هستید. اگر آنها علائم اضطراب جدایی را نشان می دهند و ضربه روحی را تجربه کرده اند، می توانید مطمئن باشید که چسبیدن آنها به شما به این معنی است که با شما احساس امنیت می کنند.